Promovendi en postdocs trekken aan de bel omdat hun onderzoek door de coronacrisis vertraging oploopt. Dit zijn de problemen waar ze tegenaan lopen.
Foto ter illustratie. (Foto: Sam Rentmeester)
Delta sprak de afgelopen week met promovendi en postdocs die vast zitten in het buitenland, slechts in beperkte mate toegang hebben tot hun laboratoria of de zorg voor hun kinderen combineren met hun onderzoek.
‘Je kunt niet al je onderzoeksplannen uitvoeren’
Sanne Wiersma mag sinds kort weer op het lab werken Sanne Wiersma mag sinds kort weer op het lab werken
Sanne Wiersma van de onderzoeksgroep industriële microbiologie (faculteit TNW) zit in het vierde jaar van haar PhD.
“Iedere promovendus is ambitieus en wil het uiterste uit die vier jaar halen, maar vanwege de coronacrisis moet je meer concessies doen dan je zou willen. Om over tien maanden, wanneer mijn contract afloopt, klaar te zijn moet ik bijvoorbeeld waarschijnlijk meerdere onderzoekslijnen laten vallen. Het thuiswerken gaat goed. Tuurlijk, je hebt soms minder productieve dagen, maar ik lig niet de hele dag met een reep chocola op de bank. Ik heb net een tweede paper gepubliceerd. Het schrijfwerk was een goede klus om thuis te doen en heeft me door de eerste maanden van de crisis gesleept. Inmiddels mogen we weer onze onderzoekslaboratoria in, zij het voor slechts de helft van de tijd van voor de coronacrisis. We zijn ingedeeld in koppels en werken afwisselend aan onze eigen experimenten. Het is fijn dat we überhaupt weer het lab op mogen, maar de flexibiliteit en vaart zijn er wel uit. En dat is lastig. Ik werk namelijk met micro-organismen: die laten zich niet sturen. Het zou mooi zijn als de Nederlandse overheid, net als bijvoorbeeld de Britse, geld vrij maakt voor de verlenging van onderzoekstrajecten. Het is immers zonde als onderzoek waar al veel geld naartoe is gegaan, vanwege corona straks op de plank blijft liggen. Dat aspect mis ik wel in het maatschappelijke debat over wie wel en geen geld moet krijgen. Het gaat over grote bedrijven, het gaat over de cultuursector. Maar je hoort tijdens de coronacrisis haast niemand over de wetenschap. En dat vind ik vreemd.”
‘Ik maak me zorgen om mijn baankansen’
Bowen Fan zit in de laatste maanden van zijn PhD-onderzoek voor het Rienk Eelkema Lab (Faculteit TNW) en heeft drie maanden verlenging gekregen.
“Voor mijn onderzoek moet ik onder meer chemische reacties nabootsen in het lab. Niet echt veilig om thuis te doen, als dat überhaupt al na te bootsen is. In totaal heb ik zo’n twee maanden aan labwerk gemist, maar gelukkig kan ik weer een deel van de tijd het laboratorium in. Ik heb verlenging gekregen en denk dat ik binnen die tijd mijn thesis wel af heb. Vanuit de Chinese overheid heb ik een onderzoeksbeurs meegekregen. Dat geld stopt wanneer mijn contract afloopt. Daarna komt het verdedigen en het zoeken naar een baan pas. Het liefst wil ik een postdoc-positie in Europa doen, al vrees ik dat dit vanwege de coronacrisis extra moeilijk is. Nu de economie minder goed draait, komt er ook minder onderzoeksgeld beschikbaar en daarmee minder postdocplekken. Ik krijg er wel eens stress van als ik aan de periode na mijn Phd denk. Maar goed, ik heb in ieder geval al een paar maanden extra gekregen. Daar ben ik blij mee.”
‘Deep thinking is lastig met kinderen om je heen’
Michal Shemesh was net drie maanden met haar postdoc bezig voor het Koenderink lab (faculteit TNW) toen de lockdown begon.
Delta sprak de afgelopen week met promovendi en postdocs die vast zitten in het buitenland, slechts in beperkte mate toegang hebben tot hun laboratoria of de zorg voor hun kinderen combineren met hun onderzoek. Dit artikel is een vervolg op het gisteren verschenen Delta-artikel Postdocs en promovendi trekken aan de bel om vertraging.
‘Je kunt niet al je onderzoeksplannen uitvoeren’
Sanne Wiersma van de onderzoeksgroep industriële microbiologie (faculteit TNW) zit in het vierde jaar van haar PhD.
