Relatietherapie

De bijeenkomst trapte af met de statements: “Samenwerken is lastig. Het vergt moed om een deel van je eigen autonomie op te geven. En dit in het vertrouwen te doen dat het voor jezelf juist meer waarde oplevert.” De spreker vervolgde met een blasé: “Vertrouwen is een werkwoord.” En: “Pas in het begin op met te veel beloven.” Terug onderhandelen is inderdaad een heel pittige opgave. Zeg liever: “Weet ik nog niet”, want terugkrabbelen sloopt vertrouwen. Waar het op neerkwam bij partnerschappen: over eigenbelangen heenstappen, samen risico’s dragen, je krachten bundelen zonder je identiteit te verliezen.

Tot dusver: begrippen waar relatietherapeuten ook mee zouden kunnen schermen, niet? Het flitste door mijn hoofd dat de one-night stand deze avond wellicht ook nog de revue zou passeren om ad hoc-samenwerking te typeren.

De spreker vervolgde: “Een goed samenwerkingsverband heeft (in tegenstelling tot een goede relatie) ook een einde. Anders kun je net zo goed in het huwelijksbootje stappen.” (Ja ja, het woord huwelijk was nu ook gevallen.) Trouwen in gemeenschap van goederen om tot in het einde van jaren bij elkaar te blijven. “In organisatiejargon: fuseren.”

Ik dacht: Wedden dat echtscheiding nu ter tafel komt?

“Samenwerken wordt bijzonder lastig als je de ander nooit ziet.” Ah, de analogie met de LAT-relatie. Hoe kan ik dat vergeten?

“Waarom is samenwerken op afstand zo lastig?” Je hebt een grotere afhankelijkheid van mensen, meer kans op schijnsamenwerking en spraakverwarring. Het devies van de spreker: “Ontwerp de ups en downs. Ga vaak bij elkaar zitten.” Schiet niet te snel naar conclusies en afspraken. Denk na over de vraag: hoeveel ruzie zijn we bereid te maken?”

In mijn niet aflatende zoektocht naar partners, hoef ik niet altijd en overal een strategische mastermind te zijn. Af en toe in het hoofd van een relatietherapeut kruipen en de eerste stappen voor samenwerken zijn gezet.