Dap Hartmann raakt verstrikt in een zeven-stappen-menu om een namenlijstje te verkrijgen. Heeft hij te hoge verwachtingen van een ondersteunend systeem?

De juristen van de TU Delft worden ingezet tegen de eigen werknemers. Waarom steunt de afdeling Juridische Zaken de eigen werknemers niet, vraagt Dap Hartmann zich af. Dat is toch wat goed bestuur vermag, er zijn voor je mensen?

Hulde aan de langstudeerder. Dap Hartmann houdt een pleidooi voor de eeuwige student.

Dap Hartmann houdt van boeken. Hij pleit voor een grootschalige bibliotheek op de campus waar studenten en medewerkers boeken kunnen doneren of meenemen, in plaats van het kabouterbiebje dat laatst is omgezaagd.

Mensen die niet doceren laten beslissen over collegezalen is als een fiets laten ontwerpen door vissen, vindt Dap Hartmann.

Dap Hartmann pleit ervoor kritisch te blijven op inhoud, ook als het werk van collega’s betreft. Zelf een oordeel vellen is het wezen van een goede wetenschapper, vindt hij.

Voor optimale diversiteit zijn dikke mensen natuurlijk onontbeerlijk, stelt Dap Hartmann. Maar hoe inclusief is een universiteit waar het meubilair aan fat shaming doet?

Elke promovendus zou ‘Nooit meer slapen’ moeten lezen, vindt Dap Hartmann. Want als het tegenzit met je onderzoek, kun je daar de hoop uit putten dat het altijd nóg erger kan.

Heeft hoogleraar sterrenkunde Tim de Zeeuw echt kwalijke dingen gedaan die harde sancties rechtvaardigen? Dan wil Dap Hartmann dat dit expliciet wordt gemaakt.

Niet alleen onderzoek dat leidt tot nuttige toepassingen is de moeite waard, schrijft Dap Hartmann.

Je bent cum laude gepromoveerd en een uitmuntend onderzoeker, maar hebt geen onderwijskwalificatie. Dan mag je geen college geven. Dit systeem deugt niet, vindt Dap Hartmann.

Een ware lust voor het oog, noemt Dap Hartmann het nieuwe lichtblauwe duurzame plastic bestek van de TU Delft ironisch. Hij legt in deze column haarfijn uit waarom.

Vanaf 1 januari is op de campus een paternalistisch alcoholbeleid van kracht. Terugkerend columnist Dap Hartmann vindt het bespottelijk. Wie bedenkt zoiets?

Voormalig Delta-columnist Dap Hartmann wilde een melding doen van de kou in zijn kamer maar dat bleek niet eenvoudig. Dat mondde uit in deze ingezonden brief.

Onze columnist Dap Hartmann neemt na veertien jaar afscheid van Delta. Dat vraagt om uitleg. Die geeft hij in de vorm van dit essay, voor de gelegenheid en bij hoge uitzondering in iets meer dan zijn gebruikelijke 500 woorden.

Misschien heeft u het gemist, maar er was anderhalf jaar geleden enige ophef over een Tweet van onze toenmalige Rector Magnificus. Karel Luyben noemde Rianne Letschert ‘de mooiste rector van Nederland’ en voegde twee uitroeptekens toe om dit te bekrachtigen.

Het is weer tijd voor de R&O-gesprekken, het tijdverslindende circus waar niemand blij of beter van wordt.

Dap Hartmann heeft het niet zo op smartboards. Waarom? Lees het in zijn laatste column.

In het VPRO-radioprogramma OVT mocht Jelle Brandt Corstius uitgebreid reclame maken voor zijn VPRO-televisieprogramma Robo Sapiens, waarin hij ‘onderzoekt hoe robots en kunstmatige intelligentie ons leven gaan veranderen’.

Terwiel. Bij het lezen van deze naam – één woord, twee lettergrepen, zeven letters – krijgt iedereen die in de jaren 80 in Leiden natuurkunde studeerde, spontaan een meewarige blik met glinsterende ogen. Rob Terwiel, hoogleraar theoretische natuurkunde, was een legende. Het was de allerbeste docent die wij ooit hebben mogen aanschouwen.

