Ortners Universum

,,Proficiat!”, riep Ilona door de gang. Twee bonte papegaaien bungelden onder haar oorlellen. Ortner vouwde zijn paraplu dicht en schudde de ergste natheid van zijn jas. Hoezo proficiat, was het een feestdag?

,,Hein, proficiat”, zei Ilona nogmaals. Er was iets in haar ogen, of misschien niet in haar ogen maar in haar hele gezicht: ze straalde. ,,Je bent een kanjer. Kijk eens naar deze grafieken, ik heb van alle vakken de tentamenuitslagen uitgezet tegen de tijd. Zie je deze curve met de knik en de steile lijn? Dat zijn jouw toetsen.” Ze knikte nadrukkelijk met haar hoofd en de papegaaien knikten mee.

Ortner kon haar enthousiasme even niet volgen. ,,Heb jij ook zo’n vreselijke bui op je kop gehad?”, vroeg hij.

,,Nee Hein, geen afleidingsmanoeuvres verzinnen. Snap je wat dit betekent? Jouw vak heeft het beste verbeterquotiënt!” Ze hield niet op met stralen.

Hield dat gezeur over die toetsen dan nooit op? Ortner herinnerde zich een gesprek met een delegatie van de studievereniging, een maandje geleden. Ze eisten een soepeler beoordeling van de toetsen, hij vond hun argumenten niet geheel uit de lucht gegrepen. Hij had erg veel haast gehad. Of moest hij ontzettend nodig plassen? De details waren hem ontglipt, maar hij wist nog dat hij een nieuwe rekensleutel voor de beoordeling had voorgesteld aan die studenten. En een paar moeilijke opgaven had geschrapt uit de toetsen, de tijdslimiet met een half uur verlengd. Was dat te genereus? Een gemiddelde van acht komma zeven leek inderdaad erg hoog. Wat dan nog, mag je studenten ook een keer matsen misschien? Verbeterquotiënt, wat een poeha om niets.

,,Heel interessant”, zei hij tegen Ilona en opende zijn kamerdeur.

,,Hoera!”, schalde hem tegemoet. Ortner liet zijn paraplu vallen. Wat deden die jongelui in zijn kamer? Hij herkende de bodybuilder van de studievereniging. In zijn handen hield hij een zwart gevaarte.

,,Groen licht voor professor Ortner!”, riep zijn kameraad, een ongewassen nozem met een piepstemmetje. Hij morrelde aan het apparaat tot een lamp oplichtte en Ortner ineens een heel verkeerslicht herkende. Wat was dat ding van dichtbij groot!

De bodybuilder leek geen enkele moeite te hebben met het gewicht. Hij nam het woord: ,,Namens studievereniging Singula Quid Referam feliciteer ik u met de score van uw vak in de eerste resultatenscan en reik ik u deze trofee voor onderwijsverbetering uit.”

Ilona applaudisseerde. Het was een korte speech, vond Ortner, maar een duidelijke. Bovendien kon hij horen dat de tekst eerst uit het hoofd geleerd was, de jongen had er duidelijk moeite in gestoken.

Het zwaargewicht wilde het verkeerslicht in Ortners handen duwen. ,,Zet hem maar even in de hoek daar”, wees Ortner, ,,terwijl ik mijn jas uittrek.” Hij raapte zijn paraplu op en hing hem samen met zijn jas aan de kapstok. Onderwijl bedacht hij dat de situatie in wezen bespottelijk was. Alles wat hijhad gedaan was eerst te streng beoordelen en vervolgens een tikkeltje te soepel. Wat was het simpel om populair te worden bij de studenten. Hij bekeek nog eens zijn trofee en vroeg zich af van welk kruispunt deze geroofd was. Ergens in de stad reed het verkeer nu ongecontroleerd op elkaar in.

,,We geven u wel een waarschuwing mee”, zei de nozem. ,,Want als uw score daalt, dan doen we het volgende.” Hij bukte bij het verkeerslicht en stak zijn hand achter de bak. Er gebeurde niets, al snapte Ortner wel wat de bedoeling was. ,,Hij doet het niet”, concludeerde de nozem zelf ook.

,,Is het niet zaak dit gevaarte zo snel mogelijk weer op te hangen waar hij vandaan gehaald is?”, opperde Ortner. ,,Een ontbrekend stoplicht kan een ernstig gevaar opleveren.”

,,We hebben hem gevonden bij de grote schoonmaak van onze bestuurskamer”, antwoordde de bodybuilder. ,,Dat doen we niet zo vaak, dus hij heeft er al minstens drie jaar gelegen. Niemand zal hem nog missen.”

Het rode licht sprong aan. ,,Yes!”, riep de nozem. Hij glunderde.

,,Wat een schatje”, fluisterde Ilona.
Blikskater