De stripwereld wordt akelig over het hoofd gezien door de kunstelite. Zeer jammer en onterecht, want het is een rijk genre met een niet mis te verstane maatschappelijke invloed.
Delen
br />
Zo langzamerhand wijden serieuze musea exposities aan striptekenaars. Zo stelde de Lakenhal in Leiden werk van Eric Schreurs tentoon (je weet wel, van Klepzeiker) en het Stedelijk in Amsterdam werk van Robert Crumb en van Kamagurka. Maar toch blijft aan de striptekenkunst een soort undergroundgeurtje hangen.
Daar is iets voor te zeggen, want mede hierdoor kunnen strips zo bijtend en kritisch zijn als vaak het geval is, maar het stripaanbod is uiteindelijk veel te breed om onder één noemer onder te brengen. De uitgebreide site van stripboekwinkel Lambiek uit Amsterdam laat dat zien.
In de ‘Comiclopedia’ staan, van Kim Fupz Aakeson tot Zyx, van letterlijk duizenden striptekenaars korte levensbeschrijvingen en opsommingen van hun belangrijkste werk, gelardeerd met plaatjes. Slechts een klein onderzoekje leert dat het aanbod enorm is en de variëteit ongekend: van de schitterende composities van Benoît Peeters tot de schijnbaar in het donker getekende krabbels van Hein de Kort.
Verder staat er op de Lambieksite een overzicht van de geschiedenis van de Nederlandse stripkunst. De oudste prent is een ‘ballonprent’ (tekening met tekstballonnen) uit 1493, met daarop een politiek commentaar.
Commentaar leveren op de maatschappij blijkt van begin af aan een belangrijke reden te zijn geweest voor het tekenen van strips. Een rol die heden ten dage ook is weggelegd voor cartoons, zoals die van Jos Collignon in de Volkskrant.
Intussen zijn er ook veel strips gaan behoren tot de culturele mainstream. Ontdaan van de scherpe randjes en hopeloos ongevaarlijk. Helaas behoort ook Suske en Wiske, van Willy Vandersteen, tot deze groep. Ooit was dit Belgische product veel morsiger en slordiger dan nu. Met als voornaamste exponent de luidruchtige drinkebroer Lambiek. De website met dezelfde naam is gelukkig niet zo saai. (PvdP)
De stripwereld wordt akelig over het hoofd gezien door de kunstelite. Zeer jammer en onterecht, want het is een rijk genre met een niet mis te verstane maatschappelijke invloed.
Zo langzamerhand wijden serieuze musea exposities aan striptekenaars. Zo stelde de Lakenhal in Leiden werk van Eric Schreurs tentoon (je weet wel, van Klepzeiker) en het Stedelijk in Amsterdam werk van Robert Crumb en van Kamagurka. Maar toch blijft aan de striptekenkunst een soort undergroundgeurtje hangen.
Daar is iets voor te zeggen, want mede hierdoor kunnen strips zo bijtend en kritisch zijn als vaak het geval is, maar het stripaanbod is uiteindelijk veel te breed om onder één noemer onder te brengen. De uitgebreide site van stripboekwinkel Lambiek uit Amsterdam laat dat zien.
In de ‘Comiclopedia’ staan, van Kim Fupz Aakeson tot Zyx, van letterlijk duizenden striptekenaars korte levensbeschrijvingen en opsommingen van hun belangrijkste werk, gelardeerd met plaatjes. Slechts een klein onderzoekje leert dat het aanbod enorm is en de variëteit ongekend: van de schitterende composities van Benoît Peeters tot de schijnbaar in het donker getekende krabbels van Hein de Kort.
Verder staat er op de Lambieksite een overzicht van de geschiedenis van de Nederlandse stripkunst. De oudste prent is een ‘ballonprent’ (tekening met tekstballonnen) uit 1493, met daarop een politiek commentaar.
Commentaar leveren op de maatschappij blijkt van begin af aan een belangrijke reden te zijn geweest voor het tekenen van strips. Een rol die heden ten dage ook is weggelegd voor cartoons, zoals die van Jos Collignon in de Volkskrant.
Intussen zijn er ook veel strips gaan behoren tot de culturele mainstream. Ontdaan van de scherpe randjes en hopeloos ongevaarlijk. Helaas behoort ook Suske en Wiske, van Willy Vandersteen, tot deze groep. Ooit was dit Belgische product veel morsiger en slordiger dan nu. Met als voornaamste exponent de luidruchtige drinkebroer Lambiek. De website met dezelfde naam is gelukkig niet zo saai. (PvdP)
Comments are closed.