Ik moet elke week met iemand naar de bioscoop

Het loonde. Tachtig uur interviewen, schrijven, tekenen en layouten leverde Reinout de Kraker (21) een jaar gratis leven op in de Grote Volkskrant Studentenwedstrijd. Opdracht: leg het studentenleven op een journalistieke manier vast.

Al een beetje bekomen van de schrik?

,,Ja hoor. Met een huisgenoot ben ik naar de prijsuitreiking in het hoofdgebouw van de Volkskrant in Amsterdam geweest. Ik heb een weekend-OV, dus het kostte negen euro. We hadden ons voorgenomen goed van de hapjes en de drankjes te genieten om ons treinkaartje terug te verdienen. Dat is dus wel gelukt. Er was een cabaretier en Sigmund-tekenaar Peter de Wit trad op. Hoofdredacteur Pieter Broertjes maakte daarna de prijswinnaars bekend. Ik zat niet bij de tien tweede plaatsen. Toen werd het spannend, want ik wist dat ik iets bijzonders gemaakt had. Maar stiekem had ik wel rekening gehouden met een overwinning. Het meest bang was ik dat er vijfhonderd studenten van de School voor de Journalistiek hadden meegedaan.”

Hoe ziet jouw winnende magazine eruit?

,,Het ziet eruit als het echte magazine, dat elke zaterdag bij de Volkskrant verschijnt. Het meeste heb ik zelf gedaan: schrijven, tekenen en layout. Er staan columns in, een interview met mijn zus en een paar vaste rubrieken van Volkskrant Magazine. Ik heb bijvoorbeeld geprobeerd de rubriek Alles Wat een Man/Vrouw Moet Weten te parodiëren. Dat is trouwens het enige wat ik volledig uit mijn duim gezogen heb.

Als hoofdartikel heb ik een interview met Klaas Robers, hoogleraar bij Elektrotechniek. Hij heeft de eerste cd-rom van de wereld geklust. Ik heb college van hem gehad en dat deed hij heel gaaf. Gelukkig had hij tijd voor een interview. Hij kan enthousiast vertellen: je gooit er een kwartje in en hij lult een halfuur. Ik kon achterover leunen terwijl mijn bandje meeliep.

De kleurenkopieën heb ik bij een drukkerij laten maken. Grappig detail is dat ik geld van mijn moeder moest lenen om het magazine te kunnen drukken. Ze kostten zestien euro per stuk. Maar achteraf bleek het een goede investering.”

Altijd al creatief geweest?

,,Ik heb altijd veel getekend. En andere dingen geklust. Vorig jaar heb ik met acht anderen het jaarboek van Virgiel gemaakt. Daardoor wist ik ook hoe het layoutprogramma werkte.”

Ligt jouw meesterwerk volgende week zaterdag bij alle Volkskrant-abonnees op de mat?

,,Nee, het wordt niet gepubliceerd. Als de Volkskrant het zou willen verspreiden vind ik het prima, maar dan wil ik van tevoren wel toestemming vragen aan de mensen die de foto’s gemaakt hebben. En ik heb tijd nodig om een paar fouten te verbeteren.”

Op de site van de Volkskrant zeg je dat er acht studiepunten in dit magazine zitten.

,,Dat was een grap. Ik denk dat het alles bij elkaar tachtig uur heeft gekost. Twee studiepuntendus. Maar het meeste heb ik gedaan in verloren halve uurtjes waarin je toch niets anders doet. Of ’s nachts tussen twaalf en twee. Dat is het voordeel van alleen werken: ik hoefde geen rekening te houden met anderen. Ik hoefde bijvoorbeeld niet te discussiëren over kleuren en kolombreedtes.”

Tachtig uur eenzaam werk. Je bent een doorzetter.

,,Het was tijdverdrijf. Ik was namelijk te laat met inschrijven voor het vak Ontwerpen 4. Daardoor had ik tijd over. Dit magazine maken was erg veel werk, maar een doorzetter ben ik geloof ik niet. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit langer dan een halfjaar hetzelfde baantje gehad. Dat heeft veel met mijn studentenhuis te maken. Het is hier zo gezellig dat mijn studie wel eens ondergesneeuwd raakt. Het gaat zo makkelijk: je gaat weg om een brood te halen en vijf uur later blijk je nog steeds in een café te zitten.”

