Wissema’s wijsheden

Die komt op het idee om vanuit Moskou de trein te nemen naar Vladivostok en onderweg vragen van de bevolking te beantwoorden. Die antwoorden zullen uitgezonden worden, en of Steven mee wil als notulist en secretaris. Steven stemt daarmee in en de reis kan beginnen.

Het klinkt wat schematisch, maar dat geldt ook voor het boek. Ook leren we dat de abt een alter-ego is voor Wissema, dus dat het boek een kapstok is voor zijn denkbeelden over leven, liefde en dood. Zo’n constructie levert zelden interessante personages op, en ook in dit geval blijven de karakters zo plat als een pagina.

De reis is amper begonnen, of we hebben de drie belangrijkste levenslessen al te pakken: ken uzelf; verplaats u in de ander en gedenk uw herkomst. Ook deelt de abt mee dat hij meer waarde hecht aan persoonlijk geweten dan aan de officiële Russisch-orthodoxe leer. Zo heeft de abt zeer vooruitstrevende, ik zou zeggen liberaal Hollandse, ideeën over levensbeëindiging.

Dan kan de reis van start gaan en komen op tussenstations alle grote thema’s aan de orde: persoonlijke ontwikkeling, levensfasen, vriendschap, liefde, werk, cultuur, religie en dood.

Wissema is, net als de abt, begonnen als chemisch ingenieur. Daarna heeft hij zich toegelegd op innovatie, ondernemerschap, management, consultancy en mentorschap. Dat deed hij aan de Nijenrode universiteit en de TU. Hij schreef zestien managementboeken die internationaal hun weg vonden en onlangs ook het boek ’Towards the Third Generation University’ over academies in de knel tussen bezuinigingen en internationale competitie.

Met zijn nieuwste boek slaat Wissema een andere koers in en mixt hij een dunne laag fictie met een loodzware en bloedserieuze inhoud.

Tegen het eind van het boek, als de abt de naderende dood bespreekt, is er een interessante stijlbreuk. Opeens gaat de auteur over in de ik-vorm wanneer hij beschrijft hoe hij afscheid neemt van kinderen en kleinkinderen door hen op het verbaasde voorhoofd te kussen. Opeens gebeurt er iets. Kippenvel op mijn arm. Maar na dertien regels kapt Wissema de scène af.

De abt ging ooit het klooster in nadat hij vrouw en kind verloren had.

Wissema draagt het boek op aan Jan Willem Wissema, geboren in 1969. Zijn zoon? Ik ben erg benieuwd of Wissema in een volgend boek vertelt hoe hij aan zijn wijsheid komt. De weg lijkt me boeiender dan het resultaat. De fictie mag achterwege blijven, die liet me Siberisch.