[Column] Zonder onderwerp

Deze maand was het twee jaar geleden dat ik mijn eerste column voor de Delta schreef. Voor het eerst in al die tijd heb ik deze keer niets kunnen verzinnen om over te schrijven.

Dus, nou ja, dan schrijf ik dáár maar over.

Ik ben elke vier weken aan de beurt. Of tenminste, vorig jaar was het een tijd lang elke vijf weken, omdat er toen een extra columnist was. Ik weet nog dat ik toen tegen de redactie zei dat ik dat maar vervelend vond. Elke vier weken iets moeten schrijven zorgt dat je in het ritme blijft. Maar vijf weken was voor mij nét lang genoeg om te vergeten wanneer ik ook alweer aan de beurt was, waardoor ik vaker last minute nog iets moest verzinnen.

Ook de laatste paar keer heb ik er weer moeite mee. Steeds zit ik in het weekend van de deadline nog zonder plan. Maar dit keer niet omdat ik mijn deadline vergeet. In tegendeel, die spookt dan al een ruime week door mijn hoofd. Het lukt me simpelweg niet goed meer om regelmatig rustig na te denken over mijn onderwijs, de TU, en de wereld.

Natuurlijk gebeurt er nog steeds van alles waar ik me over opwind of verwonder. Een bizar bureaucratisch avontuur, bijvoorbeeld, of het feit dat er nog stééds zoiets als monarchie bestaat. Maar boos zijn, of verbaasd, is niet genoeg.

Om te schrijven moet je iets te zeggen hebben. Een mening. Een voorstel. Een idee. En ideeën, plannen, of standpunten van minder dan één weekend oud zijn maar zelden de moeite van het lezen waard. De columns waar ik het meest tevreden over ben, of ze nu over college, cijfers, of ons cvb gaan, schreef ik over zaken waar ik al langer over las, sprak, en nadacht. En juist aan die dingen kom ik de laatste tijd maar weinig toe.

Alles kost op het moment extra moeite en denkwerk. Die cursus die ik zou geven aan middelbare schooldocenten, laat ik die door gaan? Zo ja, hoe? En hoever moet ik de plannen voor de afsluiting van mijn vak terugschroeven om niet meer dan dertig studenten tegelijk bij elkaar te hebben? Is het dan nog wel de moeite waard? Kan ik het met een nieuwe lockdown op komst überhaupt nog maken om studenten naar de campus te laten komen voor iets dat eigenlijk niet echt nodig is?

Dat alles maakt dat ik maar weinig ruimte in mijn hoofd heb voor minder acute zaken. Terwijl het juist ook nu belangrijk is om verder te blijven kijken dan wat er morgen moet gebeuren. Om de haverklap vallen er immers besluiten die onze koers nog jarenlang zullen bepalen.

Toch laat ik deze ronde even voor wat hij is. Ook dat lijkt me gezond in deze crisismaanden. Om af en toe gewoon maar toe te geven dat het allemaal even te veel is. Dat niet alles lukt. Stiekem toch nog een mening.

Tot over vier weken.

Bob van Vliet is docent bij de faculteit 3mE en gespecialiseerd in ontwerponderwijs. Reacties zijn welkom via B.vanVliet@tudelft.nl

Bob van Vliet / Columnist