Het Delftse ganzenfenomeen

Bij mijn eerste bezoek aan de TU Delft werd ik gegrepen door een Egyptische ganzenfamilie in de buurt van de faculteit Mechanical Engineering. De waakzame ouders, rechtop en trots, waakten over hun negen kuikens terwijl ze eten zochten en soepel door het water gleden. Het was een vredig tafereel middenin de drukke campus. Mensen stopten vaak om het moment vast te leggen, misschien jaloers op dit schijnbaar vredige bestaan.

Toch merkte ik in de loop van de tijd fluctuaties in het aantal gansjes. Sommige jaren was er slechts één, zoals dit jaar. Het herinnert je eraan dat het leven niet altijd zo gemakkelijk is als hun zelfverzekerde aanwezigheid suggereerde. Onder de oppervlakte liggen verborgen uitdagingen.

Deze reflectie op de ganzen weerspiegelt mijn eerste indrukken van de TU Delft, die net zo bedrieglijk waren. Bij hun aankomst voelen veel academici de druk om zichzelf te overtreffen, omringd door mensen die overdonderend positief lijken over hun baanbrekende onderzoek en prestaties. Door dat optimisme vraag je je af of je eigen worstelingen uniek zijn of een teken van persoonlijk falen. In gesprekken, e-mails en formele rapporten lijkt alles spectaculair, alsof niemand obstakels tegenkomt.

De bedrieglijke kalmte is wijdverbreid in competitieve omgevingen, waar mensen bang zijn om kwetsbaarheid te tonen

Toch zie je in de loop van de tijd het contrast tussen deze zelfverzekerde schijn en de realiteit. Ondanks de zekerheid naar buiten toe hebben veel promovendi moeite om binnen de verwachte tijd klaar te zijn en maken veel medewerkers regelmatig overuren. Bovendien blijkt uit mijn ervaring in één van de universitaire commissies dat officiële rapporten vaak geen echte bevindingen weergeven. Recente zorgen over sociale veiligheid hebben diepere systemische problemen blootgelegd die een grote impact hebben op onze gemeenschap.

Hierin is de TU Delft niet uniek. De bedrieglijke kalmte is wijdverbreid in competitieve omgevingen, waar mensen bang zijn om kwetsbaarheid te tonen. Deze cultuur van schone schijn is misleidend, een vorm van oneerlijkheid die besmettelijk is en uiteindelijk leidt tot pluralistische onwetendheid en organisatorische stilte. Ze houdt stress in stand in plaats van oplossingen te bevorderen. Door onze worstelingen te verbergen, vergroten we ons isolement en gevoelens van angst en ontoereikendheid. Daardoor wordt het moeilijker om hulp te zoeken. Zo worden uitdagingen alleen maar verdiept.

Om dit aan te pakken, moeten de universiteiten hun diepere problemen erkennen: laat zien dat er ruimte is voor verbetering en behoud tegelijkertijd de hoop op verandering. We hebben een omgeving nodig waarin een eerlijke dialoog wordt aangemoedigd en mensen zich veilig voelen om tegenslagen te bespreken. Officiële rapporten en presentaties moeten niet alleen successen belichten, maar ook mislukkingen, onvervulde doelen en dingen die nog moeten worden verbeterd.

Je kunt Failure Forums organiseren om ruimte te maken voor een open discussie. Zelfs iets eenvoudigs als het schrijven van eerlijke dankbetuigingen door studenten, het erkennen van de realiteit in plaats van die te verbloemen, kan een verschil maken.

Het is lovenswaardig om je kalmte bewaren, maar uitdagingen moeten katalysatoren zijn voor verandering, het bevorderen van steun en het verbeteren van onze gemeenschap, zodat anderen niet met dezelfde worstelingen worden geconfronteerd. We moeten onthouden dat we allemaal met moeilijkheden te maken hebben. Net als onze campusganzen, die stille verliezen kunnen lijden en die, zelfs als ze vredig lijken te bewegen, onder de oppervlakte verwoed moeten peddelen om door te kunnen gaan.

Wees dus alsjeblieft geen gans. Reik elkaar de hand, deel en ga de dialoog aan. Op die manier kunnen we praktische oplossingen bedenken voor onszelf en voor onze toekomstige studenten en collega’s.