[Column] Bij de politie

Toen ik klein was, wilde ik agent worden. Lekker standaard. Maar rond de tijd dat ik naar de brugklas ging, was mijn droomberoep al veranderd naar architect. Uiteindelijk studeerde ik industrieel ontwerpen. Inmiddels ben ik docent. Maar op momenten van carrièrecrisis heb ik nog af en toe gedacht, ‘ik kan altijd nog bij de politie!’

Echt serieus was dat natuurlijk nooit. Een fantasie van overzichtelijker werk, een stapje terug in ambitieniveau. Nooit kwam het in me op dat ik het misschien wel helemaal niet zou redden op de politieacademie.

Tot ik deze maand Dienders keek, een documentaireserie die een eerstejaars klas aspirant-agenten volgt. Een aanrader. Ook als je er zelf nooit van gedroomd hebt om boeven te vangen.

De serie brengt bijvoorbeeld prachtig in beeld hoe onderwijs toch vooral vorming is, veel meer dan alleen het overbrengen van feitenkennis. Want weten hoe het moet is één ding, zonder aarzeling op het juiste moment het juiste doen is iets heel anders. Wanneer er onverwacht iemand op je partner afrent met een kapmes is dat van levensbelang. Maar ook op de TU is het weinig waard als je de vragen op het tentamen netjes kunt beantwoorden, maar je er in de hectiek van een ontwerpproject weinig van bakt.

Of je nu studeert voor ingenieur, onderzoeker, docent, of agent, als alles goed gaat ben je na je opleiding iemand anders dan toen je eraan begon. In de gezapige setting van een universiteit is het gemakkelijk om te vergeten dat we studenten soms vragen om niet alleen hun werk te verbeteren, maar vooral ook om zichzelf te veranderen.

Je moet bereid zijn jezelf verregaand te vormen naar het vak

Op de politieacademie draaien ze daar niet omheen. De grootste regeltjesliefhebber en de meest vergevingsgezinde van de klas moeten er maar mee dealen dat ze jarenlang elkaars partner zullen zijn, ook als de rekkelijke van de twee aangeeft dat hij écht niet met zijn precieze collega kan samenwerken. Op zijn beurt krijgt de betweter te horen dat hij zijn arrogante houding zal moeten afleren als hij zijn diploma wil halen. Bijna al hun klasgenoten moeten zichzelf opnieuw uitvinden. Voor één van hen betekent het zelfs dat hij zijn ‘foute’ vrienden achter zich zal moeten laten.

Ik weet het zo net nog niet, of ik had kunnen meekomen. Het werk is ingewikkeld, zwaar (ook dat komt goed in beeld), en dan moet je dus ook nog eens bereid zijn om jezelf verregaand te vormen naar het vak. Het zou geen stap terug geweest zijn, maar misschien zelfs ambitieuzer dan ik nu geweest ben.

Overigens denken we daar als maatschappij anders over. Tijdens het kijken bekroop me de gedachte dat ik nu waarschijnlijk een stuk meer verdien dan ik als agent zou hebben gedaan. Dat blijkt te kloppen. Je moet het bij de politie schoppen tot ‘Operationeel Specialist C’ om in de salarisschaal terecht te komen waar ik op ónze academie als bescheiden ‘Docent 3’ al in zit. En bij de politie tellen ze andersom: C is daar twee promoties hoger dan A, terwijl bij ons 3 lager is dan 1 en 2.

Bob van Vliet is docent op de faculteit 3mE, na eerder bij Industrieel Ontwerpen en Bouwkunde les te hebben gegeven.

Bob van Vliet / Columnist