Je kunt niet zoenen, niet vrijen

,,Ik ontmoette mijn Turkse vriendin op een Aegee Summer University hier in Delft. Het is toen een beetje liefde geworden. In oktober 97 ben ik nog naar Ankara geweest en zij is in februari van dit jaar nog een week hier geweest”, vertelt Valentijn Laan. Toch ging het uit.

,,Ja, je kunt niet steeds weken wegblijven. En zij had op een bepaald moment een ander vriendje gevonden. Het was ook wel te merken, in het begin mailden we heel veel, elke avond. Later begon dat wat af te brokkelen. Blijkbaar had zij toen die ander al. En ik had hier ook wel wat andere leuke meiden op het oog.”

Laan heeft zijn vriendin slechts drie weken van in totaal negen maanden relatie gezien. ,,Dat was inderdaad heel weinig. Je hebt wel veel contact, maar de basis was in mijn geval te smal. Het was alleen wel heel duidelijk meer dan zomaar iets. Het klikte, de vonk sprong over. Het was echt liefde. Elke avond keer op keer checken of ze al een bericht had gestuurd en daar dan zenuwachtig over zijn.”

Een vriendin in Turkije, dat moet haast wel foute grappen uitlokken. Laan: ,,Veel mensen denken aan hoofddoekjes en lange jurken als je zegt dat je een vriendin in Turkije hebt. Terwijl het gewoon een heel moderne meid is. Haar vader was diplomaat, ze had dus al ruimschoots kennis gemaakt met de westerse cultuur.”

Voorzichtigheidshalve ging Laan niet alleen voor zijn vriendin naar Turkije. ,,Het was heel gek om daarheen te gaan. Er was namelijk ook een vergadering van Aegee. Maar hoewel ik daar als delegate in Ankara was, kwam ik toch wel voor Alev.”
Alev?

,,Ja, mijn vriendin heette Alev, net als de snackbar. Het blijkt ook dat die vent van de snackbar die zaak naar zijn dochter of zo heeft vernoemd.”

Ondanks EU-aspiraties van het land, blijkt het verschil Turkije-Nederland nog altijd groot. ,,We zaten op een campus buiten de stad. Maar je hebt er mannen- en vrouwencomplexen. En als man kom je dus echt niet het vrouwencomplex in. Zelfs haar vader mocht niet helpen met verhuizen. Wij sliepen met z’n allen in een grote gymzaal. Dan lig je dus met vierhonderd man om je heen een beetje te knuffelen. De volgende dag stond iedereen met z’n camera klaar. Het drukte wel een stempel op het bezoek, je hebt niet echt een plek om samen te zijn. We zijn dan wel op de Amerikaanse manier met haar auto ergens boven de stad op een uitkijkpunt gaan staan, maar het blijft een vreemde situatie.”

Vorig jaar februari kwam Alev nog een keer naar Nederland. ,,Het was toen allemaal al wel wat nuchterder. Je beseft dat de afstand toch wel erg groot is en dat je elkaar nooit echt langer dan een weekje of zo kunt zien. Maar hoe het echt uitgegaan is… Hoe zat dat ook alweer? Zij meldde op een gegeven moment dat ze een ander vriendje had gevonden. En voor die tijd brokkelde het e-mail-contact al steeds meer af.”

Zou je het nog een keer doen? ,,Ja. Absoluut. Ik geloof ook absoluut niet in culturele verschillen en ben vrij internationaal ingesteld. Ik vind het wel jammer dat het zo is gelopen. Als we dichter bij elkaar hadden gewoond was het waarschijnlijk niet uitgegaan”, verzucht Laan.
Spreuk

Dat soms de afstand in verhouding een klein probleem is, bewijst Rutger. Afgelopen zomer liep hij stage in Brazilië enontmoette een meisje. Geen probleem, dacht de Delftenaar, en hij ging binnen een paar maanden nog een keer terug. Maar terwijl hij in Zuid-Amerika zowel de liefde als het land van zijn dromen vond, reageerde zijn omgeving heel wat koeler. Daarom wil hij niet met zijn naam in Delta.

