Kantinejuf bindt de strijd aan met schimmelcultuur

Het resultaat varieert van zacht en groenig tot rotshard en grijs. En sinds kort ook andere kleuren. OCP-kantinehoofd Astrid Staak trekt het niet meer.

In januari begon Staak nog met vier karren, gevuld met zo’n zes- á zevenhonderd borden. Inmiddels zijn er nog een dikke twee karren over. Waarschijnlijk staat het grootste gedeelte van de borden verspreid over het gebouw op kamers. ,,Het probleem is niet nieuw hoor”, zegt de kantinedame. Bij vrijwel elke kantine op de TU wordt er servies meegenomen naar de kamers. ,,Bij Elektrotechniek, waar ik vroeger werkte, was een professor bij wie we eens in de maand langsgingen. Dan konden we met twintig dienbladen weer naar beneden. Sommige mensen komen blijkbaar het liefst hun kamer niet uit.”

Het probleem van de OCP-kantine is dat hij in een uitgestrekt en minder overzichtelijk gebouw dan Elektro ligt. Daardoor kost het het personeel veel meer tijd het servies terug te halen. ,,En we hebben sowieso minder mensen gekregen, vanwege een reorganisatie”, aldus Staak.

Niet alleen de borden verdwijnen. Bestek verdwijnt massaal. En koffie uit de automaat kost vijf eurocent meer als je geen beker hebt. Om de hoek staan de melkbekers van de kantine. Gevolg: ook eenderde van de bekers is kwijt.

Nieuw voor Staak is de invloed van het IO-curriculum op de inventaris van de kantine. Ze kan aan haar servies precies zien of er op dat moment toevallig een opdracht met verf of klei is. ,,Dan gebruiken ze mokken of borden om verf of klei op te leggen. Het glazuur daarvan is een beetje poreus door het industriële afwasmiddel dat we gebruiken, dus de verf trekt er helemaal in. Die borden kun je dus weggooien.” Bekers met opgedroogde klei moeten soms drie dagen in de week voordat ze weer handelbaar zijn. Ook lepels blijken bijzonder handig voor kleiopdrachten. Je krijgt het er zo lekker glad mee.

Je zou zeggen dat het gebouw op een gegeven moment verzadigd is met servies, maar voorlopig gaat de leegloop door. Staak vraagt zich af hoe ze haar vierhonderd tot vijfhonderd eters per dag straks een bordje moet voorzetten. Zonder verfvlekken of vastgegroeide schimmel, tenminste.

Het kweken van schimmels op servies is niet slechts voorbehouden aan studentenhuizen. Ook aan de TU is het een bekend verschijnsel. Sommige medewerkers en studenten eten liever op hun werkplek dan in gezelschap en sparen het gebruikte servies ter plaatse op. Het resultaat varieert van zacht en groenig tot rotshard en grijs. En sinds kort ook andere kleuren. OCP-kantinehoofd Astrid Staak trekt het niet meer.

In januari begon Staak nog met vier karren, gevuld met zo’n zes- á zevenhonderd borden. Inmiddels zijn er nog een dikke twee karren over. Waarschijnlijk staat het grootste gedeelte van de borden verspreid over het gebouw op kamers. ,,Het probleem is niet nieuw hoor”, zegt de kantinedame. Bij vrijwel elke kantine op de TU wordt er servies meegenomen naar de kamers. ,,Bij Elektrotechniek, waar ik vroeger werkte, was een professor bij wie we eens in de maand langsgingen. Dan konden we met twintig dienbladen weer naar beneden. Sommige mensen komen blijkbaar het liefst hun kamer niet uit.”

Het probleem van de OCP-kantine is dat hij in een uitgestrekt en minder overzichtelijk gebouw dan Elektro ligt. Daardoor kost het het personeel veel meer tijd het servies terug te halen. ,,En we hebben sowieso minder mensen gekregen, vanwege een reorganisatie”, aldus Staak.

Niet alleen de borden verdwijnen. Bestek verdwijnt massaal. En koffie uit de automaat kost vijf eurocent meer als je geen beker hebt. Om de hoek staan de melkbekers van de kantine. Gevolg: ook eenderde van de bekers is kwijt.

Nieuw voor Staak is de invloed van het IO-curriculum op de inventaris van de kantine. Ze kan aan haar servies precies zien of er op dat moment toevallig een opdracht met verf of klei is. ,,Dan gebruiken ze mokken of borden om verf of klei op te leggen. Het glazuur daarvan is een beetje poreus door het industriële afwasmiddel dat we gebruiken, dus de verf trekt er helemaal in. Die borden kun je dus weggooien.” Bekers met opgedroogde klei moeten soms drie dagen in de week voordat ze weer handelbaar zijn. Ook lepels blijken bijzonder handig voor kleiopdrachten. Je krijgt het er zo lekker glad mee.

Je zou zeggen dat het gebouw op een gegeven moment verzadigd is met servies, maar voorlopig gaat de leegloop door. Staak vraagt zich af hoe ze haar vierhonderd tot vijfhonderd eters per dag straks een bordje moet voorzetten. Zonder verfvlekken of vastgegroeide schimmel, tenminste.