,,Ik wil laten zien dat Oostenrijk geen naziland is.

Ik wil laten zien dat Oostenrijk geen naziland is.” De bus naar Wenen staat op het punt te vertrekken als student Claus Pirschner komt aanrennen. Hijgend ploft hij in zijn stoel. Samen met veertig Nederlandse actievoerders, ‘levend kunstwerk’ Fabiola en honderdduizenden Oostenrijkers zal hij een dag later meelopen in de grootste Oostenrijkse demonstratie ooit.

Pirschner (25) komt uit Karinthië, de provincie waar de FPÖ van Haider groot is geworden. Sinds twee jaar studeert hij politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Zojuist stond hij nog op de Dam om te demonstreren tegen de ontwikkelingen in zijn vaderland. Toen hij hoorde van de busreis naar Oostenrijk, bedacht hij zich geen moment.

,,En nu zit ik hier, zonder tandenborstel of paspoort”, lacht hij. Dan, serieus: ,,Een van mijn beste vrienden heeft op de FPÖ gestemd. Hij maakte zijn keus uit onvrede, niet omdat hij het eens is met de uitspraken van Haider. Maar ik ben er ontzettend van geschrokken.”

De busreis is een initiatief van het CIDI (Centrum voor Informatie en Documentatie Israël), het Nederlands Auschwitz Comité en de anti-racisme-stichting Magenta. Pirschner zegt niet te geloven in een harde aanpak die het CIDI bepleit. ,,Ik denk dat boycotten van Oostenrijk averechts werkt. De inwoners begrijpen het niet en zullen zich tegen Europa keren. Je kunt beter Nederlandse en Oostenrijkse socialisten met elkaar in contact brengen. Daarbij komt dat isoleren hypocriet zou zijn. In veel meer Europese landen ontwikkelt extreem-rechts zich sterk.”

Sancties

Dat gevoel van onrecht leeft bij meer Oostenrijkse studenten. ,,Wij worden nu afgeschilderd als een land vol neonazi’s. Toen extreem-rechts in België en Frankrijk opkwam, heeft Europa toch ook geen sancties opgelegd?”, zegt de achttienjarige Anna Gabriël. Samen met twee vriendinnen zit de scholiere in een café vlakbij de Weense Heldenplatz, het plein waar Hitler in 1938 feestelijk werd onthaald.

Het is zaterdagmiddag. De straten vullen zich langzaam met demonstranten. Mensen met kinderwagens, bejaarden met wandelstokken, zingende jongeren. Spandoeken, buttons, borden met leuzen als `Haider is Hitler’: ieder maakt op zijn eigen manier duidelijk fel tegen de nieuwe coalitie gekant te zijn. De vraag rijst hoe de FPÖ bij zoveel weerstand ooit aan de macht heeft kunnen komen.

Maar schijn bedriegt. Het café waar Gabriël zit is overvol. Het publiek bestaat uit trendy uitziende jongeren. Ze drinken er onverstoorbaar hun koffie, terwijl aan het raam de demonstranten voorbij trekken. Nee, Gabriël voelt zich nietgeroepen de straat op te gaan. ,,Mensen demonstreren uit angst voor iets dat in het verleden is gebeurd. Bovendien zijn de verkiezingen democratisch verlopen. Ze hadden moeten demonstreren voordat de FPÖ in de coalitie opgenomen werd, nu heeft het geen zin meer.”

Haar vriendinnen knikken instemmend. Het is dat ze nog niet mochten stemmen, anders hadden ook zij misschien wel voor de partij van Haider gekozen. ,,De FPÖ is een jonge, dynamische partij waarmee veel mensen van mijn leeftijd zich kunnen identificeren”, zegt Gabriël. ,,Het is goed dat er eindelijk verandering komt. Ik vind dat de nieuwe regering een kans moet krijgen.”

Die avond verzamelt zich op de Heldenplatz een menigte van zo’n 250.000 mensen die Haider die kans niet gunnen. ,,Studenten spelen een grote rol in de organisatie van de protesten”, zegt Stephan Schirl, student landschapsplanning. ,,En we gaan elke avond de straat op, net zolang tot de regering inziet dat we dit niet pikken.”

Roos (22, studente geschiedenis) was één van de passagiers in de bus. Nu loopt ze ontroerd mee in de stoet: ,,Dit is wat ik me voorstel bij de anti-kernwapendemonstraties uit de jaren tachtig.”

Tijdens de nachtelijke rit terug naar Amsterdam zegt ook Pirschner: ,,Het was indrukwekkend. Het lijkt erop dat Oostenrijk eindelijk is wakker geschud.”(HOP)

Een klein clubje Nederlandse studenten trok met een bus vol actievoerders naar Wenen om te demonstreren tegen Jörg Haider.