“Peace and Quiet. Kent u die uitdrukking, dames en heren? Peace and Quiet. Ik moest daaraan denken toen ik vanmorgen al om half acht achter mijn bureau zat. Lekker vroeg, als alle collega’s nog onder de douche staan of aan het ontbijt zitten. Die eerste paar uur van de dag zijn mij het dierbaarst.” Het zouden de wijze woorden van Dominee Gremdaat kunnen zijn.

Delta-columnist Dap Hartmann en collegevoorzitter Tim van der Hagen schrijven elkaar iedere twee weken over de toekomst van de TU, muziek en boeken. Hartmann maakt zich zorgen over Van der Hagen.

Delta-columnist Dap Hartmann en collegevoorzitter Tim van der Hagen schrijven elkaar iedere twee weken een openhartige brief over de toekomst van de universiteit, muziek en boeken. Hartmann maakt zich druk over ‘de ongelijke waardering voor onderzoek en onderwijs’.

Ik zag het al aankomen, maar nu is het daadwerkelijk een feit: de papieren Delta gaat verdwijnen. Deze column staat in het laatste gedrukte exemplaar van TU Delft huisbode, die op 8 januari 1969 voor het eerst verscheen als THD Nieuws.

Delta-columnist Dap Hartmann en collegevoorzitter Tim van der Hagen schrijven elkaar iedere twee weken een openhartige brief over de toekomst van de universiteit, muziek en boeken. Hartmann gaat vaker ‘nee’ zeggen.

​In een interview uit 1991 met NRC Handelsblad zei Willem Frederik Hermans: “De Nederlandse taal gaat naar de bliksem. En het nare is dat het gewone mensen niets kan schelen.”

Delta-columnist Dap Hartmann en collegevoorzitter Tim van der Hagen schrijven elkaar iedere twee weken een openhartige brief over de toekomst van de universiteit, muziek en boeken. Hartmann wil ook de mening van andere TU’ers horen.

Delta-columnist Dap Hartmann en collegevoorzitter Tim van der Hagen schrijven elkaar iedere twee weken een openhartige brief over de toekomst van de universiteit, muziek en goede boeken. Een filmpje van Van der Hagen zette Hartmann aan tot dit bijzondere idee.

Ieder jaar wordt mij, als onderdeel van de R en O-cyclus, gevraagd naar mijn nevenactiviteiten. Op het formulier vul ik dan braaf in dat ik een column schrijf voor Delta.

Er is veel te zeggen voor het Latijnse gezegde mens sana in corpore sano (een gezonde geest in een gezond lichaam). Het is een citaat van de Romeinse dichter Juvenalis, uit wiens koker ook de uitdrukking panem et circenses (brood en spelen) afkomstig is.

Vanochtend had ik een déja vu. Dat wil zeggen, ik had een ervaring die het best omschreven kan worden als een déja vu, hoewel het in werkelijkheid iets anders is, maar daarvoor bestaat geen uitdrukking.

Ook Enschede heeft een technische universiteit. Om de een of andere reden is dat niet de TU Enschede, maar de TU Twente. Leuke campus met een fraai kunstwerk van Wim T.

“Can I help you?”
“A slice with pepperoni, spinach and cheese, a diet Coke and a double espresso, please.”
“We don’t do espresso.”

In 2010 won ik de Entrepreneurial Motivator Award bestaande uit een certificaat met linten en een bedrag van 15 duizend euro. Dat geld kreeg ik niet cash in een envelop of op mijn bankrekening bijgeschreven.

Op weg naar een bijeenkomst waar ik studenten zou enthousiasmeren voor ondernemerschap, kwam ik twee studenten tegen die gehuld waren in enorme schuimrubber koffiebekers.

Ik wil best proberen om begrip op te brengen voor de realiteit dat, in een tijd dat er afgehakte hoofden in Amsterdam op straat worden gevonden, de politie andere prioriteiten heeft dan de dader van de schade aan mijn auto te achterhalen.

