Hij kijkt me indringend aan. Ik vraag me af of hij dronken is, maar hij lijkt het te menen. “Echt waar, dat moet je doen.” Om mij tijd te geven om erover na te denken, neemt hij een grote teug uit zijn glas.
Delen
Om niet te hoeven antwoorden, neem ik ook maar een sip wijn.
Toen ik nog studeerde, had ik dit gesprek ook vaak, maar dan over vuurwerk. Of chemische wapens. Ik moest me maar bij de Taliban aansluiten, want die waren altijd op zoek naar goede chemici. En ik zou dan veel geld kunnen verdienen.
De toverkunsten die chemici beheersen, hebben iets mystieks over zich. In de film ‘Lorenzo’s Oil’ zit ook zo’n ongrijpbare scheikundige. Een doodzieke jongen zou alleen maar beter kunnen worden van een of andere olie die nooit iemand heeft weten te extraheren. Maar daar is onze stille held: hij hoort de ouders van de zieke jongen aan, trekt zich een aantal maanden terug in het lab (onder minachting van zijn collega’s) en tot ieders verbazing lukt het hem om de olie in handen te krijgen. Precies de dag voor zijn pensioen. Niemand weet hoe hij het deed. De mysterieuze held.
De dronken jongen vraagt me door de luide jazzmuziek heen, waarom ik daar zelf nog nooit op gekomen ben. “Zo moeilijk is dat toch niet? Je werkt nu ook al in een lab, toch? Je kunt best wat van die stofjes verduisteren. En thuis doe je dat dan bij elkaar en dat verkoop je dan.” Niet geremd door enige voorkennis fantaseert hij verder. “Ik ga kilo’s crystal meth maken.”
Ik zie het al voor me: net als Walter White uit Breaking Bad, aka Heisenberg, zal ik me omhoog werken in het criminele circuit. Peter R. zal een moord doen om me op heterdaad te betrappen en iedere junk zal smikkelen van mijn lichtblauwe product. En als mijn geliefde zich dan zorgen maakt over onze veiligheid, zal ik iets stoers zeggen als ‘Ik ben degene die aanklopt’.
De dronkaard is ondertussen weggelopen. Buiten is een vechtpartijtje. Watje als ik ben, loop ik verder de kroeg in. Ik hield toch al niet van drugs.
Comments are closed.