[Column] Groei

De TU wil flink groeien. Dat wil zeggen: Het college van bestuur (cvb) heeft besloten dat zíj dit een goed plan vindt. Decanen en directeuren lijken het daarmee eens. Ik vind het een gemiste kans dat het proces rondom dit besluit zo top-down georganiseerd is.

Binnen Delft kan groei naar het doel van 40 duizend studenten niet. Dat kan alleen met uitbreiding naar Rotterdam en Den Haag. Het plan is onder andere om hele opleidingen te verhuizen. Of en hoe dit doorgaat is niet alleen van invloed op de toekomst van de TU Delft als instituut, maar ook persoonlijk ingrijpend voor iedereen die eraan verbonden is.

Zó ingrijpend dat ik het fijn had gevonden als we er met zijn allen een inhoudelijke en openbare discussie over hadden kunnen hebben, vooráfgaand aan de keuze voor één specifiek scenario. Nu is er enkel een korte ‘consultatieronde’, over een besluit dat in grote lijnen al vast lijkt te liggen. Het adviesrapport waar dat besluit op gebaseerd is, wilde men in eerste instantie niet eens publiceren. Alleen als je de juiste mensen kende, kon iemand het je doorsturen. Zelfs Delta moest er via-via aankomen. Zonder haar berichtgeving hadden we niet geweten welke opties er nog meer overwogen zijn (en welke niet).

Dinsdag is het advies alsnog gepubliceerd in een nieuwsbrief aan medewerkers. Het lijkt erop dat daar flink wat druk voor nodig was, onder andere vanuit de ondernemingsraad. Een openbaar gesprek wordt nog steeds niet georganiseerd. Wanneer je vragen hebt of je mening wil geven, zo lezen we, dan moet je maar aankloppen bij je leidinggevende.

Bij een politiek vraagstuk past een democratischer proces

Zonder Delta was er ook aan de volksvertegenwoordiging van Delft niets gevraagd. De gemeenteraad reageerde ietwat verbouwereerd. Lieke van Rossum van de SP merkte daarbij scherp op dat ze geen onderbouwing heeft gehoord voor de centrale claim achter de plannen, namelijk dat de samenleving ‘schreeuwt om ingenieurs’. Het bedrijfsleven doet dat misschien. Maar dat is niet hetzelfde. En voorlopig lopen we als samenleving harder op tegen tekorten aan verplegend personeel, leraren, conducteurs, en installateurs.

Maar er is wél publiek geld nodig voor de nieuwe plannen. Sterker, ‘forse extra financiering’ is een harde voorwaarde, stelde de adviescommissie. Dat maakt het een politiek vraagstuk. Daar had een democratischer proces bij gepast. Op basis van publiek beschikbaar materiaal. En met een open vraag als insteek.

Ook vanuit pedagogisch oogpunt was dat goed geweest. Want als we onze studenten niet alleen willen opleiden tot capabele ingenieurs, maar ook tot kritische burgers, dan is de beste manier om dat te doen het goede voorbeeld geven.

Op zijn minst had je de adviescommissie kunnen vragen om haar analyse, verkenning, en adviezen publiek te presenteren en aan te bieden aan het cvb. Zo gaat het ook wanneer een adviescommissie een rapport aanbiedt aan de regering. De tijd tussen die presentatie en de reactie van de regering biedt dan ruimte voor een werkelijk open debat waar niet al is voorgesorteerd op één bepaalde aanpak. In plaats van een besluit dat vólgt op een publiek debat, gaat het nu omgedraaid.

Het effect van die aanpak is voor veel mensen – zo merk ik om me heen – gelatenheid, frustratie, of cynisme. Het tegenovergestelde van kritische betrokkenheid. Zonde.

Bob van Vliet is docent bij de faculteit 3mE en gespecialiseerd in ontwerponderwijs. Reacties zijn welkom via B.vanVliet@tudelft.nl.

Bob van Vliet / Columnist