,,Als mensen hier van horen, reageert niemand positief. Ik krijg alleen negatieve respons; mijn familie, iedereen heeft er een mening over. Mijn vader vindt dat mijn studie altijd voor moet gaan en zegt dat er voldoende andere meisjes zijn. Geen hand vol, maar een land vol. Dat is natuurlijk een hele leuke spreuk, maar hij kwetst me er erg mee. Hij zegt dat het niet belangrijk is, maar voor mij is het wel belangrijk. Ik wil er moeite voor doen om er mee door te gaan, er voor vechten.”

Is er dan echt niemand positief? ,,Mijn vrienden daar, in Brazilië. En mensen die in het zelfde schuitje zitten. Er wordt in Delft alleen gelet op de negatieve aspecten. Terwijl ik weet dat ik gewoon een heel goede opleiding heb, dat ik overal op aarde aan de slag kan. Maar mijn afstudeerhoogleraar weigert bijvoorbeeld ook maar een klein beetje flexibel met mijn situatie om te gaan. Dat valt me ontzettend tegen. We wisten dat het heel moeilijk zou worden. Het is twaalfduizend kilometer, en mijn vriendin kan geen ticket van drieduizend gulden betalen. Maar het is niet zo dat ik mijn studie aan de kant zet voor Brazilië. Ik probeer het alleen te combineren. Dat betekent dat ik de tijd die ik hier ben efficiënt indeel en bijvoorbeeld een herkansing in plaats van het gewone tentamen doe. Dat om te zorgen dat ik die twee of drie maanden daar vol kan maken.”

Liefde maakt blind, wat als het uitgaat?

,,Dan wil ik nog steeds naar Brazilië. Ik weet wel zeker dat ik niet in Nederland wil blijven.”
Dichtgetikt

Michiel Kooij heeft de helft van het vorige jaar in Australië doorgebracht als uitwisselingsstudent. ,,Ik heb nu dus een Australische vriendin. Ik kwam Kelly al snel tegen op een universiteitsfeest. Zij stapte op mij af en we raakten in gesprek. Ik vond haar meteen een leuke meid, volwassen en geïnteresseerd. En het grappige was dat haar opa en oma uit Nederland komen. Eigenlijk dacht ze dat ik gewoon Australiër was en toen ik Nederlander bleek te zijn hadden we meteen een goed gespreksonderwerp.”

Wat heeft Kelly dat je niet in Nederland kon vinden?

,,Ze is in ieder geval anders dan meisjes in Delft. Waarom? Ik vind haar meer open, minder afkappend. En verder ben je als buitenlander interessanter. Wat ik anders aan haar vind is dat ze zich meer openstelt voor anderen, reizen en andere culturen. En minder alleen bezig met haar studie, zoals mensen hier. Maar ik denk dat het grootste verschil toch bij mij lag. Ik heb hier al vier, vijf jaar gestudeerd en dan raak je een beetje dichtgetikt. Je hebt je vaste groep vrienden en je leert niet snel meer andere mensen kennen.”

Weet je eigenlijk wel waar je aan begint, met een vriendin letterlijk aan de andere kant van de wereld? ,,Het overkomt je, het begint en dan stopt het niet. Je ontkomt er niet aan om er over na te denken. Maar ik heb me er nooit druk overgemaakt. Ik vond het geen probleem om terug naar Nederland te gaan, omdat ik hier niet de rest van mijn leven denk te blijven. Toch heb ik daar toen te licht over gedacht. De eerste twee weken ging nog wel. Maar dan: je kunt elkaar niet zien, niet naar haar toe, je kunt niet vrijen. Het enige dat blijft, is schrijven, mailen en bellen. Dat laatste is gelukkig niet zo duur naar Australië, veertig cent per minuut.”
Laatste nacht

,,In het begin vond Kelly het echt iets voor een paar maanden. En het leek wel makkelijk, ik moest tenslotte uiteindelijk weer weg uit Australië. Maar haar vriendinnen hadden al gewaarschuwd. Een paar weken voor ik weg ging hebben we min of meer afscheid genomen, want ik ging nog reizen door het land. Ik liep toen echt nog te twijfelen, wist niet wat ik moest doen. Je wilt elkaar dan toch niet kwijt. Direct toen ik in het vliegtuig naar een ander deel van Australië zat, begon ik al te denken hoe ik weer terug naar Canberra kon. Ik merkte dat ik bij haar wou zijn.”

