[Column] Vrienden voor het leven

Ik heb in Delft gestudeerd en met veel plezier in een studentenhuis gewoond. De Krakeelhof op de Jacoba van Beierenlaan (JvB) is een van de eerste grootschalige studentencomplexen in Nederland (gebouwd in 1966). De vele onverwoestbare wooneenheden hadden tot de verbeelding sprekende namen als Huize Boerenkool en De Zatte Aap. De JvB heeft in haar bijna 60-jarige bestaan aan ongeveer 10 duizend studenten een thuis geboden. Zo ook aan mij, en aan mijn huisgenoten – op de Nix Boven Negen.

De Nix Boven Negen is de plek waar ik een aantal van mijn beste vrienden (onder wie mijn twee paranimfen) en een berg aan goede kennissen heb leren kennen, het is de plek waar ik van mijn huisgenoten leerde studeren en waar ik als huisoudste menig eerstejaars heb geleerd hoe een wasmachine werkt. Het is de plek waar ik – nadat mijn huisgenoot hard op mijn deur had geklopt – in de rij stond voor een van de twee douches die we met zijn achttienen deelden, om op tijd op college te zijn, en waar ouderejaars het goede voorbeeld gaven. Het was een mini-maatschappij (inclusief schoonmaakboetes) die mij heeft voorbereid op de echte.

Het gemis van huisgenoten is de echte pech van de pechgeneratie

Een paar weken geleden, op een zonnige Hemelvaartsdag, was er door de bewoners een dag voor oud-huisgenoten georganiseerd. Een zeventigtal huidige en oud-bewoners tussen de 18 en 50 jaar oud kwamen bij elkaar om herinneringen op te halen en nieuwe herinneringen te maken. En hoewel er in Delft en op de TU de afgelopen jaren ongelooflijk veel is veranderd, lijkt de tijd op de Nix Boven Negen in sommige opzichten stil te hebben gestaan. Tuurlijk zijn er ook dingen veranderd: bijnamen die we nu niet meer zouden gebruiken, grapjes die we nu niet meer zouden maken en kiloknallers plofkip die we nu niet meer zouden eten. De tijd heeft niet stil gestaan en ook studenten veranderen mee, maar de belangrijkste aspecten van het huisgenootschap zijn niet veranderd. En precies die aspecten missen studenten die in een studio wonen, of studenten die helemaal geen studentenwoning kunnen vinden. Helaas is de woningmarkt oververhit en zijn studio’s een stuk winstgevender dan gemeenschappelijke studentenwoningen. Daar komt op korte termijn ondanks goeie ideeën helaas geen significante verandering in. Wat mij betreft is het gemis van huisgenoten de echte pech van de pechgeneratie. Die paar geleende euro’s verdien je wel weer terug, maar je ervaringen en ontwikkeling in een studentenhuis zijn onbetaalbaar, en tijdloos.

Misschien heb ik geluk gehad en heeft mijn studentenhuis een uitzonderlijk grote invloed op mijn leven gehad. Maar vandaag, de dag na de eindexamenuitslag, gun ik alle aankomende studenten – die de bovenbouw hebben beleefd in een door corona besmette tijd – net zoveel liefde, leed, viezigheid, plezier en gekkigheid met een mooie club huisgenoten.

PS – Voor degene die erover gaat: laten we het 60-jarig bestaan van de Krakeelhof groots vieren in 2026!

Birgit van Driel is sinds 2021 beleidsmedewerker bij de directie Strategic Development. Ze is terug van weggeweest op de TU Delft waar ze in 2006 begon met studeren en de faculteiten IO (eerste jaar), TNW (bachelor) en 3mE (PhD) heeft aangedaan. Na haar PhD is ze strategieconsultant geweest bij Kearney en Program Officer bij NWO-TTW.