Practicum chatten & mailen

Het is even wennen, zo’n science-fictionachtig college.

Maar waarom zou een college ook per definitie een presentatie van droge sheets door een ijsberende geleerde op het podium van een collegezaal moeten zijn, dachten ze bij de faculteit TBM. Met het keuzevak ‘samenwerken op afstand’ wordt daarom het grootste technisch vernuft in stelling gebracht om de studenten bij de les te houden. Ook afstand speelt geen rol: duizenden kilometers worden overbrugd voor kortstondige samenwerking met een handjevol Amerikanen. De laatste bijeenkomst was afgelopen vrijdag. Om de theorie van het op afstand samenwerken aan den lijve te ondervinden, werkten studenten van de TU Delft en Michigan State University samen via het platform Teamscope, een soort intercontinentale versie van het op de TU gebruikte blackboard. Naast de opdrachten die in internationale groepjes door middel van chatten, e-mailen en videoconferenties werden gemaakt, volgden de studenten ook een drietal colleges op afstand. Daarin gaf onder anderen professor Charles Steinfield via internetbeelden college aan zowel zijn eigen cursisten in Michigan, als een groep aan de TU Delft.

Communiceren door nullen en enen door glasvezels verloopt nog altijd niet zo soepel als elkaar gewoon de hand schudden. Via camera en microfoon kunnen de toehoorders aan beide kanten van de oceaan elkaar zien en horen. ,,Maar Erik zou nu gewoon zijn tong naar me uit kunnen steken zonder dat ik het weet”, zegt Steinfield tegen professor Andriessen die net buiten beeld zit.

Derdejaars TB’er Michel Kemmer: ,,Het is een wereld van verschil of de gesprekspartner naast je zit, of dat je via het internet contact hebt. Tijdens zo’n college mist de docent de sfeer in de zaal. En dat is toch erg belangrijk.”

Een grappige opmerking in de Delftse zaal wordt inderdaad niet opgepikt in Michigan. Bij een discussie over de privacyproblemen van de Teamscope-omgeving, fluistert een student dat hij nu geen porno meer kan downloaden zonder dat de andere cursisten dat kunnen zien. Gelach in Delft, geen reactie aan de andere kant van de lijn. Ondanks alle computers, kabels, camera’s, microfoons, speakers, televisies en projectoren is er even totaal geen menselijk contact. Is het eigenlijk wel mogelijk een relatie op te bouwen op duizenden kilometers afstand van elkaar? Zie je elkaar wel als mensen van vlees of bloed of toch meer als 2d screenshots? Een Amerikaanse student reageert: ,,Bij het samenwerken in kleine groepen gaat het beter. We zijn ook eerst begonnen met een informele kennismaking. Via de videoverbinding spraken we over hobby’s, favoriete films, of je broers of zussen hebt, dat soort dingen. Eigenlijk dringt het dan pas tot je door dat er aan de andere kant van de lijn ook een echt mens zit.”

‘Delft calling Michigan, please come in Michigan’. Het lijkt alsof professor Erik Andriessen verbinding probeert te krijgen met de bemanning van een ruimtestation: de beelden zijn schokkerig en het geluid kraakt. Het is even wennen, zo’n science-fictionachtig college.

Maar waarom zou een college ook per definitie een presentatie van droge sheets door een ijsberende geleerde op het podium van een collegezaal moeten zijn, dachten ze bij de faculteit TBM. Met het keuzevak ‘samenwerken op afstand’ wordt daarom het grootste technisch vernuft in stelling gebracht om de studenten bij de les te houden. Ook afstand speelt geen rol: duizenden kilometers worden overbrugd voor kortstondige samenwerking met een handjevol Amerikanen. De laatste bijeenkomst was afgelopen vrijdag. Om de theorie van het op afstand samenwerken aan den lijve te ondervinden, werkten studenten van de TU Delft en Michigan State University samen via het platform Teamscope, een soort intercontinentale versie van het op de TU gebruikte blackboard. Naast de opdrachten die in internationale groepjes door middel van chatten, e-mailen en videoconferenties werden gemaakt, volgden de studenten ook een drietal colleges op afstand. Daarin gaf onder anderen professor Charles Steinfield via internetbeelden college aan zowel zijn eigen cursisten in Michigan, als een groep aan de TU Delft.

Communiceren door nullen en enen door glasvezels verloopt nog altijd niet zo soepel als elkaar gewoon de hand schudden. Via camera en microfoon kunnen de toehoorders aan beide kanten van de oceaan elkaar zien en horen. ,,Maar Erik zou nu gewoon zijn tong naar me uit kunnen steken zonder dat ik het weet”, zegt Steinfield tegen professor Andriessen die net buiten beeld zit.

Derdejaars TB’er Michel Kemmer: ,,Het is een wereld van verschil of de gesprekspartner naast je zit, of dat je via het internet contact hebt. Tijdens zo’n college mist de docent de sfeer in de zaal. En dat is toch erg belangrijk.”

Een grappige opmerking in de Delftse zaal wordt inderdaad niet opgepikt in Michigan. Bij een discussie over de privacyproblemen van de Teamscope-omgeving, fluistert een student dat hij nu geen porno meer kan downloaden zonder dat de andere cursisten dat kunnen zien. Gelach in Delft, geen reactie aan de andere kant van de lijn. Ondanks alle computers, kabels, camera’s, microfoons, speakers, televisies en projectoren is er even totaal geen menselijk contact. Is het eigenlijk wel mogelijk een relatie op te bouwen op duizenden kilometers afstand van elkaar? Zie je elkaar wel als mensen van vlees of bloed of toch meer als 2d screenshots? Een Amerikaanse student reageert: ,,Bij het samenwerken in kleine groepen gaat het beter. We zijn ook eerst begonnen met een informele kennismaking. Via de videoverbinding spraken we over hobby’s, favoriete films, of je broers of zussen hebt, dat soort dingen. Eigenlijk dringt het dan pas tot je door dat er aan de andere kant van de lijn ook een echt mens zit.”