,,We hebben nog een week samen doorgebracht. Die tijd vloog voorbij. De laatste nacht hebben we echt niet meer geslapen. Daarna was het gewoon zwaar klote. Voor haar nog meer dan voor mij. Ik heb daar bijna een half jaar met haar doorgebracht. Zij werd dus na mijn vertrek overal aan mij herinnerd.”

Een gelukje voor IO-student Kooij is dat zijn vriendin al voor hij op het toneel verscheen, plannen had om een paar jaar naar Europa te gaan. Kelly werkt nu in Engeland, relatief om de hoek. Hoe is het om na ruim een half jaar je vriendin weer te zien?

,,Het was heel raar. De eerste tien minuten waren we allebei erg gespannen. Ongeloof. Hoe kan het nou dat je hier bent en zo. Maar daarna was het echt heel tof, gewoon weer zoals het was. Dat kwam volgens mij omdat we heel goede telefoongesprekken hebben gehad. Het is alleen wennen om elkaar weer te zien. Je hebt wel foto’s maar in het echt is het toch anders. Nee, het viel niet tegen”, lacht Kooij.

Hoe moet het nu verder?

,,Onze relatie is nu een stuk heftiger. Wat mij betreft gaan we samenwonen. Dat is de enige manier om het uit te testen. Het zou voor mijn gevoel niks zijn als ze nu terug naar Australië gaat en er een soort open einde blijft.”

Het klinkt omslachtig: tijdens zijn stage in Finland ontmoette Anthony van Ginkel een Pools meisje. Beiden hadden net een relatie thuis afgebroken (,,Ik wilde feesten in het buitenland”) en waren in Helsinki voorzien van een vakantie- of stageliefde. Maar Van Ginkel zag meer in de Poolse Magda. Die aantrekkingskracht was wederzijds en werd verzilverd; de andere partners waren snel vergeten en een nieuw geluk was geboren. Tot Van Ginkel zijn schouder brak en halsoverkop terug naar Nederland moest.

,,Ik had eigenlijk niet verwacht dat het nog verder zou gaan. Ik wist niet of wij iets zekers hadden, je gaat op vakantie niet met dingen als commitment strooien. We kregen wel weer contact via e-mail en toen heb ik Magda uitgenodigd om hierheen te komen. Dan is het wel raar. Je weet dat je iets met elkaar gehad hebt, maar je duikt echt niet meteen weer het bed in. Eigenlijk moet je weer opnieuw verliefd op elkaar worden, weer een eerste zoen geven.”

Een dag voordat Magda terug naar Polen moest werd het lastige gesprek gevoerd. ,,We hebben het toen vrij nuchter gehad over de afstand, over dat het moeilijk zou worden. En bekeken hoe vaak wij elkaar konden zien, zo ongeveer om de maand.”

Dan komt de eerste keer naar Polen. De L&R-student beschrijft zijn reis als twaalf uur plakken in een bus stampvol Polen.

,,Maar hoe dichterbij je komt… Ik was gewoon echt verliefd, dat ben ik nog steeds, maar je hart gaat gewoon steeds harder kloppen. Ieder dorp kan hét dorp zijn. En dan sta je op een parkeerplaats en zie je haar staan. Je hart jumpt op en neer, je begint hartstikke te zweten. Ze zag er fantastisch uit. Als je haar dan voor het eerst weer ziet en je ziet ook hoe blij zij is om mij weer te zien… Je begrijpt het wel, dan sta je gewoon vijf minuten te knuffelen en te zoenen.”

Het afscheid na ruim twee weken Polen was minstens even aangrijpend. ,,Je moet dan weer naar huis, dat is echt ontzettend kut, je weet hoe lang de busreis is. En het afscheid? Zij kan helemaal geen afscheid nemen, dus zij liep al weg toen ik al in de bus zat. Dan voel je je zo verschrikkelijk klein en alleen op de wereld. Het geluk was dan nog dat de bus met een rondje wegreed, ik zag haar dus nog lopen. Echt heel tragisch, ik met m’n hand tegen het raam gedrukt. Het Free-Willy gevoel. Ik krijg er nu nog traantjes van. En zij ook. Ik kon zien dat zij aan het huilen was. Het was echt heel erg.”
Poolse bruid

Toen zijn Poolse vriendin onverwacht 1100 kilometer reed om op Van Ginkels barbecue-feestje te kunnen zijn, wist hij dat het toch wel erg serieus was. Inmiddels studeert Magda een jaar inTilburg. ,,Het is echt hartstikke tof, van een buitenlandse relatie wordt het opeens een gewone relatie. Je merkt wel verschil, nu hebben we niet constant de behoefte om elkaar bij te praten, er is minder haast.”