,,Ik had ineens heel sterk het gevoel dat ik erbij moest zijn. Ik wil laten zien dat Oostenrijk geen naziland is.” De bus naar Wenen staat op het punt te vertrekken als student Claus Pirschner komt aanrennen. Hijgend ploft hij in zijn stoel. Samen met veertig Nederlandse actievoerders, ‘levend kunstwerk’ Fabiola en honderdduizenden Oostenrijkers zal hij een dag later meelopen in de grootste Oostenrijkse demonstratie ooit.

Pirschner (25) komt uit Karinthië, de provincie waar de FPÖ van Haider groot is geworden. Sinds twee jaar studeert hij politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Zojuist stond hij nog op de Dam om te demonstreren tegen de ontwikkelingen in zijn vaderland. Toen hij hoorde van de busreis naar Oostenrijk, bedacht hij zich geen moment.

,,En nu zit ik hier, zonder tandenborstel of paspoort”, lacht hij. Dan, serieus: ,,Een van mijn beste vrienden heeft op de FPÖ gestemd. Hij maakte zijn keus uit onvrede, niet omdat hij het eens is met de uitspraken van Haider. Maar ik ben er ontzettend van geschrokken.”

De busreis is een initiatief van het CIDI (Centrum voor Informatie en Documentatie Israël), het Nederlands Auschwitz Comité en de anti-racisme-stichting Magenta. Pirschner zegt niet te geloven in een harde aanpak die het CIDI bepleit. ,,Ik denk dat boycotten van Oostenrijk averechts werkt. De inwoners begrijpen het niet en zullen zich tegen Europa keren. Je kunt beter Nederlandse en Oostenrijkse socialisten met elkaar in contact brengen. Daarbij komt dat isoleren hypocriet zou zijn. In veel meer Europese landen ontwikkelt extreem-rechts zich sterk.”

Sancties

Dat gevoel van onrecht leeft bij meer Oostenrijkse studenten. ,,Wij worden nu afgeschilderd als een land vol neonazi’s. Toen extreem-rechts in België en Frankrijk opkwam, heeft Europa toch ook geen sancties opgelegd?”, zegt de achttienjarige Anna Gabriël. Samen met twee vriendinnen zit de scholiere in een café vlakbij de Weense Heldenplatz, het plein waar Hitler in 1938 feestelijk werd onthaald.

Het is zaterdagmiddag. De straten vullen zich langzaam met demonstranten. Mensen met kinderwagens, bejaarden met wandelstokken, zingende jongeren. Spandoeken, buttons, borden met leuzen als `Haider is Hitler’: ieder maakt op zijn eigen manier duidelijk fel tegen de nieuwe coalitie gekant te zijn. De vraag rijst hoe de FPÖ bij zoveel weerstand ooit aan de macht heeft kunnen komen.

Maar schijn bedriegt. Het café waar Gabriël zit is overvol. Het publiek bestaat uit trendy uitziende jongeren. Ze drinken er onverstoorbaar hun koffie, terwijl aan het raam de demonstranten voorbij trekken. Nee, Gabriël voelt zich nietgeroepen de straat op te gaan. ,,Mensen demonstreren uit angst voor iets dat in het verleden is gebeurd. Bovendien zijn de verkiezingen democratisch verlopen. Ze hadden moeten demonstreren voordat de FPÖ in de coalitie opgenomen werd, nu heeft het geen zin meer.”

Haar vriendinnen knikken instemmend. Het is dat ze nog niet mochten stemmen, anders hadden ook zij misschien wel voor de partij van Haider gekozen. ,,De FPÖ is een jonge, dynamische partij waarmee veel mensen van mijn leeftijd zich kunnen identificeren”, zegt Gabriël. ,,Het is goed dat er eindelijk verandering komt. Ik vind dat de nieuwe regering een kans moet krijgen.”

Die avond verzamelt zich op de Heldenplatz een menigte van zo’n 250.000 mensen die Haider die kans niet gunnen. ,,Studenten spelen een grote rol in de organisatie van de protesten”, zegt Stephan Schirl, student landschapsplanning. ,,En we gaan elke avond de straat op, net zolang tot de regering inziet dat we dit niet pikken.”

Roos (22, studente geschiedenis) was één van de passagiers in de bus. Nu loopt ze ontroerd mee in de stoet: ,,Dit is wat ik me voorstel bij de anti-kernwapendemonstraties uit de jaren tachtig.”

Tijdens de nachtelijke rit terug naar Amsterdam zegt ook Pirschner: ,,Het was indrukwekkend. Het lijkt erop dat Oostenrijk eindelijk is wakker geschud.”(HOP)