Heb je na dit succes ambities om de journalistiek in te gaan?

,,Nee. Het was leuk om hiermee bezig te zijn, maar wat ik bij industrieel ontwerpen leer vind ik leuker: problemen op een ongebruikelijke manier oplossen. Dat klinkt wel een beetje als een rondleidpraatje, hè? Nee, ik weet nog niet wat ik met mijn opleiding wil als ik later groot ben. Maar ik ben voorlopig ook nog niet afgestudeerd.”

De prijs was een jaar gratis leven. Wat houdt dat eigenlijk in?

,,Wacht, ik pak het er even bij. Eigenlijk is dit het gaafste: de grote plastic cheque met mijn naam erop. Goed, ik mag voor vijftig euro per week winkelen bij de supermarkt, ik krijg een complete kamerinrichting, een computer met printer, een maandelijkse financiële bijdrage, een fiets met diefstalpreventiechip en natuurlijk een abonnement op de Volkskrant. En ik moet één keer per week met iemand naar de bioscoop. Ik krijg het nog druk. Maar tot nu toe heb ik nog niets van dit alles ontvangen.”

Waar ben je het meest blij mee?

,,Het gaafste is dat een mannetje hier regelmatig een krat bier voor de deur komt zetten. Of ik bang ben alcoholist te worden? Volgens de officiële definitie ben ik dat al.”

Al veel nieuwe vrienden?

,,Ja, ze staan in de rij. Nee, het valt mee. Ik kan nog over straat zonder herkend te worden. Maar op de borrel na de prijsuitreiking kwamen er wel meisjes op me af die met me mee wilden op mijn gratis vakantie. Volgens mij meenden ze dat serieus. Wel lachen, maar eigenlijk ook gênant.”

Heb je je bijbaan meteen opgezegd?

,,Een echt baantje heb ik niet. Vanmiddag moet ik wel werken in de aula, op een receptie. Dat had ik geregeld om mijn wintersport te kunnen betalen. Maar dat is nu geen probleem meer. Ik ga er maar wel heen, anders moeten ze heel snel iemand anders zoeken.”

In zijn eentje fabriceerde hij een glimmend tijdschrift. Op de kaft staat ‘Volkskrant Magazine’, eronder een foto van hemzelf. Met geleend geld liet hij vier exemplaren drukken. Het loonde. Tachtig uur interviewen, schrijven, tekenen en layouten leverde Reinout de Kraker (21) een jaar gratis leven op in de Grote Volkskrant Studentenwedstrijd. Opdracht: leg het studentenleven op een journalistieke manier vast.

Al een beetje bekomen van de schrik?

,,Ja hoor. Met een huisgenoot ben ik naar de prijsuitreiking in het hoofdgebouw van de Volkskrant in Amsterdam geweest. Ik heb een weekend-OV, dus het kostte negen euro. We hadden ons voorgenomen goed van de hapjes en de drankjes te genieten om ons treinkaartje terug te verdienen. Dat is dus wel gelukt. Er was een cabaretier en Sigmund-tekenaar Peter de Wit trad op. Hoofdredacteur Pieter Broertjes maakte daarna de prijswinnaars bekend. Ik zat niet bij de tien tweede plaatsen. Toen werd het spannend, want ik wist dat ik iets bijzonders gemaakt had. Maar stiekem had ik wel rekening gehouden met een overwinning. Het meest bang was ik dat er vijfhonderd studenten van de School voor de Journalistiek hadden meegedaan.”

Hoe ziet jouw winnende magazine eruit?

,,Het ziet eruit als het echte magazine, dat elke zaterdag bij de Volkskrant verschijnt. Het meeste heb ik zelf gedaan: schrijven, tekenen en layout. Er staan columns in, een interview met mijn zus en een paar vaste rubrieken van Volkskrant Magazine. Ik heb bijvoorbeeld geprobeerd de rubriek Alles Wat een Man/Vrouw Moet Weten te parodiëren. Dat is trouwens het enige wat ik volledig uit mijn duim gezogen heb.

Als hoofdartikel heb ik een interview met Klaas Robers, hoogleraar bij Elektrotechniek. Hij heeft de eerste cd-rom van de wereld geklust. Ik heb college van hem gehad en dat deed hij heel gaaf. Gelukkig had hij tijd voor een interview. Hij kan enthousiast vertellen: je gooit er een kwartje in en hij lult een halfuur. Ik kon achterover leunen terwijl mijn bandje meeliep.

