[Column] Volle bak

In de e-mail waarin ik werd gevraagd om een column voor te dragen, noemde men mij de ‘stercolumnist van Delta’. Aldus gevleid stemde ik toe, maar onder voorwaarde dat ik een prominente plek in het programma zou krijgen. Dus niet na Jan Pronk of een ander fossiel, en niet voor een malloot die quantummechanica misbruikt om het bewustzijn te verklaren. Na bestudering van het programma koos ik de beste plek: voorafgaand aan het optreden van Nico Dijkshoorn.

Afgeladen was het, want Nico Dijkshoorn is immens populair. Ik twitter niet, maar fervente twitteraars vertelden me dat Nico Dijkshoorn op Twitter meer dan honderdduizend volgelingen heeft. Dat is meer dan Jezus bij leven had. Nico elke week te zien in De Wereld Draait Door, en het is algemeen bekend dat een optreden in DWDD de beste garantie is op een stormachtige carrière. Wie met zijn snuit in DWDD verschijnt, verkoopt plotsklaps tienmaal meer platen, boeken of andere snuisterijen. Nico Dijkshoorn is sinds 2008 de huisdichter van DWDD, en sindsdien gaat het hem goed. Volkomen terecht, want Nico is een uitzonderlijk humoristische droogkloot met scherpe observaties en een vaardige pen.

De tent barstte uit zijn voegen omdat de fans van Nico Dijkshoorn ruim op tijd een plaatsje hadden bemachtigd. Nico zou om half zes drie kwartier voorlezen uit eigen werk. Mijn gesproken column stond om tien over vijf op het programma. Een aantal van mijn trouwe fans had verheugd gezegd naar mijn optreden te zullen komen. Ik realiseerde  me dat er voor hen mogelijk geen doorkomen aan zou zijn. Daarom moest ik er hoogstpersoonlijk op toezien dat ze nog in de tent werden toegelaten. De een had voor die avond wanhopig een babysitter geregeld, een ander had een belangrijke afspraak afgezegd. Nico had natuurlijk de meeste mensen op de been gekregen, maar mijn schare fans had zich ook niet onberoerd gelaten.

Om vrij uur liep ik de vrijwel lege tent in. Ik ontwaarde een handvol trouwe fans en wat medewerkers van Studium Generale. We besloten ‘nog even te wachten’ in de stille hoop op meer publiek. Om kwart over vijf kwam Nico Dijkshoorn binnen. Hij leek niet ontdaan door de geringe opkomst. “Ik zou vandaag ook niet naar mij gaan luisteren”, zei hij gevat. Behalve gevat was het ook ontegenzeggelijk waar: het was een prachtige dag, en wie gaat er dan in een tent luisteren naar twee vijftigers die lollig proberen te wezen?

De volgorde werd omgedraaid: Nico ging eerst, opnieuw in de hoop dat meer mensen zouden toestromen. Uiteindelijk raakte de zaal toch nog halfvol. Na het voorlezen van zijn laatste verhaal was Nico zo sportief om de aanwezigen te manen vooral te blijven zitten omdat er nog een optreden kwam. Het valt voor de duvel niet mee om grappig te wezen na drie kwartier Nico Dijkshoorn. Gelukkig verdwijnt dat probleem op Collegerama: http://tinyurl.com/3pjymjd

Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.