Waar een zweep is, is een weg

We don’t wanna go to Pulse today
But then the lecturer says: “nay, nay, nay!”
We’re gonna code all day, all day, all day!
Where there’s a whip there’s a way!

Wallen? Check. Bloeddoorlopen ogen? Check. Cafeïnetolerantie opgebouwd? Check. Het moet wel tentamenperiode zijn in Echo. Zo nu en dan dwalen er verloren gevangenen rond die pauze nemen van hun Brightspace-dienst, en even blijven hangen bij de koffieautomaat voor een opkikkertje. Een beeld dat je niet snel op de TU Delft-toelatingspagina zult tegenkomen.

De afgelopen tentamenperiode mocht ik genieten van het beste weer ooit voor deze tijd van het jaar (bedankt, ExxonMobil!). Maar dit zul je niet gemerkt hebben als je binnen opgesloten zat aan je bureau en je bezighield met stabiliteitsmarges van vliegtuigen of het modelleren van de levensduur van een wegdek of iets dergelijks. Doe de jaloezieën dicht, werk tot je erbij neervalt, ga naar de Drebbelweg en als je klaar bent, vraag je  af of dit het allemaal waard was.

Wanneer wordt hard werken overwerk? Letterlijk, wanneer de inspanning negatieve gevolgen heeft voor de rest van je leven. Deze zijn lastig te berekenen natuurlijk, vooral omdat sommige mensen zich blijkbaar al hebben aangepast aan de steeds stijgende werkdruk. Toen ik in de opleidingscommissie van Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek zat, kregen we te horen dat voor een kwartaal van 15 ECTS, goed voor 42 uur per week, alle vakken praktisch boven de geschatte studielast lagen.

Meer kennis en vaardigheden proppen in dezelfde tijdsduur

Dit is een structureel en institutioneel probleem. De voortdurende ontwikkeling van de ingenieurswetenschappen betekent dat faculteiten meer kennis en vaardigheden moeten proppen in dezelfde tijdsduur, zelfs als het curriculum al op springen staat. Geen enkel departement zal pleiten voor het schrappen van hun eigen expertise wanneer de opleidingsmanager aanklopt om de studielast te verminderen. Mensen denken vaak dat goede cijfers en beheersing van een vakgebied vergelijkbaar zijn. Het gevolg is dat studenten goede resultaten waardevoller vinden dan een stevig onderbouwde, praktische en intuïtieve beheersing van het vak. Niet dat dit nieuws is, natuurlijk.

Mijn eerste ingeving is dat structurele problemen dus ook, logischerwijs, structurele oplossingen vereisen. Maar daarvoor heb ik in deze column helaas geen ruimte meer. Dus wat kan ik jullie meegeven? Steeds vaker neem ik de tijd om mijn werk grondig te evalueren op basis van inspanning en behaalde resultaten. Voor elke inspanning bestaat er een curve die de opbrengsten en inspanningen vergelijkt. Over het algemeen is de trend op het einde van deze curve asymptotisch: hoe meer ik me inspan, hoe minder ik ervoor terug krijg.

Ergens op deze curve zit een ideale balans, waar ik precies de hoeveelheid inspanning heb geleverd die nodig was om mijn doelen te bereiken. Het is onmogelijk om deze ideale balans vooraf in te schatten, maar toch denk ik dat we ernaar moeten streven. Te weinig moeite, en we lopen het risico om te falen. Te veel moeite, en we raken iets kwijt dat we in ons leven nooit meer terugkrijgen.

Dus, hoe zit het met jou? Wat zijn jouw doelen, is al het werk dat je levert nuttig? Of ben je dwangmatig LaTeX-opmaakfouten aan het verbeteren in een verslag dat toch maar een 8,5 krijgt? Onthoud: waar een strategiebeoordelingssessie is, is een weg.