Lief dagboek…

Mijn onbegrepen mening over politiek, school, mijn ouders. Het neerpennen van deze ongenuanceerde pubergedachten werd een prettig en therapeutisch ritueel. Ik schreef altijd met dezelfde pen en het roze papier rook naar nepparfum. Als ik nu terug blader naar vroegere tijden, blijkt toch weinig echt geniaal of zelfs maar interessant. Daar dacht ik toen anders over. In al mijn ijdelheid dacht ik dat er talloze mensen waren die geïnteresseerd zouden zijn in mijn persoonlijke gedachten en emoties. Om die reden had mijn dagboek een slot.

Tegenwoordig heeft niemand meer een dagboek. Want papier en pen zijn uit de mode. Tegenwoordig heeft men een weblog.

Handig. Dan kun je via internet 24 uur per dag je dagboek bijhouden. Een weblog heeft alleen geen slot.

Met als gevolg dat het hele internet nu volstaat met openbaar gemaakte dagboeken, die elke dag worden bijgehouden. Schrijvers, studenten, pubers, politici, ouders, modellen, BN’ers, slagers en bakkers bloggen er op los en gaan er meteen vanuit dat de hele wereld zit te wachten op zijn/haar dagelijkse mening omtrent de wereldpolitiek, en hoe vaak ze naar de wc zijn geweest. Met foto’s. Een rare vorm van digitaal exhibitionisme.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig. En geïnteresseerd in mijn vrienden. En in celebrity’s. Maar om nou iedere dag iedereen zijn dagboek door te spitten… Een van mijn vele bloggende vriendinnen stuurde me een e-mail voordat ze zes weken naar Thailand ging: “Yo! Ik ga jullie een tijdje verlaten. Ik ga niet de hele tijd e-mails en brieven sturen. Als je wilt weten hoe het met me gaat, moet je maar m’n weblog checken. Ik schrijf iedere dag! Laterzz!” Eenmaal terug was ze verontwaardigd toen ik vroeg hoe ze het had gehad. Dat had ik allemaal op haar weblog kunnen lezen. En de foto´s stonden daar ook op. Ik ben nu al twee dagen achter de computer dag voor dag haar opgetekende belevenissen, emoties, genuttigde maaltijden en gesprekken met andere mensen aan het doorspitten. Met de daarbij geplaatste 3128 foto’s. In de hoop dat ik daarna weer kan meepraten. Morgen viert ze haar verjaardag. Ik heb een dagboek voor haar gekocht. Roze, met een goed slot.

Anna Noyons

Voor mijn tiende verjaardag kreeg ik een dagboek. Met een slotje. Ik gaf het een naam en vertelde haar alles. Liefdes, twijfels, gevoelens, ruzies, mijn eerste ongesteldheid. Mijn onbegrepen mening over politiek, school, mijn ouders. Het neerpennen van deze ongenuanceerde pubergedachten werd een prettig en therapeutisch ritueel. Ik schreef altijd met dezelfde pen en het roze papier rook naar nepparfum. Als ik nu terug blader naar vroegere tijden, blijkt toch weinig echt geniaal of zelfs maar interessant. Daar dacht ik toen anders over. In al mijn ijdelheid dacht ik dat er talloze mensen waren die geïnteresseerd zouden zijn in mijn persoonlijke gedachten en emoties. Om die reden had mijn dagboek een slot.

Tegenwoordig heeft niemand meer een dagboek. Want papier en pen zijn uit de mode. Tegenwoordig heeft men een weblog.

Handig. Dan kun je via internet 24 uur per dag je dagboek bijhouden. Een weblog heeft alleen geen slot.

Met als gevolg dat het hele internet nu volstaat met openbaar gemaakte dagboeken, die elke dag worden bijgehouden. Schrijvers, studenten, pubers, politici, ouders, modellen, BN’ers, slagers en bakkers bloggen er op los en gaan er meteen vanuit dat de hele wereld zit te wachten op zijn/haar dagelijkse mening omtrent de wereldpolitiek, en hoe vaak ze naar de wc zijn geweest. Met foto’s. Een rare vorm van digitaal exhibitionisme.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig. En geïnteresseerd in mijn vrienden. En in celebrity’s. Maar om nou iedere dag iedereen zijn dagboek door te spitten… Een van mijn vele bloggende vriendinnen stuurde me een e-mail voordat ze zes weken naar Thailand ging: “Yo! Ik ga jullie een tijdje verlaten. Ik ga niet de hele tijd e-mails en brieven sturen. Als je wilt weten hoe het met me gaat, moet je maar m’n weblog checken. Ik schrijf iedere dag! Laterzz!” Eenmaal terug was ze verontwaardigd toen ik vroeg hoe ze het had gehad. Dat had ik allemaal op haar weblog kunnen lezen. En de foto´s stonden daar ook op. Ik ben nu al twee dagen achter de computer dag voor dag haar opgetekende belevenissen, emoties, genuttigde maaltijden en gesprekken met andere mensen aan het doorspitten. Met de daarbij geplaatste 3128 foto’s. In de hoop dat ik daarna weer kan meepraten. Morgen viert ze haar verjaardag. Ik heb een dagboek voor haar gekocht. Roze, met een goed slot.

Anna Noyons