Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

Lief dagboek…

Voor mijn tiende verjaardag kreeg ik een dagboek. Met een slotje. Ik gaf het een naam en vertelde haar alles. Liefdes, twijfels, gevoelens, ruzies, mijn eerste ongesteldheid.

Mijn onbegrepen mening over politiek, school, mijn ouders. Het neerpennen van deze ongenuanceerde pubergedachten werd een prettig en therapeutisch ritueel. Ik schreef altijd met dezelfde pen en het roze papier rook naar nepparfum. Als ik nu terug blader naar vroegere tijden, blijkt toch weinig echt geniaal of zelfs maar interessant. Daar dacht ik toen anders over. In al mijn ijdelheid dacht ik dat er talloze mensen waren die geïnteresseerd zouden zijn in mijn persoonlijke gedachten en emoties. Om die reden had mijn dagboek een slot.

Tegenwoordig heeft niemand meer een dagboek. Want papier en pen zijn uit de mode. Tegenwoordig heeft men een weblog.

Handig. Dan kun je via internet 24 uur per dag je dagboek bijhouden. Een weblog heeft alleen geen slot.

Met als gevolg dat het hele internet nu volstaat met openbaar gemaakte dagboeken, die elke dag worden bijgehouden. Schrijvers, studenten, pubers, politici, ouders, modellen, BN’ers, slagers en bakkers bloggen er op los en gaan er meteen vanuit dat de hele wereld zit te wachten op zijn/haar dagelijkse mening omtrent de wereldpolitiek, en hoe vaak ze naar de wc zijn geweest. Met foto’s. Een rare vorm van digitaal exhibitionisme.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig. En geïnteresseerd in mijn vrienden. En in celebrity’s. Maar om nou iedere dag iedereen zijn dagboek door te spitten… Een van mijn vele bloggende vriendinnen stuurde me een e-mail voordat ze zes weken naar Thailand ging: “Yo! Ik ga jullie een tijdje verlaten. Ik ga niet de hele tijd e-mails en brieven sturen. Als je wilt weten hoe het met me gaat, moet je maar m’n weblog checken. Ik schrijf iedere dag! Laterzz!” Eenmaal terug was ze verontwaardigd toen ik vroeg hoe ze het had gehad. Dat had ik allemaal op haar weblog kunnen lezen. En de foto´s stonden daar ook op. Ik ben nu al twee dagen achter de computer dag voor dag haar opgetekende belevenissen, emoties, genuttigde maaltijden en gesprekken met andere mensen aan het doorspitten. Met de daarbij geplaatste 3128 foto’s. In de hoop dat ik daarna weer kan meepraten. Morgen viert ze haar verjaardag. Ik heb een dagboek voor haar gekocht. Roze, met een goed slot.

Anna Noyons

Voor mijn tiende verjaardag kreeg ik een dagboek. Met een slotje. Ik gaf het een naam en vertelde haar alles. Liefdes, twijfels, gevoelens, ruzies, mijn eerste ongesteldheid. Mijn onbegrepen mening over politiek, school, mijn ouders. Het neerpennen van deze ongenuanceerde pubergedachten werd een prettig en therapeutisch ritueel. Ik schreef altijd met dezelfde pen en het roze papier rook naar nepparfum. Als ik nu terug blader naar vroegere tijden, blijkt toch weinig echt geniaal of zelfs maar interessant. Daar dacht ik toen anders over. In al mijn ijdelheid dacht ik dat er talloze mensen waren die geïnteresseerd zouden zijn in mijn persoonlijke gedachten en emoties. Om die reden had mijn dagboek een slot.

Tegenwoordig heeft niemand meer een dagboek. Want papier en pen zijn uit de mode. Tegenwoordig heeft men een weblog.

Handig. Dan kun je via internet 24 uur per dag je dagboek bijhouden. Een weblog heeft alleen geen slot.

Met als gevolg dat het hele internet nu volstaat met openbaar gemaakte dagboeken, die elke dag worden bijgehouden. Schrijvers, studenten, pubers, politici, ouders, modellen, BN’ers, slagers en bakkers bloggen er op los en gaan er meteen vanuit dat de hele wereld zit te wachten op zijn/haar dagelijkse mening omtrent de wereldpolitiek, en hoe vaak ze naar de wc zijn geweest. Met foto’s. Een rare vorm van digitaal exhibitionisme.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig. En geïnteresseerd in mijn vrienden. En in celebrity’s. Maar om nou iedere dag iedereen zijn dagboek door te spitten… Een van mijn vele bloggende vriendinnen stuurde me een e-mail voordat ze zes weken naar Thailand ging: “Yo! Ik ga jullie een tijdje verlaten. Ik ga niet de hele tijd e-mails en brieven sturen. Als je wilt weten hoe het met me gaat, moet je maar m’n weblog checken. Ik schrijf iedere dag! Laterzz!” Eenmaal terug was ze verontwaardigd toen ik vroeg hoe ze het had gehad. Dat had ik allemaal op haar weblog kunnen lezen. En de foto´s stonden daar ook op. Ik ben nu al twee dagen achter de computer dag voor dag haar opgetekende belevenissen, emoties, genuttigde maaltijden en gesprekken met andere mensen aan het doorspitten. Met de daarbij geplaatste 3128 foto’s. In de hoop dat ik daarna weer kan meepraten. Morgen viert ze haar verjaardag. Ik heb een dagboek voor haar gekocht. Roze, met een goed slot.

Anna Noyons

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.