Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Column: Alex Nedelcu

Wiens universiteit is dit eigenlijk?

Lid zijn van de Delftse universiteitsgemeenschap zou niet alleen moeten betekenen dat je toekijkt vanaf de zijlijn, maar dat je daadwerkelijk mag deelnemen. Dat gebeurt nu niet, schrijft columnist Alex Nedelcu. ‘Besluiten die ons raken worden sowieso genomen, met of zonder ons.’

Alex Nedelcu, columnist Delta (Foto: Sam Rentmeester)

(Foto: Sam Rentmeester)

Als ik over de TU Delft praat, heb ik het over ‘mijn’ of ‘onze universiteit’. Ik woon in Delft, ik studeer er. Kortom, ik ben lid van de TU Delft-gemeenschap. Dat betekent dat je niet alleen zo moeten toekijken vanaf de zijlijn, en erover post op LinkedIn – maar ook dat je actief deelneemt en aandringt op gewenste veranderingen. Maar hoeveel hebben wij, studenten, eigenlijk te zeggen over het beleid van de TU Delft?

In principe erkent de universiteit dat studenten haar belangrijkste belanghebbenden zijn. Via het studentenstatuut worden studenten op verschillende niveaus ruim vertegenwoordigd. Op papier hebben die studentvertegenwoordigers in de studentenraad, de facultaire studentenraden en de opleidingscommissies het recht om bepaalde regelingen en budgetten goed te keuren. Ook mogen ze advies uitbrengen aan het bestuur en hebben ze in sommige gevallen zelfs een ambigu initiatiefrecht.

Dat klinkt goed. Tot we kijken naar de praktijk. Vertegenwoordigers klagen dat hen gevraagd wordt om goedkeuring voor zij zelfs maar de tijd hebben gekregen om zich in te lezen. Hun kritiek krijgt nul op het rekest. Vergaderingen vinden plaats achter gesloten deuren. En wat heb je aan een adviserende functie als de machthebbers de beslissingen eigenlijk al hebben genomen?

Als de universiteit beslissingen neemt voor ons in plaats van met ons, kunnen we de activisten hun acties dan wel kwalijk nemen?

Zo wordt studentenvertegenwoordiging een formaliteit. Dat past bij een bestuur dat zich keer op keer verdedigend opstelt naar studenten en politieke opdrachtgevers. Bleef deze stoere façade maar overeind staan als het gaat om hun ‘waardevolle samenwerkingen’ met oliebedrijven, wapenfabrikanten en de luchtvaartlobby! Dit cvb krijgt het voor elkaar om zowel de Onderwijsinspectie als de medezeggenschap uit te dagen en tegelijkertijd gedwee te gehoorzamen aan private bedrijven (die staan voor minder dan 5% van de begroting van de TU Delft). Die actieve studentenparticipatie had ervoor kunnen zorgen dat alle externe partijen benaderd worden met dezelfde kritische houding, dat de olie- en gasbedrijven op dezelfde manier het vuur aan de schenen krijgen als de Onderwijsinspectie – hopelijk met minder consultants.

Recente gebeurtenissen tonen de gevolgen van ‘business as usual’. Ondanks de belofte om er een moreel beraad over te organiseren, heeft het cvb een brief ondertekend die de samenwerkingen met Israelische instellingen verdedigt. In feite is een interne beslissing van het cvb zo direct vertaald naar beleid – onderbouwde kritiek van activisten op de campus en zelfs in de studentenraad heeft niet geleid tot een bijgestelde mening. Als de universiteit zulke beslissingen neemt voor ons in plaats van met ons, kunnen we de activisten hun acties dan wel kwalijk nemen?

Dit is natuurlijk maar één voorbeeld in een reeks beslissingen (sociale veiligheid, de verkoop van Mijnbouw, het alcoholbeleid) die de universiteitsgemeenschap beinvloeden. Besluiten die ons raken worden sowieso genomen – met of zonder ons. We moeten ervoor zorgen dat we niet alleen worden gehóórd door de machthebbers, maar dat ze ook naar ons luisteren. Alleen dan kunnen we stoppen met enkel praten over ‘onze universiteit’ en het ook echt waarmaken.

Alex Nedelcu is een internationale derdejaars bachelorstudent aan de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Hij bestudeert productie-geïnduceerde defecten in composietstructuren als onderdeel van het honours onderzoeksprogramma aan de faculteit. Hij is ook studentvertegenwoordiger in de faculteitsraad, waar hij zich voornamelijk bezighoudt met diversiteit en duurzaamheid.

Columnist Alex Nedelcu

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

anedelcu2002@gmail.com

Comments are closed.