Ghostwriter

Toch bereikt zulke kennis het grote publiek maar moeilijk. Waar zijn ze % de TU-wetenschappers die zich profileren?

Een paar jaar geleden had de TU een ‘imagocampagne’. Grote advertenties: een baby’tje met de tekst ‘Achter een goede chirurg staat steeds vaker een goede ingenieur’ en een vijftienbaans snelweg met ‘Voor meer asfalt is niet altijd ruimte, voor een originele gedachte wel’. Het doel: aantonen dat een technische universiteit met beide benen in de maatschappij staat.

Maar is dat wel zo? Als krantenverslaafde valt het me telkens tegen hoe weinig TU-onderzoekers de opiniepagina’s halen. Staan die beide benen wel echt in de maatschappij, of liggen ze liever op een stoffig bureau aan de Mekelweg? Ach, ze willen best een paar vragen beantwoorden als er een dijk doorbreekt, een spaceshuttle verongelukt of een parkeerdek instort. Maar de pro-actieve TU’er is afwezig. En dat terwijl een prominente rol in het debat een goede reclame zou zijn voor de uitgerangeerde bètatrein. Vergeet niet dat studenten graag college hebben van bekende wetenschappers als Maarten van Rossem en Ronald Plasterk.

Natuurlijk, publiceren in kranten en opinietijdschriften is volgens de citatie-indexen minderwaardig werk. Het levert geen punten op en dus geen onderzoeksgeld. Maar qua maatschappelijk impact % zijn daar geen indexen voor? % is een publicatie in ‘Bionieuws’ of ‘Cement’ minder interessant dan een technisch-wetenschappelijk onderbouwd verhaal op de opiniepagina van ‘NRC Handelsblad’. Welke politicus of beleidsmedewerker van het ministerie leest nu de vakbladen?

Dat het een hoogleraar teveel tijd kost om regelmatig zelf met opiniestukken te leuren kan ik begrijpen. Bovendien is voor het schrijven van een goed opiniestuk een snufje schrijftalent geen overbodige luxe % iets dat bij techneuten nogal eens schijnt te ontbreken. Maar dat alles is simpel te ondervangen. Laat de TU een ghostwriter inzetten: een beroepsopiniestukkenschrijver die hoogleraren over actuele onderwerpen interviewt en daar vervolgens een leesbaar stuk over schrijft. Dit biedt hij, in naam van de wetenschapper, aan bij een opiniepagina van een grote krant.

Bedrog? Ach, dat valt allemaal best wel mee. Ghostwriting is alledaagse praktijk. Dacht u dat Sylvia de Leur en Ruud uit ‘Big Brother I’ zelf hun biografie hebben geschreven? Dat Wim van Hanegem echt elke week achter zijn computer kroop voor een column in het ‘Algemeen Dagblad’? En dat Kamerleden een dag vrij nemen voor een opiniestuk in ‘de Volkskrant’?

Kortom: als deze mensen allemaal een ghostwriter hebben, waarom de wetenschapper dan niet? Of ik zelf interesse heb? Nee, nu moet ik u teleurstellen: voor een baantje op de achtergrond ben ik te ijdel. Over tien jaar misschien.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.

Ik heb een aantal actuele vragen. Hoe betrouwbaar is de gezichtsscanner die Schiphol wil inzetten? Hoe lang kunnen we nog doorgaan met gas boren voordat Groningen verzakt als een eenvoudige veendijk? En waarom kan Kasparov het nog steeds kan winnen van een schaakrobot die enkele miljoenen stellingen per seconde kan evalueren? De antwoorden zijn ergens in het hoofd van een wetenschapper op de campus van de TU Delft te vinden. Toch bereikt zulke kennis het grote publiek maar moeilijk. Waar zijn ze % de TU-wetenschappers die zich profileren?

Een paar jaar geleden had de TU een ‘imagocampagne’. Grote advertenties: een baby’tje met de tekst ‘Achter een goede chirurg staat steeds vaker een goede ingenieur’ en een vijftienbaans snelweg met ‘Voor meer asfalt is niet altijd ruimte, voor een originele gedachte wel’. Het doel: aantonen dat een technische universiteit met beide benen in de maatschappij staat.

Maar is dat wel zo? Als krantenverslaafde valt het me telkens tegen hoe weinig TU-onderzoekers de opiniepagina’s halen. Staan die beide benen wel echt in de maatschappij, of liggen ze liever op een stoffig bureau aan de Mekelweg? Ach, ze willen best een paar vragen beantwoorden als er een dijk doorbreekt, een spaceshuttle verongelukt of een parkeerdek instort. Maar de pro-actieve TU’er is afwezig. En dat terwijl een prominente rol in het debat een goede reclame zou zijn voor de uitgerangeerde bètatrein. Vergeet niet dat studenten graag college hebben van bekende wetenschappers als Maarten van Rossem en Ronald Plasterk.

Natuurlijk, publiceren in kranten en opinietijdschriften is volgens de citatie-indexen minderwaardig werk. Het levert geen punten op en dus geen onderzoeksgeld. Maar qua maatschappelijk impact % zijn daar geen indexen voor? % is een publicatie in ‘Bionieuws’ of ‘Cement’ minder interessant dan een technisch-wetenschappelijk onderbouwd verhaal op de opiniepagina van ‘NRC Handelsblad’. Welke politicus of beleidsmedewerker van het ministerie leest nu de vakbladen?

Dat het een hoogleraar teveel tijd kost om regelmatig zelf met opiniestukken te leuren kan ik begrijpen. Bovendien is voor het schrijven van een goed opiniestuk een snufje schrijftalent geen overbodige luxe % iets dat bij techneuten nogal eens schijnt te ontbreken. Maar dat alles is simpel te ondervangen. Laat de TU een ghostwriter inzetten: een beroepsopiniestukkenschrijver die hoogleraren over actuele onderwerpen interviewt en daar vervolgens een leesbaar stuk over schrijft. Dit biedt hij, in naam van de wetenschapper, aan bij een opiniepagina van een grote krant.

Bedrog? Ach, dat valt allemaal best wel mee. Ghostwriting is alledaagse praktijk. Dacht u dat Sylvia de Leur en Ruud uit ‘Big Brother I’ zelf hun biografie hebben geschreven? Dat Wim van Hanegem echt elke week achter zijn computer kroop voor een column in het ‘Algemeen Dagblad’? En dat Kamerleden een dag vrij nemen voor een opiniestuk in ‘de Volkskrant’?

Kortom: als deze mensen allemaal een ghostwriter hebben, waarom de wetenschapper dan niet? Of ik zelf interesse heb? Nee, nu moet ik u teleurstellen: voor een baantje op de achtergrond ben ik te ijdel. Over tien jaar misschien.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.