[Column] Klimaat vandalisme

Ik eindig mijn colleges altijd met een korte quiz over de stof van die dag. De laatste vraag daarin is standaard ‘Wat was het minst duidelijk vandaag? Welke vragen heb je daar nog over?’ Later die dag post ik dan een document op Brightspace (de digitale leeromgeving, red.) met antwoorden en extra uitleg. En ik geef echt overal antwoord op, ook al vragen studenten naar mijn schoenkeuze, afkomst, favoriete YouTube-kanalen, of doel in het leven. Als het ook maar enigszins mogelijk is, probeer ik er serieus op in te gaan.

Laatst kreeg ik de vraag wat ik vond van klimaatactivisten die zich aan dingen vastlijmen of verf in de rondte gooien. Goed bezig, antwoorde ik. Sterker, voegde ik eraan toe, ik verbaas me er al een tijdje over dat er niet al lang veel radicalere acties zijn, nu de ernst van het probleem en de kracht van ons collectieve antwoord erop zo sterk uiteenlopen. Zoals bijvoorbeeld acties waarbij mensen ‘s nachts banden van SUV’s leeg laten lopen. Ik mag graag denken, sloot ik af, dat ik daar aan mee had durven doen toen ik zelf nog student was.

Een collega vond dat niet kunnen. Die mailde me dat zo’n antwoord in een onderwijscontext echt niet door de beugel kon. Ja, dacht ik eerst, misschien ging het inderdaad te ver. Het kwam immers akelig dicht in de buurt van aanzetten tot vandalisme. Tegelijkertijd ben ik graag eerlijk richting studenten. En het was wél echt wat me direct te binnen schoot.

Het saboteren van benzineslurpers lijkt me relatief onschuldig

Vorig jaar las ik The Ministry for the Future van Kim Stanley Robinson – klimaatfictie die gedetailleerd en overtuigend schetst hoe de route naar een meer duurzame wereld eruit zou kunnen zien. In dit boek zijn aanslagen en ander geweld tegen fossiele techniek (door en namens de slachtoffers van klimaatrampen) een onmisbare schakel in het stimuleren van de noodzakelijke maatschappelijke verandering. Hoe langer de plannen van Westerse landen tekort blijven schieten en zelfs weinig vergaande beloftes niet nagekomen worden, hoe hoger de kans moet zijn dat die voorspelling uitkomt, niet? En als het daar dan toch van moet komen, dan lijkt me het saboteren van benzineslurpers relatief onschuldig.

In een reactie op de recent aangekondigde groeiplannen van ons college van bestuur vroeg Trivik Verma van de faculteit Techniek, Bestuur en Management zich terecht af hoeveel van onze afstudeerders nog immer aan de slag gaan bij hetzelfde soort grote bedrijven dat al decennia grenzeloos veel schade aan mens en milieu veroorzaakt. Veel, lijkt me. Een meerderheid zelfs, misschien?

Hoe kán dat? En hoe kan het dat er tussen al die tienduizenden studenten in Delft geen één zit die zichzelf ergens aan vast plakt of het beeld van Prometheus op de campus besmeurt en defossilisering van het curriculum eist? Dat zou je inmiddels toch verwachten?

Ik heb steeds sterker een soort schizofreen gevoel waarin mijn werk overdag zich in een andere wereld lijkt af te spelen dan de wereld die ik ‘s avonds thuis op het nieuws zie.

Bob van Vliet is docent bij de faculteit 3mE en gespecialiseerd in ontwerponderwijs. Reacties zijn welkom via B.vanVliet@tudelft.nl.

Bob van Vliet / Columnist