In de krochten van de Aula, verstopt onder de trappen en half onder de grond met uitzicht op vuilcontainers, zit het kantoor van Prometheus. Dit is het domein van Jackie Frew, al jaren het gezicht van de personeelsvereniging van de TU Delft. Het rommelige kantoor contrasteert met haar opgeruimde karakter. Ze oogt vrolijk, goed gehumeurd en straalt een prettig soort optimisme uit.
Werk je hier in je eentje?
“Hier op de office zit ik alleen, maar ik vergader maandelijks met het bestuur. En ik krijg veel hulp van vrijwilligers. Bij elke activiteit die we organiseren zijn een of meer vrijwilligers nodig. Zo was ik pas in Londen, met vijftig mensen. Met de reizen ga ik altijd mee. Op de eerste dag viel een mevrouw heel ongelukkig over een stoepje. Ze moest naar het ziekenhuis. Dan moet je iemand hebben die meekan. Wij regelen alles: vervoer, wat te eten, we praten met de dokters als het nodig is.”
Je kent Londen goed omdat je zelf uit Engeland komt. Hoe ben je hier terechtgekomen?
“Begin jaren tachtig, voor de liefde. Die ging voorbij maar de liefde voor Nederland is gebleven. Ik heb ook twee Nederlandse kinderen. Ik woon langer hier dan ik ooit in Engeland heb gewoond.”
Wat is er veranderd bij Prometheus in de afgelopen jaren?
“Toen ik hier begon was er niemand. De vorige medewerker was al vertrokken, het kantoor was leeg. Er waren alleen een paar gepensioneerde medewerkers die activiteiten deden en er was weinig betrokkenheid vanuit de medewerkers. Zo’n imago omturnen, dat gaat niet zomaar, dat kost tien jaar. Dus dan is het kwaliteit proberen te bieden, diversiteit in de activiteiten. Dat mensen niet meer denken: Prometheus, dat is een oubollige tent voor pensioneerden.”
Hoe heb je dat aangepakt?
“Er waren een heleboel dochterverenigingen: een tuinvereniging, een manege, een schermvereniging. Zij stonden heel los van de TU, opereerden zelfstandig en hadden meer externe leden dan Prometheusleden. Daar zijn we mee gestopt. Dat vonden mensen niet leuk. De tuinders zaten waar de tramremise zou komen. Die wilden natuurlijk niet weg, zij zaten daar lekker in de polder. We kregen te maken met klagende mensen, zij kwamen allemaal bij mij terecht. Dat kan ik wel hoor. Je moet hen met een glimlach aanhoren, meeleven en positief blijven.
Daarna ben ik veel verschillende activiteiten gaan verzinnen, die zoveel mogelijk mensen aanspreken. Je wilt niet weten hoe het er in mijn hoofd uitziet. Zie ik bijvoorbeeld een regenboog boven Holland PTC, dan bedenk ik dat het leuk zou zijn om daar met medewerkers op bezoek te gaan. Dat gaan we binnenkort doen.”
Een gouden combinatie: je verzint niet alleen de meeste activiteiten, maar zorgt er ook voor dat ze georganiseerd en geregeld worden.
“Je moet ook kunnen onderhandelen. Wat ik privé trouwens helemaal niet kan, maar de TU Delft is natuurlijk een grote naam, dat helpt. Ik heb geluk met mijn vrijwilligers. Vroeger moest ik nog weleens studenten inhuren, om te sjouwen bijvoorbeeld, maar zij hebben niet dezelfde passie als medewerkers die komen helpen.”
Internationals en jongeren zijn niet gewend om lid te worden van een personeelsvereniging. Hoe bereik je hen?
