[Column] Eat your own dog food

Het is geïnstitutionaliseerde diefstal als gevolg van verregaande incompetentie.

Om te beginnen is de IKA-bijdrage dit jaar een schamele €135. Dat is 41 procent minder dan vorig jaar, toen iedereen nog €227 kreeg. Waarom is dat, schraalhans? Ik betaal uit de IKA ieder jaar mijn universitaire sportkaart. Omdat ik alleen tennis, heb ik een zogenaamde sportgebonden kaart. Vorig jaar kostte die €205 en de IKA-vergoeding was daarvoor net toereikend. Dit jaar kost de sportgebonden kaart €210, ‘slechts’ 2,4 procent duurder. Dat was in het verleden wel anders: in 2006 kostte een volledige sportkaart nog €150, en dit jaar maar liefst €420 – een prijsstijging van 180 procent in acht jaar! In mijn column ‘IKA irritatie’ uit 2009, schreef ik al dat het sportcentrum de prijzen ongebreideld laat stijgen aangezien medewerkers ‘toch een IKA-vergoeding ontvangen’. Inmiddels is het zo ver de spuigaten uitgelopen dat de IKA-vergoeding niet eens meer de kosten van een sportgebonden kaart dekt. Vorig jaar hield ik van de €227 nog €22 over die ik voor een ander doel kon inzetten, maar dit jaar kom ik €75 te kort.

Dat tekort kan ik aanvullen door mijn verlofuren te gelde te maken. Maar dat lukt niet, zoals het vorig jaar ook niet lukte, en het jaar daarvoor niet, en het jaar dáárvoor niet, en het jaar DAARvoor niet. Het probleem is het volgende. Eén verlofuur vertegenwoordigt in mijn geval een waarde van €38,21. Om de ontbrekende €75 te dekken wil ik 1,96 verlof uren (1 uur, 57 minuten en 46 seconden) inzetten. Maar dat kan niet, het moet om de een of andere reden een geheel aantal uren zijn. Vooruit, ik ben gul en zet twee volledige verlofuren in (dan ga ik die dag wel 2 minuten en 14 seconden eerder naar huis). Maar dat kan ook niet: ‘De waarde van de ingevulde bronnen ligt hoger dan het aangegeven bedrag van het doel. Pas dit aan.’ Ik kan dus maar één verlofuur inzetten, en blijf met een restant van €36,71 zitten waar ik wél recht op heb maar níet kan claimen.

Ik heb dit probleem vijf jaar geleden al voorgelegd aan HR-Services die mij vertelde dat de IKA simulator ‘natuurlijk’ de sluitpost op de begroting was en daardoor verre van volmaakt. Dit jaar mag ik constateren dat er wel geld is besteed om de simulator een beter aanzien te geven, maar dat er geen dubbeltje is uitgegeven aan een betere functionaliteit. Als je haar maar goed zit, nietwaar?

Het probleem blijft bestaan omdat de bestuurders van onze prachtige universiteit niet zelf hun IKA-aanvraag hoeven in te vullen, zoals ze ook nooit worden blootgesteld aan de nog uit de vroege steentijd stammende website voor het indienen van declaraties. In de business-wereld bestaat het principe Eat your own dog food. Daartoe wil ik het college van bestuur graag uitnodigen, want de IKA-simulator en de website voor het indienen van declaraties zijn niet te vreten.

Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.