Onlangs hield prof.dr. H.J. van den Herik zijn afscheidsrede aan de Universiteit van Tilburg. Onder de titel ‘Intuïtie valt te programmeren’ weerlegde hij de bewering van de vermaarde psycholoog Adrianus Dingeman de Groot (ook bekend als grondlegger van de Cito-toets) dat computers nooit over intuïtie zullen beschikken.

Wederom gaat het over de nieuwe koffiemachines. Niet omdat ik een drammer ben, maar omdat er miljoenen euro’s mee gemoeid zijn en omdat FMVG onze belangen niet behartigt.

Tap, tap, tip…. ‘Your espresso is being prepared’. Zoem, borrel, pruttel, gorgel, rochel, drup, drup, drup… ‘Please take out your espresso’. Verbaasd kijk ik in mijn mok.

In 1979 begon ik met mijn studie sterrenkunde in Leiden. Er was slechts een dozijn eerstejaars studenten sterrenkunde, en de meeste colleges hadden we gemeenschappelijk met studenten die wiskunde en natuurkunde studeerden.

Fouten hebben de vervelende neiging klakkeloos overgenomen te worden. Een van de stellingen bij mijn proefschrift was: ‘De waarde van de Science Citation Index dient te worden betwijfeld aangezien de meeste fouten in wetenschappelijke publicaties te vinden zijn in de referentielijsten.’

Prometheus is de ‘Centrale en Algemene Personeelsvereniging van de Technische Universiteit Delft’ en stelt zich ten doel ‘harmonische verhoudingen, resp. het sociale verkeer te bevorderen tussen de personeelsleden van de Technische Universiteit Delft.’ Prometheus ‘tracht dit doel te bereiken door het centraal organiseren van verenigingsevenementen op het gebied van algemene vorming, voorlichting, ontspanning en sport, die voor het personeel van de universiteit van gemeenschappelijk belang zijn’, aldus de statuten uit 1954.

Ontluisterend veel mensen geloven in conspiracy theories. Wellicht is de alledaagse werkelijkheid te saai of moeilijk te accepteren. Waar de één zich overgeeft aan esoterie, mystiek of spiritualiteit om het bestaan mooier of zinvoller te maken, omarmt de ander samenzweringen en complotten om de werkelijkheid spannender te maken.

Hoewel het Science Centre al ruim vier jaar bestaat, was ik er nog nooit geweest. Ik heb veel wetenschapsmusea, technologiemusea en science centres bezocht, en ik veronderstelde dat ‘ons’ Science Centre in Delft meer van hetzelfde zou zijn.

Goed nieuws! Tussen 3mE en IO zal een nieuw gebouw verrijzen met allemaal collegezalen. Uiteraard zal men de gebruikers van die collegezalen raadplegen omtrent hun specifieke wensen.

Maandagochtend 1 september om 10.00 uur was de kick-off van de minor technology-based entrepreneurship (TBE). De zestig enthousiaste studenten had ik vooraf gemaild: ‘Maak een naambordje en neem dat mee naar de kick-off.

Ook dit jaar was het IKA-circus weer een rampzalige ervaring. De website ziet er tegenwoordig gelikt uit, maar het werkt nog steeds voor geen meter.

Na Diederik Stapel is opnieuw een prominente hoogleraar sociale psychologie door de mand gevallen. Ditmaal is het Jens Förster van de Universiteit van Amsterdam. Wat is er toch mis met dat vakgebied en met de mensen die dat vak beoefenen?

Als je aan ondernemende studenten vraagt: ‘Wie is voor jou een inspirerend voorbeeld in ondernemerschap?’ dan hoor je doorgaans dezelfde namen: Richard Branson, Steve Jobs, Michael Dell.

Net toen ik een column wilde schrijven over de drie beste plekken op de campus om fietsers dood te rijden, was mijn nummer één-locatie reeds opgemerkt en werd er actie ondernomen.

Voor mijn college Turning Technology into Business registreren zich ieder jaar meer studenten op Blackboard dan ik aankan. Het is bijzonder intensief onderwijs met veel interactie, participant-centered case studies, opdrachten en presentaties.