De logische vraag blijft natuurlijk of een Nederlandse partner niet extra aantrekkelijk is?

,,Dat had ik in het begin ook, je kent de film de Poolse bruid wel. Trouwen, hier blijven, ik ken de verhalen. Alleen zij is zo gewoon niet, haar ouders hebben allebei een bedrijf. Ze kreeg bijvoorbeeld zomaar een gloednieuwe auto. Dus ze zit echt niet op mij of mijn geld te wachten.”

Waar gaat het allemaal naartoe?

,,Ik heb toevallig net ringen gekocht, om in een volgend stadium te komen. Dat je niet zomaar vriendje en vriendinnetje bent. Je kunt het verloving noemen, maar dan zonder plannen om te gaan trouwen.”
Toerisme

Niet iedereen raakt even opgewonden van een buitenlandse date. Wouter Fokkelman wil niet veel moeite doen om zijn relatie met een Duitse in stand te houden. ,,Zij trekt er ook niet echt hard aan. Misschien dat het nog wat wordt. We hebben wel wat vage toezeggingen gedaan na de derde keer samen. Het blijft toch een beetje vrijblijvend. Ik ga binnenkort nog een keer proberen een gezamenlijke Aegee-afspraak te maken. Ja, dat zou wel echt leuk zijn. Het is nu toerisme, geen relatie waar je iets voor laat gaan.”

Fokkelman kijkt even dromerig voor zich uit, om dan weer terug te keren op aarde. ,,Ik weet het niet, ik heb haar wel veel geprobeerd te bellen. Maar zij heeft mij niet gebeld. Eigenlijk een rare situatie, en ik zoek net een nieuwe baan. Het kost allemaal onwijs veel tijd en nu ga ik ook nog op wintersport. En ik heb ook weinig zin om voor haar dat soort dingen uit te stellen. Zo serieus was het nou ook weer niet.”

Hoe de twee elkaar vonden? ,,We hadden een gala van Aegee in Groningen. Ik had toen een partner en dat ging niet echt lekker. Toen ben ik Silke in de loop van de nacht tegengekomen. We hebben elkaar toen nog in januari op een gala gezien en tussendoor ben ik haar gaan opzoeken in Duitsland. Drie keer in totaal dus. We hebben wel tussendoor veel gemaild en gebeld.”

De afgestudeerd natuurkundige beschrijft zijn Duitse vriendin: ,,Silke is leuk. Heel lang, blond en ze doet iets pabo-achtigs. Ze kende een meisje in Groningen die daar lid was van Aegee. Dus vandaar. Het magische op die eerste avond was vooral dat we allebei veel gezopen hadden. Op dat moment vind je iemand echt leuk. Ik vind het wel heel typisch voor haar en alle Duitse meisjes dat ze stug en in het begin onspontaan zijn. Later verandert dat natuurlijk.”

,,Ik ontmoette mijn Turkse vriendin op een Aegee Summer University hier in Delft. Het is toen een beetje liefde geworden. In oktober 97 ben ik nog naar Ankara geweest en zij is in februari van dit jaar nog een week hier geweest”, vertelt Valentijn Laan. Toch ging het uit.

,,Ja, je kunt niet steeds weken wegblijven. En zij had op een bepaald moment een ander vriendje gevonden. Het was ook wel te merken, in het begin mailden we heel veel, elke avond. Later begon dat wat af te brokkelen. Blijkbaar had zij toen die ander al. En ik had hier ook wel wat andere leuke meiden op het oog.”

Laan heeft zijn vriendin slechts drie weken van in totaal negen maanden relatie gezien. ,,Dat was inderdaad heel weinig. Je hebt wel veel contact, maar de basis was in mijn geval te smal. Het was alleen wel heel duidelijk meer dan zomaar iets. Het klikte, de vonk sprong over. Het was echt liefde. Elke avond keer op keer checken of ze al een bericht had gestuurd en daar dan zenuwachtig over zijn.”

