De kunst van het afscheid nemen zonder te vertrekken

Na 20 maanden van niet-aflatende genocide en meer dan 77 jaar bezetting en etnische zuivering door Israël, zien we dat het college van bestuur vindt dat er iets moet gebeuren. Ook zien we de erkenning van het cvb van ‘de mogelijkheid van genocidaal geweld’ in Gaza. Dit is een bewijs van het harde werk van medestudenten en medewerkers die al meer dan een jaar lang hebben aangedrongen op het beëindigen van de medeplichtigheid van de TU Delft aan de onderdrukking van het Palestijnse volk. Niettemin hebben we een aantal bedenkingen bij de tot nu toe aangekondigde maatregelen.

Ten eerste betekenen deze nog niet het verbreken van de banden. Vooralsnog blijven bestaande samenwerkingsverbanden bestaan totdat ze opnieuw worden beoordeeld – op basis van onbekende criteria en op een onbekend moment in de toekomst. Dit betekent dat de TU Delft nog steeds willens en wetens medeplichtig is aan genocide, apartheid en de moord op kinderen, totdat zij alle samenwerkingsverbanden volledig stopzet.

Om een analogie te maken: als iemand die in een auto rijdt vermoedt dat hij iemand zal aanrijden, dan is hij verplicht om hard op de rem te trappen. Als hij doorrijdt, verandert het ongeval in moord. Hoe kan het cvb de samenwerkingsverbanden laten voortduren terwijl het tegelijkertijd erkent dat er een grote kans bestaat dat ze actief bijdragen aan genocide? Een samenwerking kan altijd worden hervat, maar de verloren levens kunnen niet worden teruggebracht en het bloed kan niet van de handen worden gewassen.

Ten tweede wordt er gesproken over ‘zeer zware’ criteria voor herbeoordeling in combinatie ‘zeer beperkte uitzonderingen’. We zouden kritiek kunnen uiten op de vaagheid van deze omschrijvingen of op het feit dat we geen indicatie hebben van wat de criteria zijn en hoe ze zullen worden beoordeeld, maar dat doet niet ter zake.

Alle banden met een koloniale entiteit als Israël zijn problematisch, niet alleen degene die voldoen aan willekeurige criteria die door het cvb zijn vastgesteld. Hoe onschuldig is immers een samenwerking met de gemeente Jeruzalem op het gebied van ‘stedelijke mobiliteit’, terwijl dit een van de meest raciaal gesegregeerde steden ter wereld is? Wat heeft een samenwerking op het gebied van waterstofaangedreven korteafstandsvliegtuigen voor zin, als de enige korte vluchten die in bezet Palestina plaatsvinden degene zijn waarbij bommen op kinderen worden gegooid?

Het afgelopen anderhalf jaar was het moeilijk om het gesprek over Palestina op de campus gaande te houden

Een koloniale staat floreert wanneer hij zijn slachtoffers beter kan controleren, bewaken en uiteindelijk uitroeien. Daarom zullen alle banden met deze entiteit, ongeacht of ze van militaire aard zijn of niet, haar genocidale doelstellingen bevorderen. Aangezien alle grote onderzoeksinstituten in Israël onlosmakelijk verbonden zijn met de IDF (Israëlische defensiemacht), aan welke criteria kunnen zij dan volgens het bestuur voldoen om als acceptabele onderzoekspartner te worden beschouwd?

Ten derde verklaart het bestuur herhaaldelijk dat het gaat om institutionele samenwerking, niet om individuele samenwerking. Wij hebben echter meer duidelijkheid nodig over hoe zij dat onderscheid maken en wat dat onderscheid inhoudt. Zou een individuele onderzoeker nog steeds mogen samenwerken met academici in Israël aan technologieën die worden gebruikt voor onderdrukkingsdoeleinden?

Ten slotte verwelkomen we de koerswijziging van het cvb om studenten en medewerkers de ruimte te geven om solidariteit te betuigen met de Palestijnse zaak. Het afgelopen anderhalf jaar was het moeilijk om het gesprek over Palestina op de campus gaande te houden, vooral vanwege de vele vormen van censuur en intimidatie.

Studenten en medewerkers moesten hard vechten om gehoord te worden, en meerdere klachten over racisme tegen Palestijnen werden niet serieus genomen. De laatste onderhandelingen met het cvb vonden plaats in juli 2024 en resulteerden in het besluit om de moreelberaadkamer in te richten. We zijn vastbesloten om de te hervatten, zodat de medeplichtigheid van de TU Delft aan de misdaden van Israël wordt beëindigd. We nodigen het cvb ook uit om ons te betrekken bij het proces van het opzetten van mechanismen om naleving van het beleid te waarborgen.

Al met al is de belangrijkste les dat geduldig en vastberaden optreden tegen onderdrukking zelfs de meest onverzettelijke actoren kan bewegen. We moeten echter één ding niet vergeten: dit is niet het einde. De mars naar gerechtigheid moet doorgaan!