Verkeersborden als trofee in studentenhuizen: ‘Met steeksleutel dertien is de klus zo geklaard’

‘Hospice rechtsaf’. ‘Keren niet mogelijk’. ‘Fietsers op rijbaan’. ‘Verboden in te rijden’. ‘Uitgezonderd werkverkeer’. ‘Attentie buurtpreventie’. Het studentenhuis van Mick en Gijs hangt vol met allerhande verkeersborden. Zo’n twintig hangen er aan de muren, in de gangen en aan het plafond. Hoe zijn die daar terechtgekomen?

Steeksleutel dertien, is het antwoord op die vraag. Daarmee is de klus zo geklaard, vertelt Mick: “Een paar keer draaien en het bord is los. Het is echt te makkelijk. Iedereen kan het doen.” Het vervoer van het bord naar huis vergt wel enige voorbereiding. Voor het gigantische ‘Keren niet mogelijk’-bord hadden de jongens speciaal een dekentje meegenomen. Gijs: “We hebben het bord in de deken gewikkeld en op mijn Swapfiets gezet zodat het bord niet herkenbaar was. Op de terugweg zijn we expres omgefietst door een rustigere wijk waar niet vaak politie is.” En voilà, de buit is binnen.

Grote kostenpost

Niet alleen in Delft en andere studentensteden nemen studenten verkeersborden mee. Het komt in het hele land voor. Zo verdwenen de verkeersborden van een drugscampagne in Rotterdam eerder dit jaar, een paar uur nadat ze waren neergezet. De gemeente Amsterdam mist dertig hectometerpaaltjes na het festival Op de Ring.

De gemeente Delft heeft geen cijfers van hoeveel verkeersborden er jaarlijks worden gestolen. Wel zijn er landelijke cijfers: van de zes miljoen verkeersborden in Nederland worden er jaarlijks zo’n tienduizend gestolen, vertelt verkeersbordenleverancier HR groep. Hoeveel daarvan precies door studenten worden meegenomen, is niet bekend, al denkt HR groep dat het meestal wel om studenten gaat. De grapjassen kosten de gemeenten en provincies jaarlijks drie miljoen euro. Daar zijn Mick en Gijs niet zo rouwig om: “Dat trekt zich weer recht. We betalen er later weer belasting voor.”

Historie

Verkeersborden in studentenhuizen is niet iets van de laatste jaren. In 1996 schreef Delta al dat studentenhuizen en -cafés ermee volhangen. Vooral straatnaamborden van de ‘Nickersteeg’ en de ‘Leeghwaterstraat’ werden vaak meegenomen. Oud-student Gus Maussen, studeerde 1987-1994 aan de TU Delft, kan zich de verkeersborden ook nog levendig voor de geest halen: “Niet in mijn huis, maar in andere huizen hingen ze wel.”

De grote vraag is natuurlijk: waarom? Mick en Gijs weten dat ook niet goed, zeggen ze. Veel verkeersborden hingen er al toen zij er kwamen wonen. Wel zeggen ze dat het vaak de tekst op het bord is die de doorslag geeft. Zo zagen de jongens op huisweekend een straatnaambord met ‘Knol’ erop. Mick: “Dat is de achternaam van onze huisgenoot, dus die nemen we dan mee.”

Ook het goede verhaal achter een geslaagde poging speelt mee, vertelt Gijs: “Het gaat om de adrenaline. Het is leuk om een beetje baldadig te zijn. Je bent vaak ook niet nuchter als je een verkeersbord meeneemt.” Oud-student Maussen denkt dat het met verzet te maken heeft: “Verkeersborden staan voor regels en autoriteit. Daar willen studenten zich tegen afzetten.”

Kanonstraat

Maar het meenemen van verkeersborden is niet zonder risico. Zo verbleven Delftse studenten al eens een nacht in cel nadat zij betrapt waren. Officieel valt het stelen van verkeersborden onder artikel 310 van het Wetboek van Strafrecht met als straf een gevangenisstraf van vier jaar of een geldboete in de vierde categorie van maximaal 25.750 euro. In de praktijk wordt het vaak geschaald onder ‘baldadigheid op de openbare weg’. Dan kost het je een boete van zo’n 300 euro.

Een flink bedrag voor een uit de hand gelopen grap. Maar Mick en Gijs laten zich er niet door tegenhouden. Op de vraag of ze nog een verkeersbord op hun wensenlijstje hebben staan, antwoorden ze volmondig: “De Kanonstraat. Vanwege het Grolsch-biertje.” Mick: “Maar die hangt in het centrum van Den Haag waar heel veel camera’s hangen. Dus die is sowieso onmogelijk.”