Hans van Luijk heet de toekomstige hoogste man van de TU Delft. Een onvermoeibare sportieveling, die zijn hele leven bij Shell gewerkt heeft.
/strong>
Vriendelijk en aimabel, dat is de eerste indruk die Hans van Luijk (58) weggeeft. Misschien geen eigenschappen die je op voorhand verwacht van een geharde topmanager van Shell. Want dat is het opvallendst aan het curriculum vitae van de man die vanaf 1 november de TU bestiert: zijn hele carrière, ofwel 33 jaar lang, was hij in dienst van de Koninklijke.
Wie het cv van drs. G.J. van Luijk iets beter bestudeert, ontdekt nog iets typisch. Eigenlijk was Van Luijk al met pensioen. Op 1 januari zei hij de oliebusiness vaarwel. ,,Bij Shell ga je met je zestigste met pensioen. Maar ik kreeg ook nog eens tropenaftrek”, legt hij uit.
Het vegeteren achter de geraniums heeft bij Van Luijk exact twee weken geduurd. Op 15 januari was de gepensioneerde al weer terug bij Shell: als freelance reorganisator van de ict-afdeling. Voor een half jaartje. Maar inmiddels heeft hij het lange rusten voor ten minste nog eens vier jaar voor zich uitgeschoven. Vanaf 1 september staat hij op de stoep van de Julianalaan om ingewerkt te worden, en vanaf 1 november is hij de nieuwe collegevoorzitter van de TU. ,,Ik was nooit van plan om definitief te stoppen met werken toen ik Shell verliet, daar voel ik me veel te jong voor.”
Anders dan zijn voorganger Nico de Voogd had Van Luijk de TU tot voor kort zelden van binnen gezien. Hij studeerde chemische technologie in Groningen, en verliet de universiteit vervolgens voorgoed. Bij zijn afstuderen kreeg hij de doctorandustitel mee, maar formeel is hij inmiddels ook ingenieur. ,,Twee jaar na mijn afstuderen kregen Groningse chemisch technologen voortaan de ingenieurstitel. Ik kreeg toen een brief thuis waarin stond dat ook ik die titel mocht voeren. Dat maakte weinig uit, want ik voer mijn titel zelden. In het bedrijfsleven is dat niet zo belangrijk.”
Gevoeligheid
Na afstuderen en militaire dienst ging Van Luijk in 1968 direct door naar een researchafdeling bij Shell. Het echte ingenieurswerk liet hij al gauw in de steek vanwege een razendsnelle carrière als manager, met name binnen de raffinagepoot van Shell. In 1990 werd hij directeur van Shell Nederland, en dus een voorganger van Jan Slechte, de huidige voorzitter van de Delftse raad van toezicht. In 1992 werd hij de wereldwijde Shellbaas op het gebied van olieresearch en technical services. Die afdeling heeft hij vanaf 1995 grondig gereorganiseerd. En dat heeft hij uitstekend gedaan, melden onafhankelijke bronnen.
Een hoge Shellbons dus, de nieuwe collegevoorzitter. En hij is de enige niet aan de top van de TU. Want naast Slechte komt collegelid Jan Oele bij de oliereus vandaan. Is TU Shell onderhand geen betere naam voor deze universiteit? Van Luijk: ,,Je vergeet ex-collegelidBerkhout nog, die had ook connecties met Shell. Maar dat er aan de TU een aantal Shellmensen rondloopt, is niet zo heel vreemd. Vanwege de opgestelde profielen van de collegeleden, liggen managers van researchafdelingen van grote bedrijven erg voor de hand. Dan kom je al gauw uit bij Shell of Philips.”
,,Bovendien heb ik geen schelp op mijn voorhoofd zitten, ook al heb ik meer dan dertig jaar bij Shell gewerkt. Ik heb mijn eigen persoonlijkheid, ik ben geen Shell.” Slechte en Oele kent hij wel uit zijn Shelltijd, erkent Van Luijk. Maar dat was geen pre bij de sollicitatie, zegt hij stellig. ,,Dat was een objectief proces. Ik denk zelfs dat mijn Shellverleden eerder in mijn nadeel werkte, omdat er toch een lichte gevoeligheid voor bestond.”
Waarom na 33 jaar bedrijfsleven ineens een universiteit gaan runnen? Elders had Van Luijk toch veel meer kunnen verdienen? ,,Financieel is het inderdaad een grote stap terug. Maar ik had het na zo’n lange tijd wel gezien in het bedrijfsleven, waar de share holder value het hoogste doel is: zoveel mogelijk winst maken en zorgen dat de koers van het aandeel zo hoog mogelijk staat. Ik ben zeker geen groot idealist, maar ik voelde toch een behoefte om mijn kennis en ervaring in te zetten voor iets anders dan het maken van winst. Qua job satisfaction denk ik erop vooruit te gaan.”
