[Column] Heet

Plasterk krijgt onvoldoende steun voor zijn nieuwe verhaalsrecht. Een Kamermeerderheid van onder meer CDA, ChristenUnie en VVD vreest juridisering van de verhoudingen. Studenten zouden zo te veel consument worden. Het gaat bijvoorbeeld om ‘schade’ door onjuistheden in voorlichtingsfolders. Plasterk wil geen vergoeding voor verkeerde informatie, maar wel bij aantoonbare schade. Een SGP-voorstel dat het verhaalsrecht zo beperkt mogelijk moet worden, kan wellicht rekenen op een Kamermeerderheid.

Made from corn stond erop, en dat het BPI certified was en compostable. Allemaal heel leuk en aardig, en het zal vast de redding van de planeet zijn, maar wat er niet op stond, was dat je er geen hete koffie in moet doen. Het gevolg was onverwacht en pijnlijk. Met duim en wijsvinger hield ik het volle bekertje aan de bovenrand vast. Plotseling stroomde de gloeiend hete koffie over mijn hand omdat de bodem van het bekertje omhoog was gekomen. De bovenrand was nog intact maar het bekertje leek wel platgetrapt. Je zou denken dat biodegradable plastic misschien zacht wordt door de hitte en dat er dan een gat in de zijkant valt. Dat de bodem omhoog zou komen, had ik niet verwacht.

Ik dacht meteen aan de rechtszaak Liebeck versus McDonalds Restaurants uit 1994, waarin een jury de 79-jarige Stella Liebeck 2,8 miljoen dollar schadevergoeding toekende omdat ze, gezeten in haar auto, gloeiend hete koffie in haar kruis kreeg nadat ze de koffiebeker tussen haar knieën had geklemd. Onvoorzichtig natuurlijk, maar de koffie was veel te heet en dat stond niet op het bekertje, oordeelde de jury. Derdegraads brandwonden en twee jaar lang medische behandelingen waren het gevolg. Daarom besloot ik de hotelmanager een beetje zenuwachtig te maken. Dat viel tegen. De manager bleek niet aanwezig en de tweede man in charge begon mij van alles te verwijten, zoals ‘Die bekertjes zijn alleen voor sinaasappelsap’. Oh ja, waar staat dat dan? Ik was niet per se uit op een gigantische schadevergoeding, maar welgemeende excuses en een klein beetje compassie leken me toch niet te veel gevraagd. Want mijn hand was verbrand en hurt like hell.

Het zal wel de economische crisis zijn, bedacht ik me later. Zo bleken drie van de vier winkels die ik vandaag wilde bezoeken, verdwenen. De Sony Lifestyle Store – weg, Circuit City – weg. En misschien het meest ontluisterend van al: de Virgin Megastore – weg. Het was een cd-winkel zo groot als de hele Bijenkorf, en sinds een half jaar staat het gebouw leeg. Het is misschien meer de schuld van Amazon.com (beter gezegd, onze eigen schuld), maar toch zonde dat je niet langer kan browsen door een hectare cd’s. Het lijkt slechts een kwestie van tijd totdat ook de grote boekwinkels verdwijnen.

In een recessie zou je verwachten dat bedrijven zich nog harder inspannen om de gunst te winnen van het afnemende aantal klanten. Zo niet het motel waar we vorige week verbleven. De Good Night Inn in Redwood City bleek de kamers nog slechts om de andere dag schoon te maken. Voor schoonmaken hanteert de Good Night Inn sowieso een geheel eigen definitie. Dat was al te zien aan de merkwaardige donkerrode en zwarte vlekken op het overigens zeer vlekverhullende donkergroene tapijt in mijn kamer. Mijn collega had in zijn kamer zelfs een kakkerlak gezien. Voor alle zekerheid heb ik daarom maar niet onder mijn bed gekeken, want de geluiden die ik ’s nachts hoorde, deden het ergste vermoeden.

Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.