Lijst

En loop straks met vier keer zoveel geld naar buiten. Ze staan er wat amateuristisch bij in fleecetrui en ruitjeshemd. Want reclameacties voor het casino hebben hun sporen nagelaten. Wat is er toch mis met bowlen en het golfslagbad? Het balletje stuitert intussen wild naar een eerste tientje winst. De jonge croupier schuift het behendig in mijn richting. Zou dat lastig zijn?

Er zijn mensen die na hun afstuderen besluiten rond de wereld te trekken, anderen gaan meteen aan het werk. Ik ga alles doen wat ik me al jaren heb voorgenomen: mijn to do list afwerken. Op het inmiddels vergeelde multoblaadje staan: Olympische medaille, roman, niet langer worden dan 1 meter 93 (dat was volgens mij omdat ik anders niet meer in een F-16 zou passen), zingen en gitaarspelen in een band, niet meer in Nederland wonen op mijn zevenentwintigste, genoeg geld hebben en Sandy als vriendin. Kortom, de bekende rij van midlifecrisis behoeftes. Ik was er op mijn dertiende alleen wat vroeg bij. Sommige dingen heb ik bereikt (met één meter zesentachtig blijf ik keurig binnen alle marges, maar mijn lekkende hartkleppen staan Top-Gunambities in de weg). De medaille en Sandy heb ik op moeten geven, mijn gitaar staat te verstoffen. Maar zeg niet dat ik het niet geprobeerd heb. Daarom sta ik nu in het Holland Casino te zweten. Om %genoeg geld% te regelen. Daarvoor heb ik al jaren geleden Het Winnende Systeem uitgedacht, nagerekend, in GW-Basic gesimuleerd en met mijn eigen roulettespel en oneindig veel dubbeltjes nagespeeld. Het werkt: speel alleen op rood of zwart. Kies bijvoorbeeld voor zwart. Zet de eerste keer een tientje in. Gaat het mis, zet dan het dubbele in. Heeft de tafel nog steeds een voorkeur voor de andere kleur, zet dan weer het dubbele in. Net zolang tot het geluk terugkeert. Dan heb je tien gulden winst en begint het weer van voren af aan. Het enige wat hiervoor nodig is, zijn sterke zenuwen en een startkapitaal van een paar honderd gulden. Dus met tramlijn één naar Scheveningen. Wel honderd keer heb ik deze weg gedroomd, alle berekeningen nagelopen.

Ja, er is een theoretische kans op verlies. Maar die ligt nog onder het procent. Verwaarloosbaar dus. Ik weet ook alles van de kanstheorieën en van het feit dat de verschillende uitslagen onderling onafhankelijk zijn. Maar daar heeft mijn wonderbaarlijke systeem geen last van. Wel van de zeven achtereenvolgende keren dat het witte balletje met een tergende sprong op zwart terechtkomt. En ik mijn groeiende inzetten stug op rood blijf zetten.

De afgang is compleet. Zestien minuten nadat ik het casino betrad, trek ik mijn jas weer aan. Ik heb nog twaalf gulden. Dan maar Staatsloten kopen deze week. Hoeveel levert een xtc-transport naar New York eigenlijk op? En mocht ook dat foutlopen, kan ik toch nog één puntje van mijn lijst wegstrepen: de komende tijd zien jullie me niet in Nederland.

Een stapel fiches zwetend in mijn rechterhand. De andere spelers rond de tafel nemen me argwanend op. Alsof ik hun winst ga afromen. Wat in zekere zin ook waar is: ik sta op het punt om het ideale roulettesysteem in praktijk te brengen. En loop straks met vier keer zoveel geld naar buiten. Ze staan er wat amateuristisch bij in fleecetrui en ruitjeshemd. Want reclameacties voor het casino hebben hun sporen nagelaten. Wat is er toch mis met bowlen en het golfslagbad? Het balletje stuitert intussen wild naar een eerste tientje winst. De jonge croupier schuift het behendig in mijn richting. Zou dat lastig zijn?

Er zijn mensen die na hun afstuderen besluiten rond de wereld te trekken, anderen gaan meteen aan het werk. Ik ga alles doen wat ik me al jaren heb voorgenomen: mijn to do list afwerken. Op het inmiddels vergeelde multoblaadje staan: Olympische medaille, roman, niet langer worden dan 1 meter 93 (dat was volgens mij omdat ik anders niet meer in een F-16 zou passen), zingen en gitaarspelen in een band, niet meer in Nederland wonen op mijn zevenentwintigste, genoeg geld hebben en Sandy als vriendin. Kortom, de bekende rij van midlifecrisis behoeftes. Ik was er op mijn dertiende alleen wat vroeg bij. Sommige dingen heb ik bereikt (met één meter zesentachtig blijf ik keurig binnen alle marges, maar mijn lekkende hartkleppen staan Top-Gunambities in de weg). De medaille en Sandy heb ik op moeten geven, mijn gitaar staat te verstoffen. Maar zeg niet dat ik het niet geprobeerd heb. Daarom sta ik nu in het Holland Casino te zweten. Om %genoeg geld% te regelen. Daarvoor heb ik al jaren geleden Het Winnende Systeem uitgedacht, nagerekend, in GW-Basic gesimuleerd en met mijn eigen roulettespel en oneindig veel dubbeltjes nagespeeld. Het werkt: speel alleen op rood of zwart. Kies bijvoorbeeld voor zwart. Zet de eerste keer een tientje in. Gaat het mis, zet dan het dubbele in. Heeft de tafel nog steeds een voorkeur voor de andere kleur, zet dan weer het dubbele in. Net zolang tot het geluk terugkeert. Dan heb je tien gulden winst en begint het weer van voren af aan. Het enige wat hiervoor nodig is, zijn sterke zenuwen en een startkapitaal van een paar honderd gulden. Dus met tramlijn één naar Scheveningen. Wel honderd keer heb ik deze weg gedroomd, alle berekeningen nagelopen.

Ja, er is een theoretische kans op verlies. Maar die ligt nog onder het procent. Verwaarloosbaar dus. Ik weet ook alles van de kanstheorieën en van het feit dat de verschillende uitslagen onderling onafhankelijk zijn. Maar daar heeft mijn wonderbaarlijke systeem geen last van. Wel van de zeven achtereenvolgende keren dat het witte balletje met een tergende sprong op zwart terechtkomt. En ik mijn groeiende inzetten stug op rood blijf zetten.

De afgang is compleet. Zestien minuten nadat ik het casino betrad, trek ik mijn jas weer aan. Ik heb nog twaalf gulden. Dan maar Staatsloten kopen deze week. Hoeveel levert een xtc-transport naar New York eigenlijk op? En mocht ook dat foutlopen, kan ik toch nog één puntje van mijn lijst wegstrepen: de komende tijd zien jullie me niet in Nederland.