De Nashville-discussie (of het gebrek daaraan) maakt volgens columnist Bob van Vliet duidelijk dat openbaar en goed beargumenteerd debat ver te zoeken is op de TU Delft.
Bob van Vliet: “Zó ingrijpend dat ik het fijn had gevonden als we er met zijn allen een inhoudelijke en openbare discussie over hadden kunnen hebben, vooráfgaand aan de keuze voor één specifiek scenario.” (Foto: Sam Rentmeester)
Delen
.
In een beroemde aflevering van de populaire strip xkcd zit de hoofdpersoon furieus te typen voor de computer. Wat er zo belangrijk is? Someone is wrong on the internet! Zo voelde ik me vorige maand ook een beetje, rondom het hele Nashville gebeuren, en hoe daar op de TU wel en niet op werd gereageerd. Maar het lukte me niet om erover te schrijven. Niet in de 500 woorden die deze column kort hoort te zijn, in ieder geval.
Deels was dat omdat ik Marc de Vries persoonlijk ken. Niet heel goed, maar toch. Vooral was ik simpelweg te boos op te veel mensen. Allemaal mensen op de universiteit die het fout hadden!
Het blijkt inmiddels allemaal wat anders te zitten dan het leek. Raar verhaal, maar veel mensen onder de Nederlandse versie van de Nashville verklaring hebben die nooit als zodanig ondertekend. Toch blijf het knagen. De discussie liet weer eens zien dat we in Delft totaal geen academische debatcultuur hebben.
‘Mensen vroegen me wat ík er nu van vond’
Naast die pijnlijke verklaring zelf, was er de oproep tot ontslag, in een open brief vol foutieve quotes en andere feitelijke onjuistheden. Er was de vraag waarom we in hemelsnaam een professor reformatorische wijsbegeerte hebben, terwijl er wel meer bijzondere leerstoelen zijn. Is dat wél OK als ze gefinancierd worden door grote bedrijven, die net zo hard universitaire autoriteit cadeau krijgen voor een wereldbeeld waarin sommige dingen een heilige waarheid zijn?
Er was de verantwoording van het college van bestuur voor zo’n leerstoel: ach joh, andere universiteiten hebben die ook. Met dat argument kwam ik als kleuter al niet meer weg. Verder kwam de reactie van het college erop neer ze niet gingen reageren. Wij zijn immers een heel ander soort universiteit dan de UvA of de VU, waar de leiding wel iets inhoudelijks zei, verklaarden ze. Inderdaad, dacht ik al boos columntekstjes typende, één waar niemand in staat is om fatsoenlijk een discussie te voeren.
De titel van dat stripje is Duty Calls. Een publieke taak, al is het maar als columnist van het universiteitsblaadje, brengt verantwoordelijkheid met zich mee. En verwachtingen. Meerdere mensen vroegen me wat ík er nu van vond. Inderdaad, dacht ik, ík moet hier iets van vinden. Zeker nu al die anderen zulke onzin uitkramen, of het er niet on the record over willen hebben.
Dat was natuurlijk pretentieus, om als niet-eens-gepromoveerde, derdegraads docent het geweten van een academische gemeenschap te willen spelen. Maar er moeten toch mensen zijn, met hogere titels en functies dan ik, die daar af en toe ook iets van verantwoordelijkheid voor voelen? Ik ben een maandje later niet heel boos meer, wel teleurgesteld. Met zoveel geleerden op een hoop, hier in Delft, allemaal bezig met sleutelen aan de toekomst, zou je toch meer openbaar debat verwachten, met beter beargumenteerde bijdragen.
Dat blijft toch één van de belangrijkste taken van een universiteit: publiek denkwerk. Dat lijken we op de TU echter verdomd lastig te vinden zodra er ook maar een hint van morele of ideologische onenigheid bij komt kijken.
Bob van Vliet is docent op de faculteit 3mE, na eerder bij Industrieel Ontwerpen en Bouwkunde les te hebben gegeven.
Bob van Vliet / Columnist
Comments are closed.