Love handles

Ik voel een onzekerheid zich van me meester maken, een onzekerheid die ik sinds mijn eerste dag met buitenboordbeugel op het schoolplein niet meer heb gevoeld. ,,Dat zijn gewoon verwaarloosde spieren, joh”, lach ik en verander snel van onderwerp.

’s Ochtends bestudeer ik mezelf in de badkamerspiegel. Verdomme, het is waar! Zelfs als ik mijn buik intrek is er in de verste verte geen sixpack meer te bekennen. En het allerergste: waar ooit mijn heupen zaten, pronken nu twee vetkussentjes, ook wel love handles genoemd. Beelden van weight watchers, Montignacdiëten en calorie-telschriften doemen op. Ik zie mezelf in Big Diet, ‘the student edition‘ met mijn kwabben van links naar rechts wiegen op een hippe R&B-beat, terwijl een atletische neger in strak wielrennersbroekje overenthousiast ‘een, twee, drie, en, draai met die kont, twee, drie, vier’ in zijn MacDonaldsmicrofoontje roept. ,,Nou, je hebt nog wel wat kilootjes te gaan, maar je gaat de goede kant op”, stelt Robert ten Brink me na de derde week gerust als twee gewichtheffers me van de vleeshaak halen. Een camera zoomt in op mijn blubberbuik waar voor de kijkers thuis een grafiek met mijn gewicht tegen de tijd op wordt geprojecteerd.

Ik kijk nogmaals in de spiegel en hou mijn buik in. Misschien overdrijf ik: iedere student komt tenslotte wel een paar kilootjes aan tijdens zijn studententijd. Tussen mijn duim- en wijsvinger pak ik één van mijn centimeterdikke love handles vast. Nee, ik overdrijf niet. Ik ben drieëntwintig, het moment van lichamelijk verval is aangebroken.

,,Zo, zo”, zegt een clubgenoot terwijl hij me bij wijze van begroeting twee klopjes op mijn buik geeft. ,,Die is ook wel eens wat kleiner geweest of niet?”

Twee meisjes die naast me aan de bar zitten, beginnen te giechelen. Ik voel een onzekerheid zich van me meester maken, een onzekerheid die ik sinds mijn eerste dag met buitenboordbeugel op het schoolplein niet meer heb gevoeld. ,,Dat zijn gewoon verwaarloosde spieren, joh”, lach ik en verander snel van onderwerp.

’s Ochtends bestudeer ik mezelf in de badkamerspiegel. Verdomme, het is waar! Zelfs als ik mijn buik intrek is er in de verste verte geen sixpack meer te bekennen. En het allerergste: waar ooit mijn heupen zaten, pronken nu twee vetkussentjes, ook wel love handles genoemd. Beelden van weight watchers, Montignacdiëten en calorie-telschriften doemen op. Ik zie mezelf in Big Diet, ‘the student edition‘ met mijn kwabben van links naar rechts wiegen op een hippe R&B-beat, terwijl een atletische neger in strak wielrennersbroekje overenthousiast ‘een, twee, drie, en, draai met die kont, twee, drie, vier’ in zijn MacDonaldsmicrofoontje roept. ,,Nou, je hebt nog wel wat kilootjes te gaan, maar je gaat de goede kant op”, stelt Robert ten Brink me na de derde week gerust als twee gewichtheffers me van de vleeshaak halen. Een camera zoomt in op mijn blubberbuik waar voor de kijkers thuis een grafiek met mijn gewicht tegen de tijd op wordt geprojecteerd.

Ik kijk nogmaals in de spiegel en hou mijn buik in. Misschien overdrijf ik: iedere student komt tenslotte wel een paar kilootjes aan tijdens zijn studententijd. Tussen mijn duim- en wijsvinger pak ik één van mijn centimeterdikke love handles vast. Nee, ik overdrijf niet. Ik ben drieëntwintig, het moment van lichamelijk verval is aangebroken.