Poep

Vanochtend heb ik toch een mooie gemaakt. Niet gedraaid (wat wel lekkerder klinkt), maar het was een langwerpige; stevig, dik en donkerbruin. Ik heb direct mijn fototoestel gehaald om hem (een drol is mannelijk) te vereeuwigen. Het voelt ook zo fijn daarna, ik heb nog een half uur kunnen nagenieten.

Ik fotografeer tegenwoordig mijn uitwerpselen. Ja, dat vinden wij heel vies. Maar mensen zijn daar nogal hypocriet over. Je doet het toch elke dag, sommigen meerdere malen per dag (zo iemand ben ik sinds een reis naar India), sommigen continu (die dagen heb ik ook) en het is toch altijd heel fijn om het maar weer kwijt te zijn. Je draait je na de daad nog even om, beoordeelt het product (oh ja, de bietjes van gisteravond of jak, bierpoep) en spoelt door. Vaak op enkele sporen na, tenzij je net zoals ik (geleerd van mijn moeder) een wc-papiertje neerlegt alvorens de grote boodschap te bezorgen. Als je echt pech hebt, blijft hij toch liggen. Wanneer ook een tweede volle stortbak geen uitkomst biedt, staat je zo ongeveer het smerigste karweitje ter wereld te wachten. Je drol wegduwen met een wc-papiertje. Overvloedig spuiten met twijfelachtig ruikende lavendel-, rozen-, dennenbos- of oceaanfrisse geuren maken het wc-bezoek dan ook niet meer goed.

Dat ik mijn bolussen fotografeer is niet het symptoom van een bepaald syndroom van fecaliënverering. Ik doe het voor mijn studie. Echt waar. Al jaren ga ik naar nette afstudeerpraatjes van mensen die een degelijke cursus mondeling presenteren hebben gevolgd en ook al zijn de sheets (of de powerpoint-presentatie) nog zo mooi, het is allemaal wel erg braaf. Na twee welwillende minuten dwaal ik af met mijn gedachten over hoe ik het ga doen en daar ben ik nu eindelijk mee bezig.

Ik mag meestal niet praten over mijn afstuderen tijdens het eten. Mijn afstudeeronderwerp beslaat namelijk de filtreerbaarheid van zeer sterk verdunde poep, oftewel afval- of rioolwater. Bovenop de influentkelder verricht ik sinds een half jaar metingen. In die tijd zijn er ruim een miljoen drollen onder mij voorbij gedreven. Vervolgens gingen ze door het snijrooster en dan kwam een kleine selectie door mijn filterkolom. Bij mijn afstudeerpraatje wil ik mijn publiek daar één minuut op trakteren.

Er is nu nog een probleem: ik heb er veel te weinig. Het moet een flitsende diashow worden waar de excrementen in alle soorten en maten voorbij schieten, en tja: mijn drollen zijn toch wel éénsoortig, het draaien beheers ik bijvoorbeeld al niet. Bovendien is afwisseling van wc-brillen (je hebt hele leuke met punaises) ook wel aardig en daarom vraag ik bij deze een beetje medewerking. Iedereen die dit leest, krijgt nu nog even de tijd om thuis wat te oefenen, wat verschillende diëten uit te proberen en de resultaten te boekstaven. Als iedereen dan over drie weken zijn mooiste bolus in een TU-pot legt en niet doortrekt, kom ik even langs met mijn fototoestel. Het kan geheel anoniem, ik spoel wel door.

Vanochtend heb ik toch een mooie gemaakt. Niet gedraaid (wat wel lekkerder klinkt), maar het was een langwerpige; stevig, dik en donkerbruin. Ik heb direct mijn fototoestel gehaald om hem (een drol is mannelijk) te vereeuwigen. Het voelt ook zo fijn daarna, ik heb nog een half uur kunnen nagenieten.

Ik fotografeer tegenwoordig mijn uitwerpselen. Ja, dat vinden wij heel vies. Maar mensen zijn daar nogal hypocriet over. Je doet het toch elke dag, sommigen meerdere malen per dag (zo iemand ben ik sinds een reis naar India), sommigen continu (die dagen heb ik ook) en het is toch altijd heel fijn om het maar weer kwijt te zijn. Je draait je na de daad nog even om, beoordeelt het product (oh ja, de bietjes van gisteravond of jak, bierpoep) en spoelt door. Vaak op enkele sporen na, tenzij je net zoals ik (geleerd van mijn moeder) een wc-papiertje neerlegt alvorens de grote boodschap te bezorgen. Als je echt pech hebt, blijft hij toch liggen. Wanneer ook een tweede volle stortbak geen uitkomst biedt, staat je zo ongeveer het smerigste karweitje ter wereld te wachten. Je drol wegduwen met een wc-papiertje. Overvloedig spuiten met twijfelachtig ruikende lavendel-, rozen-, dennenbos- of oceaanfrisse geuren maken het wc-bezoek dan ook niet meer goed.

Dat ik mijn bolussen fotografeer is niet het symptoom van een bepaald syndroom van fecaliënverering. Ik doe het voor mijn studie. Echt waar. Al jaren ga ik naar nette afstudeerpraatjes van mensen die een degelijke cursus mondeling presenteren hebben gevolgd en ook al zijn de sheets (of de powerpoint-presentatie) nog zo mooi, het is allemaal wel erg braaf. Na twee welwillende minuten dwaal ik af met mijn gedachten over hoe ik het ga doen en daar ben ik nu eindelijk mee bezig.

Ik mag meestal niet praten over mijn afstuderen tijdens het eten. Mijn afstudeeronderwerp beslaat namelijk de filtreerbaarheid van zeer sterk verdunde poep, oftewel afval- of rioolwater. Bovenop de influentkelder verricht ik sinds een half jaar metingen. In die tijd zijn er ruim een miljoen drollen onder mij voorbij gedreven. Vervolgens gingen ze door het snijrooster en dan kwam een kleine selectie door mijn filterkolom. Bij mijn afstudeerpraatje wil ik mijn publiek daar één minuut op trakteren.

Er is nu nog een probleem: ik heb er veel te weinig. Het moet een flitsende diashow worden waar de excrementen in alle soorten en maten voorbij schieten, en tja: mijn drollen zijn toch wel éénsoortig, het draaien beheers ik bijvoorbeeld al niet. Bovendien is afwisseling van wc-brillen (je hebt hele leuke met punaises) ook wel aardig en daarom vraag ik bij deze een beetje medewerking. Iedereen die dit leest, krijgt nu nog even de tijd om thuis wat te oefenen, wat verschillende diëten uit te proberen en de resultaten te boekstaven. Als iedereen dan over drie weken zijn mooiste bolus in een TU-pot legt en niet doortrekt, kom ik even langs met mijn fototoestel. Het kan geheel anoniem, ik spoel wel door.