De kleurenkopieën heb ik bij een drukkerij laten maken. Grappig detail is dat ik geld van mijn moeder moest lenen om het magazine te kunnen drukken. Ze kostten zestien euro per stuk. Maar achteraf bleek het een goede investering.”

Altijd al creatief geweest?

,,Ik heb altijd veel getekend. En andere dingen geklust. Vorig jaar heb ik met acht anderen het jaarboek van Virgiel gemaakt. Daardoor wist ik ook hoe het layoutprogramma werkte.”

Ligt jouw meesterwerk volgende week zaterdag bij alle Volkskrant-abonnees op de mat?

,,Nee, het wordt niet gepubliceerd. Als de Volkskrant het zou willen verspreiden vind ik het prima, maar dan wil ik van tevoren wel toestemming vragen aan de mensen die de foto’s gemaakt hebben. En ik heb tijd nodig om een paar fouten te verbeteren.”

Op de site van de Volkskrant zeg je dat er acht studiepunten in dit magazine zitten.

,,Dat was een grap. Ik denk dat het alles bij elkaar tachtig uur heeft gekost. Twee studiepuntendus. Maar het meeste heb ik gedaan in verloren halve uurtjes waarin je toch niets anders doet. Of ’s nachts tussen twaalf en twee. Dat is het voordeel van alleen werken: ik hoefde geen rekening te houden met anderen. Ik hoefde bijvoorbeeld niet te discussiëren over kleuren en kolombreedtes.”

Tachtig uur eenzaam werk. Je bent een doorzetter.

,,Het was tijdverdrijf. Ik was namelijk te laat met inschrijven voor het vak Ontwerpen 4. Daardoor had ik tijd over. Dit magazine maken was erg veel werk, maar een doorzetter ben ik geloof ik niet. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit langer dan een halfjaar hetzelfde baantje gehad. Dat heeft veel met mijn studentenhuis te maken. Het is hier zo gezellig dat mijn studie wel eens ondergesneeuwd raakt. Het gaat zo makkelijk: je gaat weg om een brood te halen en vijf uur later blijk je nog steeds in een café te zitten.”

Heb je na dit succes ambities om de journalistiek in te gaan?

,,Nee. Het was leuk om hiermee bezig te zijn, maar wat ik bij industrieel ontwerpen leer vind ik leuker: problemen op een ongebruikelijke manier oplossen. Dat klinkt wel een beetje als een rondleidpraatje, hè? Nee, ik weet nog niet wat ik met mijn opleiding wil als ik later groot ben. Maar ik ben voorlopig ook nog niet afgestudeerd.”

De prijs was een jaar gratis leven. Wat houdt dat eigenlijk in?

,,Wacht, ik pak het er even bij. Eigenlijk is dit het gaafste: de grote plastic cheque met mijn naam erop. Goed, ik mag voor vijftig euro per week winkelen bij de supermarkt, ik krijg een complete kamerinrichting, een computer met printer, een maandelijkse financiële bijdrage, een fiets met diefstalpreventiechip en natuurlijk een abonnement op de Volkskrant. En ik moet één keer per week met iemand naar de bioscoop. Ik krijg het nog druk. Maar tot nu toe heb ik nog niets van dit alles ontvangen.”

Waar ben je het meest blij mee?

,,Het gaafste is dat een mannetje hier regelmatig een krat bier voor de deur komt zetten. Of ik bang ben alcoholist te worden? Volgens de officiële definitie ben ik dat al.”

Al veel nieuwe vrienden?

,,Ja, ze staan in de rij. Nee, het valt mee. Ik kan nog over straat zonder herkend te worden. Maar op de borrel na de prijsuitreiking kwamen er wel meisjes op me af die met me mee wilden op mijn gratis vakantie. Volgens mij meenden ze dat serieus. Wel lachen, maar eigenlijk ook gênant.”

Heb je je bijbaan meteen opgezegd?

,,Een echt baantje heb ik niet. Vanmiddag moet ik wel werken in de aula, op een receptie. Dat had ik geregeld om mijn wintersport te kunnen betalen. Maar dat is nu geen probleem meer. Ik ga er maar wel heen, anders moeten ze heel snel iemand anders zoeken.”