De nieuwsbrief bracht het heel opgewekt: ‘Alle pantry’s zijn vernieuwd (inclusief de apparatuur) en voorzien van een frisse look. De koelkasten zijn wat kleiner, waardoor een ieder wat efficiënter met de ruimte moet omgaan.’ Niemand zal bezwaar maken tegen ‘een frisse look’, maar waar zou de behoefte aan een kleinere koelkast zijn oorsprong vinden?

Alsof de winterschilder bepaalt wanneer hij je voordeur schildert en in welke kleur.
“Ja, maar ik moet ook werken”, zei de man met de klopboormachine die om half tien in het trappenhuis stond te boren.

De eerste keynote speaker is een Amerikaanse emeritus hoogleraar die al dertig jaar bevriend is met de decaan die deze conferentie organiseert. Hij gebruikt de eerste vijf van de twintig minuten die hem zijn toegewezen om te vertellen hoe blij hij is om hier te zijn, en hoe geweldig hij Den Haag vindt.

De redactie ontvangt veel complimenten over hoe mooi de vernieuwde Delta is geworden. Helaas is mooi zijn niet de voornaamste taak van een universiteitsblad.

Niets lijkt me verschrikkelijker dan een verplicht vak te moeten doceren. Gelukkig heb ik nog nooit college hoeven geven aan studenten die daar niet zelf voor gekozen hebben.

Precies een jaar geleden stond in NRC Handelsblad te lezen: ‘[O]p de intranetsite van de TU Delft [staat] duidelijk wat de regels voor dienstreizen zijn, inclusief maximumbedragen. [ …] De voorzitter van het college van bestuur, Dirk Jan van den Berg, wil nu echter de voorschriften verruimen: “We gaan de regels aanpassen zodat het mogelijk wordt om de werkelijke kosten te declareren.”’

Er wordt in mijn beleving veel te vaak cum laude uitgereikt. Cum laude is iets exceptioneels, voorbehouden aan briljante studenten die na hun afstuderen inderdaad ver boven de middelmaat verheven blijken te zijn.

– Welkom bij de Universiteit Utrecht. Waarmee kan ik je van dienst zijn?
– Omdat ik gefascineerd ben door het heelal wil ik me graag inschrijven voor de opleiding astrofysica.

Zolang een gedetineerde twintigmaal zoveel kost als een student, is het bespottelijk om studenten die wat langer over hun studie doen een boete op te leggen.

Na mijn promotie in 1994 verruilde ik de Sterrewacht in Leiden voor het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge, MA, om als postdoc waarnemingen te doen aan de verdeling van moleculaire wolken in de Melkweg.

Nog niet zo lang geleden kon ik de deur van mijn kantoor openen en afsluiten met een sleutel. Dat is niet meer zo. De sloten op alle deuren in mijn faculteit zijn vervangen door kaartlezers die aan de hand van je campuskaart bepalen of je naar binnen mag of niet. Het voordeel hiervan ontgaat mij volledig.

Er woedt de laatste tijd een verhitte discussie over wat echte wetenschap precies behelst, en of de zogenaamde ‘wetenschappelijke methode’ niet veel te rigide is waardoor nieuwe ideeën al bij voorbaat worden afgewezen.

Looking through the bent backed tulips / To see how the other half lives / Looking through a glass onion. Aldus John Lennon. Ik ben nogal verbaasd over de wijze waarop the other half zijn onkosten kan declareren bij onze universiteit.

Dankzij buitensporige sensatiezucht en overmatige roddel en achterklap, is De Telegraaf niet de meest betrouwbare krant van Nederland. Toch was ik verrast dat de krant van 3 december bijna een volle pagina besteedde aan meneer V. die heilig overtuigd is van het bestaan van ufo’s.

Onlangs gooide ik mijn eerste laptop weg. Dat was een heel grote stap. Ik kan niet goed uitleggen waarom dat zo moeilijk was, omdat het volstrekt irrationeel is, terwijl ik toch een bijzonder rationeel persoon ben.

