[Column] Bonnetjes

Maar nu ik in de NRC mocht lezen dat dit ‘staande praktijk voor alle medewerkers’ is, heb ik heel wat in te halen. Zo betaal ik al sinds jaar en dag mijn adsl-abonnement volledig uit eigen zak. Dat komt doordat de provider die de TU heeft uitgekozen voor het collectieve (gratis) abonnement, de wijk waar ik woon niet bedient. Ik maak dus ‘echte kosten’ die niet vergoed worden. Ik heb dat destijds aangekaart bij degene die ‘gratis adsl voor alle TU-medewerkers’ in zijn portefeuille had, en kreeg te horen dat het een typisch geval was van pech gehad. Sindsdien heb ik circa tweeduizend euro uit eigen zak uitgegeven aan adsl. Kan ik dat bedrag alsnog terugkrijgen?

Ook heb ik alle computers die ik thuis gebruik zelf betaald, evenals de laptops voor het geven van colleges en lezingen. Om nog maar te zwijgen van mijn bureau, bureaustoel, bureaulamp, monitor, toetsenbord, muis, externe harddisk en zelfs mijn eigen usb-stick. Om nog maar te zwijgen van de stroom en de verwarming. Allemaal zelf betaald. Maar dat kun je dus blijkbaar allemaal bij de TU declareren, tenzij ik ‘staande praktijk voor alle werknemers’ verkeerd begrepen heb.

En wat te denken van die regeling van een belastingvrije onkostenvergoeding van vijfhonderd euro per maand? Daarvoor pleit ik al jaren, zij het in iets bescheidener vorm. Geef iedere wetenschappelijk medewerker vijftig euro (belastingvrij) per maand voor kleine onkosten, zoals een buskaartje, een lunch buiten de deur of een parkeerkaartje. U weet wel, zo’n parkeerkaartje in het centrum van Delft dat acht euro kost, maar dat volgens de regels volledig is inbegrepen in de 76 eurocent die u als reiskosten voor de vier kilometer heen en terug mag declareren. Al dit kleine leed is te ondervangen door die bescheiden maandelijkse onkostenvergoeding.

In ruil daarvoor mag je dan geen kosten meer declareren onder de tien euro. De ene maand houd je van de vijftig euro wat over, de volgende maand kom je wat tekort. Wat een enorme arbeidsbesparing levert dat op! Niet langer hoeven we de bonnetjes van kleine bedragen te scannen en naar de financiële administratie te sturen alwaar ze minutieus worden gecheckt tegen de regels en als alles in orde wordt bevonden, zie je meestal al binnen zes weken je geld teruggestort op je bankrekening. Tenzij je een lastige klant bent die bijvoorbeeld vier strippen à €0,50 declareert voor een tramrit naar Den Haag CS, en niet de moeite heeft genomen om een scan te maken van de 45-strippenkaart (uit eigen zak betaald) met daarop duidelijk aangegeven welke vier strippen deze zakenreis behelsden. Zó veel werk voor een zo luttel bedrag… plus dat je het onaangename gevoel krijgt dat men je niet vertrouwt. Want als ik naar Den Haag Centraal ga lopen, of desnoods ga steppen, heb ik dan geen recht op die luizige twee euro?

Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.