Wildernis
Geen winst maken, maar wel een ander concreet doel vindt Van Luijk in Delft op zijn weg, zegt hij: doorstoten tot de mondiale top-vijf van technische universiteiten. ,,Die ambitieuze visie is wat mij zo aantrekt in Delft.” Aan die visie, die strategie, wil Van Luijk overigens zelf niet meer sleutelen, want hij staat er helemaal achter. ,,En ik heb gelukkig het gevoel dat de strategie breed gedragen wordt.”
,,Mijn belangrijkste taak voor de eerste twee jaar is het implementeren van de strategie. Zorgen dat we er inderdaad komen, aan de top. Dat is natuurlijk eenvoudiger gezegd dan gedaan.”
Draagvlak creëren is daarvoor essentieel, weet Van Luijk. En dat is onder eigenwijze wetenschappers minder makkelijk dan in een hiërarchisch gestructureerd bedrijf. Daarom wil hij veel gaan praten, van hoog tot laag. ,,In mijn vroegere managementfuncties was ik vaak te vinden op de werkvloer, en dat ben ik hier in Delft weer van plan.”
Een college van bestuur (cvb) dat uitstekend met elkaar overweg kan, is een andere voorwaarde voor het welslagen van de Delftse topambities, meent Van Luijk. Daarom wil hij mensen naast zich die qua karakter bij hem passen. De compatibilité des humeurs staat voor hem voorop. En ‘openheid naar buiten’ wordt een handelsmerk van het nieuwe team, als we de toekomstige voorzitter mogen geloven.
Voor wie cvb-ambities heeft, kan het dus geen kwaad nog iets meer te weten over het karakter van Van Luijk. De nieuwe cvb-voorzitter houdt niet van navelstaren. Er zijn weinig plekken op aarde waar hij tijdens zijn Shell-loopbaan niet geweest is. ,,Reizen vind ik fantastisch”, zegt hij. Sportief is hij ook: in zijn vrije uurtjes mag hij graag als piloot rondvliegen, duiken of met een zak op de rug door de wildernis sjouwen. Maar van één sport houdt hij niet:golfen.
Hans van Luijk heet de toekomstige hoogste man van de TU Delft. Een onvermoeibare sportieveling, die zijn hele leven bij Shell gewerkt heeft.
Vriendelijk en aimabel, dat is de eerste indruk die Hans van Luijk (58) weggeeft. Misschien geen eigenschappen die je op voorhand verwacht van een geharde topmanager van Shell. Want dat is het opvallendst aan het curriculum vitae van de man die vanaf 1 november de TU bestiert: zijn hele carrière, ofwel 33 jaar lang, was hij in dienst van de Koninklijke.
Wie het cv van drs. G.J. van Luijk iets beter bestudeert, ontdekt nog iets typisch. Eigenlijk was Van Luijk al met pensioen. Op 1 januari zei hij de oliebusiness vaarwel. ,,Bij Shell ga je met je zestigste met pensioen. Maar ik kreeg ook nog eens tropenaftrek”, legt hij uit.
Het vegeteren achter de geraniums heeft bij Van Luijk exact twee weken geduurd. Op 15 januari was de gepensioneerde al weer terug bij Shell: als freelance reorganisator van de ict-afdeling. Voor een half jaartje. Maar inmiddels heeft hij het lange rusten voor ten minste nog eens vier jaar voor zich uitgeschoven. Vanaf 1 september staat hij op de stoep van de Julianalaan om ingewerkt te worden, en vanaf 1 november is hij de nieuwe collegevoorzitter van de TU. ,,Ik was nooit van plan om definitief te stoppen met werken toen ik Shell verliet, daar voel ik me veel te jong voor.”
Anders dan zijn voorganger Nico de Voogd had Van Luijk de TU tot voor kort zelden van binnen gezien. Hij studeerde chemische technologie in Groningen, en verliet de universiteit vervolgens voorgoed. Bij zijn afstuderen kreeg hij de doctorandustitel mee, maar formeel is hij inmiddels ook ingenieur. ,,Twee jaar na mijn afstuderen kregen Groningse chemisch technologen voortaan de ingenieurstitel. Ik kreeg toen een brief thuis waarin stond dat ook ik die titel mocht voeren. Dat maakte weinig uit, want ik voer mijn titel zelden. In het bedrijfsleven is dat niet zo belangrijk.”
