Sprookje

Er was eens, in een koninkrijk niet ver hier vandaan, een machtige heerser die de eerbiedwaardige functie bekleedde van Rat van Toegift. Als Bovenbaas van serviesbureau Rode Bergen waakte hij over de integriteit van het koninkrijk Delphinia, waar nieuwe kennis en kunde werden ontwikkeld. Zijn scherpe blik en sluwe geest hadden het koninkrijk door woelige tijden geloodst. De Koning en zijn Collega’s van het Vuur spraken hun grote waardering uit over zijn scherpzinnige inzichten en spitsvondige adviezen. Zoals het snode plan om de Insecten van het Sorbetijs voor de rechter te dagen, omdat die affreuze congregatie lelijke dingen had geroepen over de sociale veiligheid binnen Delphinia.

Op zekere dag weerklonken er misnoegde geruchten in de wandelgangen van het koninkrijk. De Rat van Toegift, zo werd gefluisterd, wilde met Rode Bergen een zakelijke verbintenis aangaan met Delphinia. Boze tongen spraken van slangenverstrengeling, een gevreesd fenomeen waarbij de draden van macht en financieel gewin zozeer met elkaar verknoopt raakten dat niemand meer wist waar de ene begon en de andere eindigde. “Als de Rat van Toegift aanblijft”, fluisterden de onderdanen, “hoe weten wij dan of zijn adviezen werkelijk ten bate zijn van ons koninkrijk en niet voor het gewin van zijn eigen geldbuidel?”

‘Wij betreuren uw vertrek, maar wij prijzen de wijsheid van uw besluit’

De Rat van Toegift begreep dat zijn positie onhoudbaar was geworden. Hij was sluw genoeg om te beseffen dat de schijn van slangenverstrengeling zijn goede naam zou bezoedelen. Daarom riep hij op een kille mistige ochtend aan het eind van de kwakkelwinter de Collega’s van het Vuur bijeen in de grote zaal van het paleis. Hij beklom de Troon der Besluitvorming, keek de Collega’s van het Vuur recht in de ogen en sprak: “Ik heb met grote toewijding mijn rol als Rat van Toegift van uw koninkrijk vervuld, maar de tijd is gekomen om een nieuw pad te bewandelen. Om de integriteit van dit ambt te beschermen en de schijn van slangenverstrengeling te vermijden, leg ik mijn functie neer.”

Een diepe stilte viel over de zaal. Sommige Collega’s van het Vuur knikten instemmend, anderen keken bedenkelijk, een enkeling pinkte zelfs een traan weg. Uiteindelijk stond de Koning op en sprak: “Wij betreuren uw vertrek, maar wij prijzen de wijsheid van uw besluit. Het is een teken van ware grootheid om afstand te doen van macht wanneer het belang van het koninkrijk dit vereist. Volgaarne gaan wij derhalve de voorgenomen samenwerking met Rode Bergen aan, in de volle overtuiging dat dit niet gebaseerd is op voorkennis en dat er geen sprake is van slangenverstrengeling.”

En zo geschiedde. De Rat van Toegift verliet zijn functie met opgeheven hoofd en sloot namens Rode Bergen een overeenkomst met het koninkrijk Delphinia, om gezamenlijk een nieuw imperium op te bouwen in een naburig land. Zijn besluit om terug te treden werd wijd en zijd geroemd als lichtend voorbeeld van eerzaamheid en deugd. Zo bewees de Rat van Toegift dat ware macht niet ligt in het vasthouden, maar juist in het loslaten van die macht.

Natuurlijk leefde hij nog lang en gelukkig.