“Iedere promovendus is ambitieus en wil het uiterste uit die vier jaar halen, maar vanwege de coronacrisis moet je meer concessies doen dan je zou willen. Om over tien maanden, wanneer mijn contract afloopt, klaar te zijn moet ik bijvoorbeeld waarschijnlijk meerdere onderzoekslijnen laten vallen. Het thuiswerken gaat goed. Tuurlijk, je hebt soms minder productieve dagen, maar ik lig niet de hele dag met een reep chocola op de bank. Ik heb net een tweede paper gepubliceerd. Het schrijfwerk was een goede klus om thuis te doen en heeft me door de eerste maanden van de crisis gesleept. Inmiddels mogen we weer onze onderzoekslaboratoria in, zij het voor slechts de helft van de tijd van voor de coronacrisis. We zijn ingedeeld in koppels en werken afwisselend aan onze eigen experimenten. Het is fijn dat we überhaupt weer het lab op mogen, maar de flexibiliteit en vaart zijn er wel uit. En dat is lastig. Ik werk namelijk met micro-organismen: die laten zich niet sturen. Het zou mooi zijn als de Nederlandse overheid, net als bijvoorbeeld de Britse, geld vrij maakt voor de verlenging van onderzoekstrajecten. Het is immers zonde als onderzoek waar al veel geld naartoe is gegaan, vanwege corona straks op de plank blijft liggen. Dat aspect mis ik wel in het maatschappelijke debat over wie wel en geen geld moet krijgen. Het gaat over grote bedrijven, het gaat over de cultuursector. Maar je hoort tijdens de coronacrisis haast niemand over de wetenschap. En dat vind ik vreemd.”
‘Ik zat vast bij mijn schoonfamilie in India’
Vibhas Mishra begint in september aan zijn tweede jaar en werkt voor de groep structural optimization and mechanics (faculteit 3mE).
“Veel van mijn onderzoek kun je thuis ook doen, dus daar ligt het probleem niet. Maar ik heb niet bepaald een ideale thuiswerkomgeving. Momenteel zit ik vast in India, waar de coronacrisis en bijbehorende maatregelen met de dag heftiger om zich heen grijpen. Eigenlijk had ik gewoon in Delft moeten zitten. Half maart ben ik naar India gevlogen voor mijn eigen bruiloft. Toen ik een week later terug naar Nederland wilde vliegen, kon dat niet meer. De eerste tweeënhalve maand verbleef ik bij mijn schoonfamilie en deelde ik met zes anderen de keukentafel. We maakten een schema wie wanneer mocht werken. En dat komt de productiviteit niet ten goede. Hoewel ik inmiddels bij mijn eigen familie woon, ben ik niet zo productief als ik zou willen. Het internet is slecht en als ik met iemand van de TU wil overleggen zitten we met een flink tijdsverschil. Omdat ik dacht dat ik slechts een week weg zou zijn, heb ik bovendien nauwelijks iets ingepakt. Ik had niet eens een muis mee voor mijn laptop. Hoewel mijn onderzoek niet compleet tot stilstand is gekomen, denk ik dat de coronacrisis me wel zes maanden vertraging oplevert. Of ik dat nog kan inhalen? Ik hoop het. Een contractverlenging voor een paar maanden zou me veel extra gemoedsrust en onderzoeksmogelijkheden geven.”
‘Ik maak me zorgen om mijn baankansen’
Bowen Fan zit in de laatste maanden van zijn PhD-onderzoek voor het Rienk Eelkema Lab (Faculteit TNW) en heeft drie maanden verlenging gekregen.
“Voor mijn onderzoek moet ik onder meer chemische reacties nabootsen in het lab. Niet echt veilig om thuis te doen, als dat überhaupt al na te bootsen is. In totaal heb ik zo’n twee maanden aan labwerk gemist, maar gelukkig kan ik weer een deel van de tijd het laboratorium in. Ik heb verlenging gekregen en denk dat ik binnen die tijd mijn thesis wel af heb. Vanuit de Chinese overheid heb ik een onderzoeksbeurs meegekregen. Dat geld stopt wanneer mijn contract afloopt. Daarna komt het verdedigen en het zoeken naar een baan pas. Het liefst wil ik een postdoc-positie in Europa doen, al vrees ik dat dit vanwege de coronacrisis extra moeilijk is. Nu de economie minder goed draait, komt er ook minder onderzoeksgeld beschikbaar en daarmee minder postdocplekken. Ik krijg er wel eens stress van als ik aan de periode na mijn Phd denk. Maar goed, ik heb in ieder geval al een paar maanden extra gekregen. Daar ben ik blij mee.”
‘Deep thinking is lastig met kinderen om je heen’
Michal Shemesh was net drie maanden met haar postdoc bezig voor het Koenderink lab (faculteit TNW) toen de lockdown begon.
“Toen de coronacrisis begon heb ik hardop gezegd: hier laat ik mij niet door tegenhouden. Maar dat is lastiger dan ik dacht. Niets gaat zoals het moet. Experimenten niet, het contact met collega’s niet en het thuiswerken niet. Ik heb twee schatten van kinderen, maar omdat we nog maar net van Israël naar Nederland zijn verhuisd, hadden ze tijdens de lockdown veel begeleiding nodig. Hulp bij het vertalen van schoolwerk bijvoorbeeld. Voor mijn onderzoek heb ik een lab nodig. Ik dacht in eerste instantie dat ik thuis wel reviews of ander schrijfwerk kon doen. Alleen daar is deep thinking voor nodig en dat gaat niet samen met twee kinderen thuis. Inmiddels gaan ze weer naar school en kan ik af en toe op de universiteit werken. Wat een verademing. Het is best stressvol, de coronacrisis en alles wat er bij komt kijken. Deze tijd brengt vooral veel onzekerheid met zich mee en dat heeft weerslag op hoe efficiënt ik werk. Zo maak ik mij een groot deel van mijn tijd zorgen over de wereld, de toekomst van mijn kinderen en de toekomst van de wetenschap.”
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
a.m.debruijn@tudelft.nl
Comments are closed.