Een vriendin in Turkije, dat moet haast wel foute grappen uitlokken. Laan: ,,Veel mensen denken aan hoofddoekjes en lange jurken als je zegt dat je een vriendin in Turkije hebt. Terwijl het gewoon een heel moderne meid is. Haar vader was diplomaat, ze had dus al ruimschoots kennis gemaakt met de westerse cultuur.”

Voorzichtigheidshalve ging Laan niet alleen voor zijn vriendin naar Turkije. ,,Het was heel gek om daarheen te gaan. Er was namelijk ook een vergadering van Aegee. Maar hoewel ik daar als delegate in Ankara was, kwam ik toch wel voor Alev.”
Alev?

,,Ja, mijn vriendin heette Alev, net als de snackbar. Het blijkt ook dat die vent van de snackbar die zaak naar zijn dochter of zo heeft vernoemd.”

Ondanks EU-aspiraties van het land, blijkt het verschil Turkije-Nederland nog altijd groot. ,,We zaten op een campus buiten de stad. Maar je hebt er mannen- en vrouwencomplexen. En als man kom je dus echt niet het vrouwencomplex in. Zelfs haar vader mocht niet helpen met verhuizen. Wij sliepen met z’n allen in een grote gymzaal. Dan lig je dus met vierhonderd man om je heen een beetje te knuffelen. De volgende dag stond iedereen met z’n camera klaar. Het drukte wel een stempel op het bezoek, je hebt niet echt een plek om samen te zijn. We zijn dan wel op de Amerikaanse manier met haar auto ergens boven de stad op een uitkijkpunt gaan staan, maar het blijft een vreemde situatie.”

Vorig jaar februari kwam Alev nog een keer naar Nederland. ,,Het was toen allemaal al wel wat nuchterder. Je beseft dat de afstand toch wel erg groot is en dat je elkaar nooit echt langer dan een weekje of zo kunt zien. Maar hoe het echt uitgegaan is… Hoe zat dat ook alweer? Zij meldde op een gegeven moment dat ze een ander vriendje had gevonden. En voor die tijd brokkelde het e-mail-contact al steeds meer af.”

Zou je het nog een keer doen? ,,Ja. Absoluut. Ik geloof ook absoluut niet in culturele verschillen en ben vrij internationaal ingesteld. Ik vind het wel jammer dat het zo is gelopen. Als we dichter bij elkaar hadden gewoond was het waarschijnlijk niet uitgegaan”, verzucht Laan.
Spreuk

Dat soms de afstand in verhouding een klein probleem is, bewijst Rutger. Afgelopen zomer liep hij stage in Brazilië enontmoette een meisje. Geen probleem, dacht de Delftenaar, en hij ging binnen een paar maanden nog een keer terug. Maar terwijl hij in Zuid-Amerika zowel de liefde als het land van zijn dromen vond, reageerde zijn omgeving heel wat koeler. Daarom wil hij niet met zijn naam in Delta.

,,Als mensen hier van horen, reageert niemand positief. Ik krijg alleen negatieve respons; mijn familie, iedereen heeft er een mening over. Mijn vader vindt dat mijn studie altijd voor moet gaan en zegt dat er voldoende andere meisjes zijn. Geen hand vol, maar een land vol. Dat is natuurlijk een hele leuke spreuk, maar hij kwetst me er erg mee. Hij zegt dat het niet belangrijk is, maar voor mij is het wel belangrijk. Ik wil er moeite voor doen om er mee door te gaan, er voor vechten.”

Is er dan echt niemand positief? ,,Mijn vrienden daar, in Brazilië. En mensen die in het zelfde schuitje zitten. Er wordt in Delft alleen gelet op de negatieve aspecten. Terwijl ik weet dat ik gewoon een heel goede opleiding heb, dat ik overal op aarde aan de slag kan. Maar mijn afstudeerhoogleraar weigert bijvoorbeeld ook maar een klein beetje flexibel met mijn situatie om te gaan. Dat valt me ontzettend tegen. We wisten dat het heel moeilijk zou worden. Het is twaalfduizend kilometer, en mijn vriendin kan geen ticket van drieduizend gulden betalen. Maar het is niet zo dat ik mijn studie aan de kant zet voor Brazilië. Ik probeer het alleen te combineren. Dat betekent dat ik de tijd die ik hier ben efficiënt indeel en bijvoorbeeld een herkansing in plaats van het gewone tentamen doe. Dat om te zorgen dat ik die twee of drie maanden daar vol kan maken.”