Eindelijk lijkt het taboe doorbroken van selectie aan de poort. Vanuit het dogmatisch socialistische beginsel dat ieder mens gelijk is, moest decennia lang iedereen toch vooral gaan studeren.

Regelmatig vraagt iemand me of het niet moeilijk is om telkens weer een onderwerp te vinden voor mijn column. Dat is inderdaad heel lastig want ik zou elke dag wel een column kunnen schrijven, zo overweldigend is het aanbod van ellende en treurnis dat dagelijks over mij wordt uitgestort.

In de universiteitsboekwinkel van Stanford University zag ik het pas verschenen boek ‘The Information’ van James Gleick. Ik kende Gleick van ‘Genius’, de uitstekende biografie van Richard Feynman.

Stampvol was het in de feesttent die Studium Generale midden op de campus had neergezet voor de viering van het 65-jarig bestaan. Mijn trouwe fans konden met moeite nog een plekje bemachtigen.

Through the half-opened door of his dingy little office on the fourth floor of the University of California Berkeley astronomy department building, I see Carl Heiles standing in front of a table loaded with piles of papers.

In het Engels werkt het net iets beter dan in het Nederlands: tegen iemand zeggen dat het vreemd is dat het woord gullible (goedgelovig) niet in het woordenboek staat.

Om de kwaliteit van het hoger onderwijs te verhogen, bezuinigt het kabinet 370 miljoen euro op het hoger onderwijs. Dit domme plan toont aan dat we betere bewindslieden nodig hebben.

Nederland balanceert langzamerhand op het randje van de imbeciliteit. Uit het recent verschenen rapport van het Programme for International Student Assessment (Pisa) – een internationale vergelijking tussen 15-jarige scholieren – blijkt dat Nederland er met een knappe tiende plaats in is geslaagd om Estland nipt voor te blijven in de ranglijst van leesvaardigheid.

’Precies om middernacht zorgde ik voor kortsluiting.Mijn vorige column begon met ‘ik’. Dat hoort niet, zei iemand. Geen idee wie die nonsens heeft verzonnen, maar zelfs de grootste schrijvers hebben ertegen gezondigd.

Ik mocht dit jaar de Anton Constandse-lezing geven. Een hele eer, want grote namen gingen mij voor. Zo werd de allereerste Constandse-lezing met als titel ‘Is onzin weerlegbaar?’ in 1987 uitgesproken door Joop Doorman.

Na alle slechte berichten over miljoenentekorten op de universitaire begroting, is er gelukkig ook goed nieuws. Sinds kort heeft de campus namelijk een nieuwe bewegwijzering.

Na afloop van een lezing of een paneldiscussie krijg ik als dank vaak ‘een aardigheidje’. Meestal is het een fles wijn van bedenkelijke kwaliteit, maar soms is het origineler doch nog minder begeerlijk.

Herman Koch is geniaal, dat zweer ik op het Wetboek van Strafrecht. Deze toevoeging is de ultieme garantie dat ik de waarheid spreek, want in zijn openbare openingscollege zwoor Herman Koch ook een paar maal op het Wetboek van Strafrecht.

Vanochtend, bij het ontbijt in het hotel in San Francisco waar ik momenteel verblijf, schonk ik gloeiend hete koffie in een Greenstripe bekertje van de firma ECOproducts.

Er is in Nederland overdreven veel aandacht voor mensen met gebrekkig talent en weinig doorzettingsvermogen. Dankzij het uitgemolken linkse dogma dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moet dragen, worden de talentlozen, de klaplopers, de nietsnutten en de minkukels in onze samenleving tegen de maalstroom van het Darwinistische principe in niet alleen gedoogd maar zelfs gepamperd.

Dankzij de Nederlandse rijksoverheid heeft deze column mogelijk een ietwat blasfemische titel, waarvoor mijn welgemeende excuses. Maar omdat de vlag de lading moet dekken en deze column over godverdomme.n

Terwijl ik dit schrijf, luiden overal in Nederland de kerkklokken tegen de opwarming van de aarde. Ik betwijfel of dit een probaat middel is tegen de klimaatramp die ons volgens veel klimaatwetenschappers te wachten staat.

“Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz. enz. enz.” Aldus begint het wetsvoorstel kilometerprijs, de veelbesproken kilometerheffing.

Sinds jaar en dag profileert de Universiteit Twente zich als ‘Universiteit Twente ‘de ondernemende universiteit’. Een helder motto waarmee Twente zich onderscheidt van de andere twee TU’s.

Cliff diving is een nieuwe rage waarbij mensen vanaf grote hoogte het water in duiken. Er worden door de World High Diving Federation internationale wedstrijden georganiseerd, en op YouTube zijn daarvan spectaculaire filmpjes te zien.

Onlangs nam een collega afscheid van de TU Delft. Normaal gesproken gaat zoiets gepaard met een borrel en een korte toespraak, waarbij de geachte collega wordt geprezen om zijn inzet en veel succes wordt toegewenst in zijn nieuwe leven.

Het werkwoord prietpraten vervoeg je als volgt: ik twitter, jij twittert, hij twittert. Een twitteraar verstuurt tweets – SMS-achtige mededelingen die op de website twitter.com wereldkundig worden gemaakt. De prangende vraag die het weldenkende deel der natie stelt aan alle twitteraars van Nederland luidt: ‘Wie zit er op jullie prietpraat te wachten?’ Get a life!

Bijna een jaar geleden verwoestte een felle brand het gebouw van de faculteit Bouwkunde. Onder het motto Building for Bouwkunde werd een prijsvraag uitgeschreven om het ‘faculteitsgebouw van de toekomst’ te ontwerpen.

In Delta 08 reageerde hoogleraar reformatorische wijsbegeerte Marc de Vries op de column ‘Geloofwaardigheid’ van Dap Hartmann. Hij verweet hem een ‘beperkte visie op wetenschap’. In zijn antwoord pleit de columnist voor het onmiddellijk opheffen van de leerstoel reformatorische wijsbegeerte.

Bijna de helft van de studenten en medewerkers van de Wageningen Universiteit vindt dat creationisme een rol mag spelen in academisch onderwijs en onderzoek, zo blijkt uit een enquête van het universiteitsblad Resource.

‘Rijksvoorlichtingsdienst, goedemiddag.’‘Goedemiddag. Ik lees net in de krant dat Willem Alexander binnenkort naar Antarctica vertrekt.’‘Dat klopt.

Niemands privacy is meer veilig tegenwoordig. Overal worden we bespied met mobiele telefoons en mp3-spelers. Zelfs George W. Bush en Saddam Hussein werden vastgelegd tijdens gênante momenten in besloten kring.

Mijn bescheiden salaris (ik zit al 2000 dagen in dezelfde schaal!) is nauwelijks toereikend om het scherp verhoogde parkeertarief te betalen dat sinds kort in de TU-wijk van kracht is.

Onlangs vond ik mijn rapporten van de lagere school. Opvallend is de grote nadruk op taal en rekenen. ‘Nederlandse taal’ heeft maar liefst vier categorieën: ‘mondeling gebruik van de taal’, ‘taalwerk’, ‘spelling’ en ‘stijl’.

Sinds de affaire Rikus Spithorst moet je als columnist op je tellen passen. Voor je het weet pakken ze je column af, nagelen je aan de schandpaal of aan het kruis en zetten je vervolgens aan de dijk.

‘Welkom op 2-sterren camping TBM vandaag, waar u meer in de vuilniszak deponeert dan in uw maag. Wij verkopen sla in doorzichtige plastic bekers, en heel dunne plakjes kaas in nog veel dunner plastic folie.

Nu Gordon vanwege zijn kritische uitlatingen de jury van Idols heeft moeten verlaten, zal zijn plaats worden ingenomen door prof.dr.ir. Pieter Kruit, hoogleraar deeltjesoptica aan de TU Delft.

Zijn Intelligent Design-aanhangers vermomde creationisten? Columnist Dap Hartmann betoogt van wel.

