Krassenkrassenkrassen…

Ooit nam ik mij voor bij voldoende winst onmiddellijk af te reizen naar een warm land.

Op het moment dat ik Beatrix op de zilverlaag zet, zit ik al in een vliegtuig met warme bestemming. Wat dan te doen met eventueel prijzengeld? Terug uit Spanje zou ik een espresso-apparaat kopen. Geen doordruppelding van Braun, maar een echte Zanetti.

In de hal van Bouwkunde zou een knalrode bar worden gebouwd waarachter een lieftallig hertje voor twee kwartjes koffie schonk in een keramisch kopje. Melk werd onder hoge druk in het kopje geschuimd, suiker met lange lepels uit glimmend metaal geschept. Vuilnisbakken bezweken onder het gewicht van weggegooide milieumokken.

Eerste vakje opengekrast: honderdduizend gulden. Tweede vakje: weer honderdduizend. Drie vakjes open: een gratis lot. Geen espresso-apparaat, maar nog altijd op weg naar een warm strand met recht op een nieuw kartonnetje.

Vanaf een grote rol scheurt de tabakspecialist een paar weken later een nieuwe Zevenklapper af. Nieuw zilver, nieuwe kansen. Ook toen vroeg ik mij nog niet af waarom het kartonnetje Zevenklapper heet. Ook toen zag ik nog niet de tekst: ,,Kras alle vakjes open, ook uw zevende kans.”

Om onduidelijke redenen dacht ik dat van de Zevenklapper slechts drie vakjes mochten worden weggekrast. Drie teleurstellende krassen later maakte iemand mij attent op de tekst. Vier vakjes verder was de espressobalie verder weg dan ooit. Tevens drong het besef door dat met het inleveren van het vorige lot vier met zilver bedekte vakjes bij de tabakspecialist waren beland.

De kans dat de man onder het resterende zilver honderdduizend gulden heeft gevonden is niet heel groot. Feit blijft wel dat de tabakszaak aan de Brabantse Turfmarkt sinds kort een nieuwe eigenaar heeft en de koffie bij Bouwkunde nog steeds naar slootwater smaakt.

‘Zevenklapper’ heet het kraslot dat ik van een vriendin kreeg. Een paars kartonnetje. Inclusief glimmend zilverlaagje een knaak waard, zonder zilver iets tussen niets en honderdduizend gulden. Ooit nam ik mij voor bij voldoende winst onmiddellijk af te reizen naar een warm land.

Op het moment dat ik Beatrix op de zilverlaag zet, zit ik al in een vliegtuig met warme bestemming. Wat dan te doen met eventueel prijzengeld? Terug uit Spanje zou ik een espresso-apparaat kopen. Geen doordruppelding van Braun, maar een echte Zanetti.

In de hal van Bouwkunde zou een knalrode bar worden gebouwd waarachter een lieftallig hertje voor twee kwartjes koffie schonk in een keramisch kopje. Melk werd onder hoge druk in het kopje geschuimd, suiker met lange lepels uit glimmend metaal geschept. Vuilnisbakken bezweken onder het gewicht van weggegooide milieumokken.

Eerste vakje opengekrast: honderdduizend gulden. Tweede vakje: weer honderdduizend. Drie vakjes open: een gratis lot. Geen espresso-apparaat, maar nog altijd op weg naar een warm strand met recht op een nieuw kartonnetje.

Vanaf een grote rol scheurt de tabakspecialist een paar weken later een nieuwe Zevenklapper af. Nieuw zilver, nieuwe kansen. Ook toen vroeg ik mij nog niet af waarom het kartonnetje Zevenklapper heet. Ook toen zag ik nog niet de tekst: ,,Kras alle vakjes open, ook uw zevende kans.”

Om onduidelijke redenen dacht ik dat van de Zevenklapper slechts drie vakjes mochten worden weggekrast. Drie teleurstellende krassen later maakte iemand mij attent op de tekst. Vier vakjes verder was de espressobalie verder weg dan ooit. Tevens drong het besef door dat met het inleveren van het vorige lot vier met zilver bedekte vakjes bij de tabakspecialist waren beland.

De kans dat de man onder het resterende zilver honderdduizend gulden heeft gevonden is niet heel groot. Feit blijft wel dat de tabakszaak aan de Brabantse Turfmarkt sinds kort een nieuwe eigenaar heeft en de koffie bij Bouwkunde nog steeds naar slootwater smaakt.