Onderwijs

Sweet and tender hooligan

Als ze bij Endemol weer eens op zoek zijn naar goeie floor managers (de ‘aanjagers’ die zorgen dat het studiopubliek tijdens een televisieopname genoeg juicht, joelt, springt, klapt en danst) dan moeten ze zich toch eens onderdompelen in de officiële opening van de Owee-week.

Daar barst het van het jonge talent.

De argeloze buitenstaander die maandagochtend de aula betreedt waant zich de eerste seconden in een met hooligans gevulde Romeinse arena. Geschreeuw uit duizend jonge kelen. Groepen die elkaar proberen te overstemmen met onverstaanbare strijdliederen. Help! Chaos! Anarchie!

En dan zie je opeens dat alles tot in de puntjes geregisseerd is. Onderaan de trappen staan mentoren aanwijzingen te geven. Nu als één man/vrouw opstaan! Nu klappen! Nu ‘fiet-sen-ma-kers’ scanderen naar die groep aan de overkant! Dit zijn lieve hooligans. Een legioen van keurige jongens en meisjes, die tijdens het zingen gelukkig massaal de linkerarm uitstrekken en niet de rechterarm.

,,Meezingen? Absoluut niet!” hadden bouko-sjaars Anne, Karlijn en Marleen zich heilig voorgenomen. ,,Maar door de vrolijke sfeer ga je vanzelf meedoen”, moet Karlijn toegeven.

Dan kronkelt als een swingende gifslang Medicamento de aula binnen. Een kleine, donkere danseres, gevolgd door een rij van door de duivel bezeten slagwerkers. Op naar het podium, om daar een Latijns-Amerikaans feestje te ontketenen. De zaal wordt gek % maar wel gedisciplineerd gek. De floor managers blijven aanwijzingen geven, die trouwhartig worden opgevolgd. Beetje bevreemdend. Maar toch wel leuk.

Medicamento verlaat het podium trommelend en roffelend, een sambaorkaan die langzaam wegsterft. Rector magnificus Fokkema stapt zwijgend het podium op, gordt zijn zwarte elektrische gitaar om, kijkt fronsend de zaal in en laat dan de hele zaal daveren met een trits hartverscheurende bluessongs: ‘Baby You Can’t Make It All Alone’, ‘Don’t Turn Your Back On Society’ en ‘Always Plan Ahead’.

Goed, dat laatste was honderd procent uit de duim gezogen: Fokkema hield zoals verwacht een toespraakje. Maar zijn vaderlijke boodschap laat zich wel samenvatten in die drie fictieve songtitels. Leer goed plannen, besef dat je als ingenieur straks midden in de maatschappij staat en studeer vooral samen. Als de man uitgesproken is: ovationeel applaus. Fokkema schiet in de lach. Een meisje steekt haar speelgoedzwaard fier omhoog.

,,We hebben zoveel mogelijk pennen en folders verzameld”, grapt Anne die middag op de Grote Markt. Met Karlijn en Marleen heeft ze net de informatiemarkt afgestruind. ,,Die rede van de rector was erg formeel, maar wel lekker kort”, recenseert Marleen. ,,Mijn algemene indruk van deze dag: leuk! Een echte studentensfeer.”

Een schot uit een waterpistool raakt uw verslaggever recht op de kin, maar de fotograaf is even afgeleid door het kanonschot confetti dat zelfs het standbeeld van Hugo Grotius langzaam bedekt. Op deze markt is iedereen vertegenwoordigd: roeivereniging Proteus Eretes (mét boten), de studentenverenigingen, het vrijwilligerswerk, de Rabobank en natuurlijk Evangelisatiegemeente De Deur. ,,Ben je man genoeg om God te vertrouwen?” roept de brochure. De blik dwaalt onwillekeurig naar boven. Dan begint het zachtjes te regenen.

Als ze bij Endemol weer eens op zoek zijn naar goeie floor managers (de ‘aanjagers’ die zorgen dat het studiopubliek tijdens een televisieopname genoeg juicht, joelt, springt, klapt en danst) dan moeten ze zich toch eens onderdompelen in de officiële opening van de Owee-week. Daar barst het van het jonge talent.

De argeloze buitenstaander die maandagochtend de aula betreedt waant zich de eerste seconden in een met hooligans gevulde Romeinse arena. Geschreeuw uit duizend jonge kelen. Groepen die elkaar proberen te overstemmen met onverstaanbare strijdliederen. Help! Chaos! Anarchie!

En dan zie je opeens dat alles tot in de puntjes geregisseerd is. Onderaan de trappen staan mentoren aanwijzingen te geven. Nu als één man/vrouw opstaan! Nu klappen! Nu ‘fiet-sen-ma-kers’ scanderen naar die groep aan de overkant! Dit zijn lieve hooligans. Een legioen van keurige jongens en meisjes, die tijdens het zingen gelukkig massaal de linkerarm uitstrekken en niet de rechterarm.

,,Meezingen? Absoluut niet!” hadden bouko-sjaars Anne, Karlijn en Marleen zich heilig voorgenomen. ,,Maar door de vrolijke sfeer ga je vanzelf meedoen”, moet Karlijn toegeven.

Dan kronkelt als een swingende gifslang Medicamento de aula binnen. Een kleine, donkere danseres, gevolgd door een rij van door de duivel bezeten slagwerkers. Op naar het podium, om daar een Latijns-Amerikaans feestje te ontketenen. De zaal wordt gek % maar wel gedisciplineerd gek. De floor managers blijven aanwijzingen geven, die trouwhartig worden opgevolgd. Beetje bevreemdend. Maar toch wel leuk.

Medicamento verlaat het podium trommelend en roffelend, een sambaorkaan die langzaam wegsterft. Rector magnificus Fokkema stapt zwijgend het podium op, gordt zijn zwarte elektrische gitaar om, kijkt fronsend de zaal in en laat dan de hele zaal daveren met een trits hartverscheurende bluessongs: ‘Baby You Can’t Make It All Alone’, ‘Don’t Turn Your Back On Society’ en ‘Always Plan Ahead’.

Goed, dat laatste was honderd procent uit de duim gezogen: Fokkema hield zoals verwacht een toespraakje. Maar zijn vaderlijke boodschap laat zich wel samenvatten in die drie fictieve songtitels. Leer goed plannen, besef dat je als ingenieur straks midden in de maatschappij staat en studeer vooral samen. Als de man uitgesproken is: ovationeel applaus. Fokkema schiet in de lach. Een meisje steekt haar speelgoedzwaard fier omhoog.

,,We hebben zoveel mogelijk pennen en folders verzameld”, grapt Anne die middag op de Grote Markt. Met Karlijn en Marleen heeft ze net de informatiemarkt afgestruind. ,,Die rede van de rector was erg formeel, maar wel lekker kort”, recenseert Marleen. ,,Mijn algemene indruk van deze dag: leuk! Een echte studentensfeer.”

Een schot uit een waterpistool raakt uw verslaggever recht op de kin, maar de fotograaf is even afgeleid door het kanonschot confetti dat zelfs het standbeeld van Hugo Grotius langzaam bedekt. Op deze markt is iedereen vertegenwoordigd: roeivereniging Proteus Eretes (mét boten), de studentenverenigingen, het vrijwilligerswerk, de Rabobank en natuurlijk Evangelisatiegemeente De Deur. ,,Ben je man genoeg om God te vertrouwen?” roept de brochure. De blik dwaalt onwillekeurig naar boven. Dan begint het zachtjes te regenen.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.