Columnist Dap Hartmann neemt zijn fanmail door. “Ik beschouw het als een grote eer dat twee van mijn stukken een wc in Eindhoven opluisteren.”

Het recht op beledigen bestaat volgens Behnam Taebi niet. “Dat klopt”, reageert Dap Hartmann. “Net zo min als het recht op ademhalen of het recht op televisiekijken bestaat. Het is een integraal onderdeel van het recht op vrije meningsuiting.”

Aan het begin van het nieuwe studiejaar slaat de frustratie weer toe. De elektronische hulpmiddelen die het leven van een docent gemakkelijker zouden moeten maken, blijken nog steeds een catastrofe.

‘Einstein wilde eigenlijk vuilnisman worden’. (niet geverifieerd citaat). Vraag: welke carrière ambieert Ward Teunissen, de scholier die onlangs met negen tienen en vijf negens slaagde voor zijn vwo-examen? Antwoord: buschauffeur.

De studenten pikken het niet langer. Ze vinden het Engels van de docenten belabberd, en hebben daarom een test afgedwongen. Het komende jaar zullen 1900 docenten verplicht een toets afleggen. Wie daarvoor zakt, moet een bijspijkercursus volgen. Het klinkt vooral tijdrovend en kostbaar, maar verlost het ons dan ook eindelijk van al die Kaninefaten die ‘hoe ziet het er uit?’ vertalen als ‘how does it look like?’

In januari 2007 beleeft de TU Delft haar 165ste dies natalis. Beter gezegd, in januari 2007 vieren wij de 165ste verjaardag van onze universiteit. Wordt het niet eens tijd om daar een echte feestdag van te maken, een dag waarbij alle medewerkers actief betrokken zijn? Nu zijn het toch voornamelijk de hoogleraren die wat praatjes in de aula aanhoren, met een muzikaal intermezzo, een of twee eredoctoraten die worden uitgereikt, en na afloop een borrel. Stijlvol en gezellig, daar niet van, maar een echte TU-brede betrokkenheid ontbreekt.

Het geld dat de TU Delft steekt in de reality-serie ‘Delft Blauw’ is goed besteed, vindt Dap Hartmann, universitair docent bij TBM en vaste columnist van Delta. Al kan het beeld dat de serie schetst van de universiteit wel wat nauwkeuriger.

Twintig jaar geleden deed ik in Leiden mondeling tentamen stralingsprocessen. De eerste vraag van professor Habing was: “Wil je een sigaar?” Altijd prettig, eerst een makkelijke vraag. “Ik ben zo terug”, zei hij, en ging zeven verdiepingen lager bij de receptie een doos sigaren kopen. We staken allebei een sigaar op, bliezen blauwe rookwolken de kamer in, en vervolgden het tentamen. Het waren mooie tijden voor rokers.

Terwijl Leiden en Groningen er al twintig voorbij hebben zien komen, is Arnon Grunberg pas de vijfde gastschrijver in Delft. Vooralsnog ben ik niet erg onder de indruk van het Delftse lijstje. Net als Leiden en Groningen lijkt Delft vooral hoog te willen scoren in de gevestigde literaire pikorde. Zo waren drie van onze vijf schrijvers al eerder te gast in Leiden en/of Groningen.

“Waarom wilt u dat weten?” vraagt de locatiemanager van Holland Catering Service. Er klink argwaan in zijn stem. “Omdat ik haar al zes weken mis. Het is niet gezellig meer in het TBM-restaurant”, antwoord ik. “Waarom wilt u dat weten?” vraagt de locatiemanager van Holland Catering Service. Er klink argwaan in zijn stem. “Omdat ik haar al zes weken mis. Het is niet gezellig meer in het TBM-restaurant”, antwoord ik.

Ook dit jaar neem ik weer een sportkaart. In ruil voor 115 euro mag een TU-medewerker vrijwel ongelimiteerd sporten. Van bewegen op muziek (het zogenaamde ‘bommen’) tot taekwondo, en van badminton tot rugby.