De grens tussen echt en nep, tussen virtueel en werkelijk, dat is het onderwerp van John Klima’s kunstenaarschap. Klima probeert, naar eigen zeggen, ‘zaken reëel te maken die veelal voor virtueel worden gehouden’.
Delen
br />
Zo ontstond de installatie Fish. In Fish bestuur je een goudvis, die voorbij allerlei obstakels moet worden geleid op weg naar de veiligheid. Een aardig spel, zou je zeggen, maar niet erg vernieuwend. Echter, Klima kluste er een installatie bij, bestaande uit aquaria die dusdanig met de spelcomputer zijn verbonden, dat een échte goudvis hups bij een hongerige roofvis in de tank wordt gekieperd als een speler er niet in slaagt zijn goudvis in veiligheid te brengen. Hap, slik, weg.
Cru? Jawel. ,,Maar”, zegt Klima, ,,als er niet af en toe een goudvis wordt opgeofferd, verhongert de roofvis. Het is het morele dilemma van de dierenliefhebber wanneer hij beesten voedt aan zijn huisdier.”
Net als Fish bestaat Go, een installatie uit 2001, uit een virtuele en een fysieke component. Op een soort landkaart rijden vier robotjes rond, met een pen op hun rug, zodat ze overal waar ze gaan een spoor achterlaten. De robotjes werken op batterijen, die kunnen worden opgeladen bij een lichtbron. Lichtbronnen zijn de acht ‘hoofdsteden’ van de landen die op de landkaart zijn ingetekend. De robotjes zetten zelfstandig koers naar licht.
Boven de landkaart hangt een witte ballon, waarop de kaart door een beamer wordt geprojecteerd. Zo ontstaat een ‘wereldbol’ die ook nog eens langzaam ronddraait.
De spelers besturen via joy-sticks verschillende satellieten die rond de ‘aarde’ cirkelen. Door in de buurt van een stad te gaan hangen, kunnen ze de desbetreffende lichtbron aan- of uitschakelen, en daarmee beïnvloeden ze dus indirect de bewegingen van de robots.
Het eindresultaat is een wirwar van lijnen op een vel papier, die vervolgens als kunst wordt verkocht.
De website laat ook enkele online projecten van Klima zien. Snelle computer gewenst.
De grens tussen echt en nep, tussen virtueel en werkelijk, dat is het onderwerp van John Klima’s kunstenaarschap. Klima probeert, naar eigen zeggen, ‘zaken reëel te maken die veelal voor virtueel worden gehouden’.
Zo ontstond de installatie Fish. In Fish bestuur je een goudvis, die voorbij allerlei obstakels moet worden geleid op weg naar de veiligheid. Een aardig spel, zou je zeggen, maar niet erg vernieuwend. Echter, Klima kluste er een installatie bij, bestaande uit aquaria die dusdanig met de spelcomputer zijn verbonden, dat een échte goudvis hups bij een hongerige roofvis in de tank wordt gekieperd als een speler er niet in slaagt zijn goudvis in veiligheid te brengen. Hap, slik, weg.
Cru? Jawel. ,,Maar”, zegt Klima, ,,als er niet af en toe een goudvis wordt opgeofferd, verhongert de roofvis. Het is het morele dilemma van de dierenliefhebber wanneer hij beesten voedt aan zijn huisdier.”
Net als Fish bestaat Go, een installatie uit 2001, uit een virtuele en een fysieke component. Op een soort landkaart rijden vier robotjes rond, met een pen op hun rug, zodat ze overal waar ze gaan een spoor achterlaten. De robotjes werken op batterijen, die kunnen worden opgeladen bij een lichtbron. Lichtbronnen zijn de acht ‘hoofdsteden’ van de landen die op de landkaart zijn ingetekend. De robotjes zetten zelfstandig koers naar licht.
Boven de landkaart hangt een witte ballon, waarop de kaart door een beamer wordt geprojecteerd. Zo ontstaat een ‘wereldbol’ die ook nog eens langzaam ronddraait.
De spelers besturen via joy-sticks verschillende satellieten die rond de ‘aarde’ cirkelen. Door in de buurt van een stad te gaan hangen, kunnen ze de desbetreffende lichtbron aan- of uitschakelen, en daarmee beïnvloeden ze dus indirect de bewegingen van de robots.
Het eindresultaat is een wirwar van lijnen op een vel papier, die vervolgens als kunst wordt verkocht.
De website laat ook enkele online projecten van Klima zien. Snelle computer gewenst.
Comments are closed.