Liefde maakt blind, wat als het uitgaat?

,,Dan wil ik nog steeds naar Brazilië. Ik weet wel zeker dat ik niet in Nederland wil blijven.”
Dichtgetikt

Michiel Kooij heeft de helft van het vorige jaar in Australië doorgebracht als uitwisselingsstudent. ,,Ik heb nu dus een Australische vriendin. Ik kwam Kelly al snel tegen op een universiteitsfeest. Zij stapte op mij af en we raakten in gesprek. Ik vond haar meteen een leuke meid, volwassen en geïnteresseerd. En het grappige was dat haar opa en oma uit Nederland komen. Eigenlijk dacht ze dat ik gewoon Australiër was en toen ik Nederlander bleek te zijn hadden we meteen een goed gespreksonderwerp.”

Wat heeft Kelly dat je niet in Nederland kon vinden?

,,Ze is in ieder geval anders dan meisjes in Delft. Waarom? Ik vind haar meer open, minder afkappend. En verder ben je als buitenlander interessanter. Wat ik anders aan haar vind is dat ze zich meer openstelt voor anderen, reizen en andere culturen. En minder alleen bezig met haar studie, zoals mensen hier. Maar ik denk dat het grootste verschil toch bij mij lag. Ik heb hier al vier, vijf jaar gestudeerd en dan raak je een beetje dichtgetikt. Je hebt je vaste groep vrienden en je leert niet snel meer andere mensen kennen.”

Weet je eigenlijk wel waar je aan begint, met een vriendin letterlijk aan de andere kant van de wereld? ,,Het overkomt je, het begint en dan stopt het niet. Je ontkomt er niet aan om er over na te denken. Maar ik heb me er nooit druk overgemaakt. Ik vond het geen probleem om terug naar Nederland te gaan, omdat ik hier niet de rest van mijn leven denk te blijven. Toch heb ik daar toen te licht over gedacht. De eerste twee weken ging nog wel. Maar dan: je kunt elkaar niet zien, niet naar haar toe, je kunt niet vrijen. Het enige dat blijft, is schrijven, mailen en bellen. Dat laatste is gelukkig niet zo duur naar Australië, veertig cent per minuut.”
Laatste nacht

,,In het begin vond Kelly het echt iets voor een paar maanden. En het leek wel makkelijk, ik moest tenslotte uiteindelijk weer weg uit Australië. Maar haar vriendinnen hadden al gewaarschuwd. Een paar weken voor ik weg ging hebben we min of meer afscheid genomen, want ik ging nog reizen door het land. Ik liep toen echt nog te twijfelen, wist niet wat ik moest doen. Je wilt elkaar dan toch niet kwijt. Direct toen ik in het vliegtuig naar een ander deel van Australië zat, begon ik al te denken hoe ik weer terug naar Canberra kon. Ik merkte dat ik bij haar wou zijn.”

,,We hebben nog een week samen doorgebracht. Die tijd vloog voorbij. De laatste nacht hebben we echt niet meer geslapen. Daarna was het gewoon zwaar klote. Voor haar nog meer dan voor mij. Ik heb daar bijna een half jaar met haar doorgebracht. Zij werd dus na mijn vertrek overal aan mij herinnerd.”

Een gelukje voor IO-student Kooij is dat zijn vriendin al voor hij op het toneel verscheen, plannen had om een paar jaar naar Europa te gaan. Kelly werkt nu in Engeland, relatief om de hoek. Hoe is het om na ruim een half jaar je vriendin weer te zien?

,,Het was heel raar. De eerste tien minuten waren we allebei erg gespannen. Ongeloof. Hoe kan het nou dat je hier bent en zo. Maar daarna was het echt heel tof, gewoon weer zoals het was. Dat kwam volgens mij omdat we heel goede telefoongesprekken hebben gehad. Het is alleen wennen om elkaar weer te zien. Je hebt wel foto’s maar in het echt is het toch anders. Nee, het viel niet tegen”, lacht Kooij.

Hoe moet het nu verder?

,,Onze relatie is nu een stuk heftiger. Wat mij betreft gaan we samenwonen. Dat is de enige manier om het uit te testen. Het zou voor mijn gevoel niks zijn als ze nu terug naar Australië gaat en er een soort open einde blijft.”