Huiskamer-emotie

Neem de schaliegasdiscussie, bij uitstek één waar goede argumenten meer waard zouden moeten zijn dan goede oneliners.

Want heldere argumenten, zowel voor en tegen, zijn er genoeg. Ik kijk bijvoorbeeld graag naar de energiebalans; wat stoppen we erin, wat komt eruit. Een soort return on investment voor energie. Voor aardolie wil die nog wel oplopen tot de 30 (30 joule voor in je auto tegen 1 ‘productiejoule’). Bij optimistische benadering is deze ratio voor schaliegas maar vijf. Niet verwonderlijk; er moet veel meer geboord worden voor elke kuub gas, die fracking vloeistof komt uit een fabriek en hoge druk is er ook niet vanzelf. Willen we onze klimaatdoelstellingen te grabbel gooien om het fossiele brandstoftijdperk nog wat op te rekken? Maar ja, er zit wel voor twintig miljard in de grond. Lastig! Maar wel een discussie op basis van feiten.

In de realiteit wordt het gesprek helaas overheerst door het not in my backyard-syndroom en door maatschappelijk sentiment. Chemicaliën zijn per definitie giftig en gevaarlijk, en met drinkwater in de (verre) buurt kan dat natuurlijk niet goed gaan. Maar ook voorstanders doen aardig mee met populistische uitspraken als ‘in het belang van de koopkracht van gewone mensen’.

Misschien ben ik wel te veel ingenieur geworden. Het is zo jammer dat je niet alles met getalletjes kunt oplossen. Dat de wereld er niet simpeler uitziet. Dat je, wat betreft dat schaliegas, niet gewoon één goed onderzoek kunt laten doen en dat alle risico`s dan in kaart gebracht zijn (het liefst netjes uitgedrukt in een kans maal een gevolg, zodat we ze één op één kunnen vergelijken met andere risico’s zoals onder een tram komen, verdrinken in je eigen badkuip of in handen vallen van een terrorist). Dat vervolgens iedereen dit onderzoek onderschrijft en dat de beslissingen enkel hierop zijn gebaseerd. Een utopie van een eenvoudig ingenieur die emotie liever bewaart voor in de huiskamer.



Maurits van der Ven