“Door activiteiten te verzinnen die zij ook leuk vinden. Naar Disneyland gaan bijvoorbeeld altijd internationals mee met hun gezin. Mensen kunnen zelf ook met verzoeken komen. Ik ben erg gemotiveerd om het aantal leden op te krikken en grijp elke mogelijkheid aan om dit voor elkaar te krijgen. Laatst gingen we met een grote groep wadlopen en daar waren veel internationals bij, mensen van alle leeftijden. Dat was echt onwijs leuk. Iedereen kletste met elkaar tijdens het wandelen, mensen hielpen elkaar als er iemand vast kwam te zitten in de modder, gaven elkaar een hand. Je ziet dat de internationals hier ook enorm van genieten, en mijn hoop is dat zij dat doorvertellen. We proberen bepaalde doelgroepen gericht te benaderen, maar dat is soms lastig. Zo was er vanuit de afdeling HR Meet the Networks, een bijeenkomst waar nieuwe medewerkers elkaar kunnen ontmoeten. Daar deden wij ook aan mee. Maar daar zijn ze mee gestopt en het is nog niet bekend hoe nieuwe medewerkers voortaan welkom worden geheten.”
Welke activiteit vond jij het allerleukst om te doen?
“We doen zoveel leuke dingen… ik word gewoon blij van iemand die blij wordt van een van mijn activiteiten. Dat is wat mij motiveert, dat je een plan bedenkt en dat dat gewoon werkt. En ook als mensen uit alle lagen van de organisatie meedoen. Wij behandelen iedereen hetzelfde en maken geen onderscheid. Ik vind dat ik de leukste baan van de campus heb. Ik heb contact met zoveel mensen.”
‘Je kunt niet alle gekkigheid die je bedenkt uitvoeren’
De komende maanden staat Prometheus met een klassieke Piaggio bij faculteiten gratis koffie te schenken. Voor iedereen, niet alleen voor Prometheusleden. Waarom doe je dit?
“Om mensen elkaar te laten ontmoeten. Dat moet voor iedereen zijn, ook voor mensen die nog nooit van Prometheus gehoord hebben. En dit is een mooie gelegenheid om hun daarover te vertellen. Faculteiten zijn zo enthousiast over dit initiatief dat we pas in april plek hebben voor nieuwe koffiemomenten. Vaker kan niet, onze middelen zijn beperkt. Al gaan we eind oktober wel met iets nieuws beginnen: een borrelavond bij TNW. Voor álle leden. We hopen dat misschien de internationals en de promovendi aan het eind van de middag dan wel tijd hebben om weg te komen van het lab.”
Er is iets waar je je enorm aan ergert op de campus…
“Ja. De peuken. Ik vind het gewoon geen gezicht. We organiseren regelmatig opruimacties. Als je ziet wat we de laatste keer in een halfuurtje met vijf mensen hadden opgehaald… Toen de campus rookvrij werd, zijn alle prullenbakken voor peuken weggehaald. Het rookverbod wordt niet gehandhaafd en het wordt slecht gecommuniceerd. Waarom hangen er, als je de campus oprijdt, geen borden met Thank you for not smoking? Ik zie vaak medewerkers aan de rand van de campus roken. Dat vind ik echt niet kunnen. Maar, ik ga niet over het rookbeleid, ik kan alleen helpen opruimen.”
Volgend voorjaar ga je met pensioen. Je hebt nog veel plannen, ga je het werk niet missen?
“Ik vind het nog heel leuk, maar ik ben een firm believer dat als je eenmaal de leeftijd hebt bereikt om met pensioen te gaan, je moet plaatsmaken voor jonge mensen. En het is ook pittig als je zulke lange werkweken maakt als ik. Gelukkig kijken ze nu voor twee personen voor mijn job, want het is wel heel kwetsbaar om in je eentje te doen. De senior begint op 1 november, de junior wordt later geworven. Ik ga in maart nog met een groep medewerkers naar Lapland, daarna de algemene ledenvergadering en dan is het voorbij. Dan ga ik weer eens boeken lezen en echt in mijn tuin werken. En reizen, en vrijwilligerswerk, al wil ik geen vrijwilligerswerk doen waar ik bij wijze van spreken elke dinsdag om 10 uur ergens moet zijn.”
Gepensioneerden mogen lid blijven van Prometheus, blijf jij ook lid? En zien we je dan nog weleens?
“Ik ben zelfs erelid. Benoemd bij mijn 25-jarig jubileum. In het begin zal ik niet naar Prometheus komen, ik wil mijn opvolgers niet in de weg lopen. Ik wens ze net zo’n mooie tijd als ik heb gehad. Maar je zal mij zeker weleens op de campus tegenkomen, even lunchen of een kopje koffie drinken met collega’s met wie ik een band heb opgebouwd.”
Comments are closed.