Winkeldief

En de ingrediënten voor Marokkaanse couscous. Ik stap stevig door, zweet op mijn voorhoofd. Nog tweehonderd meter, dan ben ik thuis. In mijn broekzak zoek ik vast de voordeursleutels. Een heel karwei met die tassen. Daar zijn ze, ik pak ze stevig vast. Achter mij klinken voetstappen. Ik kijk om. Voorzichtig. Niets laten merken. Rustig. Nonchalant. Een jongeman in donkergrijs maatpak. Pfoe.

Weg van de supermarkt. Weg van die vrouw met krullend kroeshaar die voor de deur aan een voorbijganger een euro vroeg. Net daarvoor had ze achter me gestaan in de rij voor de kassa. Haar mandje volgeladen met flessen port en rode wijn, in haar rechterhand twee pakken luiers. Toen ik mijn boodschappen op de band zette schuifelde ze me langzaam voorbij. In de war waarschijnlijk. Dacht ik.

De man voor ons in de rij betaalde en begon zijn boodschappen in tassen te laden. Mijn boodschappen stonden al aan het begin van de lopende band te dringen om door de caissière over de scanner geschoven te worden. En de vrouw met de luiers stond nog voor me. Blieb. De koffie over de scanner. Blieb. De vla. Blieb. De karnemelk. Blieb. Nu zou de vrouw wel merken dat er onbewust voorgedrongen was. En dat ze vergeten was haar boodschappen op de band te zetten.

Maar nee. Stapje voor stapje schoof ze voorbij de kassa. Ik keek haar na. Ze liep met haar boodschappenmandje en haar maandvoorraad luiers naar de plek waar de man zijn boodschappen in de tassen laadde. Daar wachtte ze onopvallend, deed of ze haar tas moest volpakken en vertrok vervolgens met mandje en luiers richting uitgang. Bij de sigarettenbalie stopte ze om een pakje shag te kopen.

Toen begonnen mijn hartkloppingen. Ik krijg ze altijd wanneer ik vind dat ik hoogstpersoonlijk moet optreden om de beschaving te redden. Doe ik het? Ik twijfelde. ,,Heeft zij wel betaald?” vroeg ik de caissière toch maar en wees naar de vrouw bij de sigarettenbalie. De caissière keek me aan. ,,Volgens mij stond ze bij de kassa hiernaast in de rij.” Ik mompelde dat ze net nog achter mij stond, maar de caissière bliepte door. Blieb. De butterscotch-chocola. Dan moesten ze het zelf maar weten, ik had mijn heldhaftige burgerplicht vervuld.

Na een onderzoekende blik en een kort moment van twijfel belde de caissière toch de man van de sigarettenbalie. De vrouw met krullend kroeshaar stond nog rustig naast haar mandje en haar luiers. ,,Heeft die mevrouw betaald?” vroeg de caissière door de telefoon. En vervolgens: ,,Controleer haar kassabon dan even.” Ze hing op en bij de sigarettenbalie werd de vrouw inderdaad naar haar bon gevraagd. Ik hoorde haar stamelen: ,,Nee, ik moet nog betalen, dat ga ik zo doen.” Maar ze deed het niet. De vrouw sloop ervandoor, het mandje boodschappen en twee pakken luiers bij de verbouwereerde man van de sigarettenbalie achterlatend.

Even voelde ik me de held. Maar nu ik met mijn zwetende handen de huissleutel in de deur steek bedenk ik me dat door mijn toedoen vanavond een kind geen luier om heeft. En ik heb spijt dat ik geklikt heb.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.

Hartkloppingen. Achtervolgt ze me? Ik loop naar huis % grote stappen. Twee boodschappentassen vol welvaart in mijn handen. Melk, sap, brood. Butterscotch-chocola. En de ingrediënten voor Marokkaanse couscous. Ik stap stevig door, zweet op mijn voorhoofd. Nog tweehonderd meter, dan ben ik thuis. In mijn broekzak zoek ik vast de voordeursleutels. Een heel karwei met die tassen. Daar zijn ze, ik pak ze stevig vast. Achter mij klinken voetstappen. Ik kijk om. Voorzichtig. Niets laten merken. Rustig. Nonchalant. Een jongeman in donkergrijs maatpak. Pfoe.

Weg van de supermarkt. Weg van die vrouw met krullend kroeshaar die voor de deur aan een voorbijganger een euro vroeg. Net daarvoor had ze achter me gestaan in de rij voor de kassa. Haar mandje volgeladen met flessen port en rode wijn, in haar rechterhand twee pakken luiers. Toen ik mijn boodschappen op de band zette schuifelde ze me langzaam voorbij. In de war waarschijnlijk. Dacht ik.

De man voor ons in de rij betaalde en begon zijn boodschappen in tassen te laden. Mijn boodschappen stonden al aan het begin van de lopende band te dringen om door de caissière over de scanner geschoven te worden. En de vrouw met de luiers stond nog voor me. Blieb. De koffie over de scanner. Blieb. De vla. Blieb. De karnemelk. Blieb. Nu zou de vrouw wel merken dat er onbewust voorgedrongen was. En dat ze vergeten was haar boodschappen op de band te zetten.

Maar nee. Stapje voor stapje schoof ze voorbij de kassa. Ik keek haar na. Ze liep met haar boodschappenmandje en haar maandvoorraad luiers naar de plek waar de man zijn boodschappen in de tassen laadde. Daar wachtte ze onopvallend, deed of ze haar tas moest volpakken en vertrok vervolgens met mandje en luiers richting uitgang. Bij de sigarettenbalie stopte ze om een pakje shag te kopen.

Toen begonnen mijn hartkloppingen. Ik krijg ze altijd wanneer ik vind dat ik hoogstpersoonlijk moet optreden om de beschaving te redden. Doe ik het? Ik twijfelde. ,,Heeft zij wel betaald?” vroeg ik de caissière toch maar en wees naar de vrouw bij de sigarettenbalie. De caissière keek me aan. ,,Volgens mij stond ze bij de kassa hiernaast in de rij.” Ik mompelde dat ze net nog achter mij stond, maar de caissière bliepte door. Blieb. De butterscotch-chocola. Dan moesten ze het zelf maar weten, ik had mijn heldhaftige burgerplicht vervuld.

Na een onderzoekende blik en een kort moment van twijfel belde de caissière toch de man van de sigarettenbalie. De vrouw met krullend kroeshaar stond nog rustig naast haar mandje en haar luiers. ,,Heeft die mevrouw betaald?” vroeg de caissière door de telefoon. En vervolgens: ,,Controleer haar kassabon dan even.” Ze hing op en bij de sigarettenbalie werd de vrouw inderdaad naar haar bon gevraagd. Ik hoorde haar stamelen: ,,Nee, ik moet nog betalen, dat ga ik zo doen.” Maar ze deed het niet. De vrouw sloop ervandoor, het mandje boodschappen en twee pakken luiers bij de verbouwereerde man van de sigarettenbalie achterlatend.

Even voelde ik me de held. Maar nu ik met mijn zwetende handen de huissleutel in de deur steek bedenk ik me dat door mijn toedoen vanavond een kind geen luier om heeft. En ik heb spijt dat ik geklikt heb.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.