Welles-Nietes

Ik was van plan om in mijn laatste column voor de zomer, met oog op de nieuwe bewindspersonen die binnenkort op het bordes zullen staan, een ode te schrijven aan demissionair minister Robbert Dijkgraaf. Tot ik in de liveblog van Delta van 3 juni over de bezetting van gebouw 34 las dat een van de activisten stelt: “Als de TU Delft het gebouw laat ontruimen, betekent dat dat ze liever de politie op studenten afsturen dan dat ze naar hen luisteren.” Daar sloeg ik zo op aan, dat Robbert het hiermee moet doen: ‘Thanks, lekker gewerkt!’.

Laat ik vooropstellen dat ik heel blij ben dat studenten op de TU Delft eindelijk eens van zich laten horen en dat ik in algemene zin tegen het ontruimen van vreedzame bezettingen ben. Ik vind het hoopgevend dat ook de Delftse student zich, tussen de differentiaalvergelijkingen door, roert in het maatschappelijk debat. Maar een ding zit me niet lekker: dat je je zin niet krijgt, betekent niet dat er niet naar je geluisterd wordt.

Je kunt twee dingen doen: op de grond stampen of in beweging komen

Wat ik van een afstandje observeer, is dat het college van bestuur meermaals in gesprek is gegaan met de activisten. Hoewel de activisten teleurgesteld zijn over de gesprekken en het bestaande verschil van inzicht, is er wat mij betreft wel degelijk naar ze geluisterd. Het cvb heeft uitgelegd waarom de eis om de banden met Israëlische onderwijsinstellingen te verbreken nu niet integraal wordt ingewilligd en heeft toegelicht dat het team kennisveiligheid adviseert of een samenwerking toegestaan en/of wenselijk is. Ook heeft het college uitgesproken een moreel beraad te willen organiseren over hoe gewaarborgd kan blijven dat samenwerkingen die de TU Delft aangaat hand in hand gaan met internationaal recht. Politieke stellingname wordt (overigens in lijn met de argumentatie van die eerdergenoemde demissionaire minister) als ongewenst gezien.

In deze situatie kun je twee dingen doen: of met je handen en voeten op de grond stampen en op hoge toon zeggen dat er niet naar je geluisterd wordt, zoals de betreffende activist, of een andere strategie bedenken om je (mogelijk ontwijkende of onwelwillende) gesprekspartner te overtuigen. Is dat uiteindelijk niet waar we onze studenten voor opleiden? Strategieën waar je aan kunt denken zijn het aandragen van nieuwe argumenten, instemmen onder bepaalde voorwaarden en/of op zoek gaan naar bondgenoten. Kortom: in beweging komen (en dan bedoel ik niet de beweging die gepaard ging met de verplaatsing van de Library naar gebouw 34).

Het gaat mij in deze column niet om stellingname in dit debat, maar ik roep beide partijen op in gesprek te blijven en te bewegen richting een compromis. En ja het initiatief daarbij ligt wat mij betreft bij degene die verandering willen. Ga, in plaats van hetzelfde standpunt te blijven echoën, opnieuw in gesprek en leg uit waarom de tegemoetkomingen volgens jou niet voldoende zijn. Laat zien dat je een significant deel van de academische gemeenschap representeert, leg uit welke suggesties je hebt om ervoor te zorgen dat mensen aan alle kanten van de discussie zich veilig blijven voelen en waarom je vindt dat een universiteit wel een actieve politieke rol zou moeten pakken. Demonstreren is ervoor bedoeld om te zorgen dat er naar je geluisterd wordt. Als dat gebeurt, zorg dan dat je een goed verhaal hebt en breek los uit de huidige ‘welles – nietes’-situatie.