Gevoeligheid
Na afstuderen en militaire dienst ging Van Luijk in 1968 direct door naar een researchafdeling bij Shell. Het echte ingenieurswerk liet hij al gauw in de steek vanwege een razendsnelle carrière als manager, met name binnen de raffinagepoot van Shell. In 1990 werd hij directeur van Shell Nederland, en dus een voorganger van Jan Slechte, de huidige voorzitter van de Delftse raad van toezicht. In 1992 werd hij de wereldwijde Shellbaas op het gebied van olieresearch en technical services. Die afdeling heeft hij vanaf 1995 grondig gereorganiseerd. En dat heeft hij uitstekend gedaan, melden onafhankelijke bronnen.
Een hoge Shellbons dus, de nieuwe collegevoorzitter. En hij is de enige niet aan de top van de TU. Want naast Slechte komt collegelid Jan Oele bij de oliereus vandaan. Is TU Shell onderhand geen betere naam voor deze universiteit? Van Luijk: ,,Je vergeet ex-collegelidBerkhout nog, die had ook connecties met Shell. Maar dat er aan de TU een aantal Shellmensen rondloopt, is niet zo heel vreemd. Vanwege de opgestelde profielen van de collegeleden, liggen managers van researchafdelingen van grote bedrijven erg voor de hand. Dan kom je al gauw uit bij Shell of Philips.”
,,Bovendien heb ik geen schelp op mijn voorhoofd zitten, ook al heb ik meer dan dertig jaar bij Shell gewerkt. Ik heb mijn eigen persoonlijkheid, ik ben geen Shell.” Slechte en Oele kent hij wel uit zijn Shelltijd, erkent Van Luijk. Maar dat was geen pre bij de sollicitatie, zegt hij stellig. ,,Dat was een objectief proces. Ik denk zelfs dat mijn Shellverleden eerder in mijn nadeel werkte, omdat er toch een lichte gevoeligheid voor bestond.”
Waarom na 33 jaar bedrijfsleven ineens een universiteit gaan runnen? Elders had Van Luijk toch veel meer kunnen verdienen? ,,Financieel is het inderdaad een grote stap terug. Maar ik had het na zo’n lange tijd wel gezien in het bedrijfsleven, waar de share holder value het hoogste doel is: zoveel mogelijk winst maken en zorgen dat de koers van het aandeel zo hoog mogelijk staat. Ik ben zeker geen groot idealist, maar ik voelde toch een behoefte om mijn kennis en ervaring in te zetten voor iets anders dan het maken van winst. Qua job satisfaction denk ik erop vooruit te gaan.”
Wildernis
Geen winst maken, maar wel een ander concreet doel vindt Van Luijk in Delft op zijn weg, zegt hij: doorstoten tot de mondiale top-vijf van technische universiteiten. ,,Die ambitieuze visie is wat mij zo aantrekt in Delft.” Aan die visie, die strategie, wil Van Luijk overigens zelf niet meer sleutelen, want hij staat er helemaal achter. ,,En ik heb gelukkig het gevoel dat de strategie breed gedragen wordt.”
,,Mijn belangrijkste taak voor de eerste twee jaar is het implementeren van de strategie. Zorgen dat we er inderdaad komen, aan de top. Dat is natuurlijk eenvoudiger gezegd dan gedaan.”
Draagvlak creëren is daarvoor essentieel, weet Van Luijk. En dat is onder eigenwijze wetenschappers minder makkelijk dan in een hiërarchisch gestructureerd bedrijf. Daarom wil hij veel gaan praten, van hoog tot laag. ,,In mijn vroegere managementfuncties was ik vaak te vinden op de werkvloer, en dat ben ik hier in Delft weer van plan.”
Een college van bestuur (cvb) dat uitstekend met elkaar overweg kan, is een andere voorwaarde voor het welslagen van de Delftse topambities, meent Van Luijk. Daarom wil hij mensen naast zich die qua karakter bij hem passen. De compatibilité des humeurs staat voor hem voorop. En ‘openheid naar buiten’ wordt een handelsmerk van het nieuwe team, als we de toekomstige voorzitter mogen geloven.
Voor wie cvb-ambities heeft, kan het dus geen kwaad nog iets meer te weten over het karakter van Van Luijk. De nieuwe cvb-voorzitter houdt niet van navelstaren. Er zijn weinig plekken op aarde waar hij tijdens zijn Shell-loopbaan niet geweest is. ,,Reizen vind ik fantastisch”, zegt hij. Sportief is hij ook: in zijn vrije uurtjes mag hij graag als piloot rondvliegen, duiken of met een zak op de rug door de wildernis sjouwen. Maar van één sport houdt hij niet:golfen.

Comments are closed.