Huisje bouwen

Op een tafel werd tussen twee teams gestreden. In het midden van het wedstrijdveld werden de blokken gelegd. Het tuig moest eerst de blokken ophalen en in een gemarkeerde ‘bouwplaats’ opstapelen. Degene met de hoogste toren won de wedstrijd en ging door naar de volgende ronde.

In de eerste ronde bleek al snel dat een aantal bouwwerken niet de vereiste handelingen konden verrichten. ,,Bij het testen ging het nog goed, maar we hadden problemen met de besturing. Eigenlijk zijn we lukraak begonnen met bouwen zonder enige bouwplannen”, aldus Ronald Rozemijer van het team ‘200% crisis’.

De tuigen waren voornamelijk opgebouwd uit meccano-onderdelen. Met wielen en motoren was het geheel beweegbaar gemaakt. De maandag voor de finale kregen de deelnemende teams de opdracht, vrijdags kon met de toolkit daadwerkelijk gebouwd en getest gaan worden.

In een tjokvolle werkplaats van IO werd de competitie gestreden, met een paar honderd mensen op de verschillende tribunes. Het werd vooral rumoerig als de tegenstanders met de tuigen elkaar te ‘lijf’ gingen. Een aantal wedstrijden liep zelfs uit op ware veldslagen. Hijskranen werden klem gezet en de doorgang geblokkeerd. Team MacGiver was betrokken bij een aantal fikse botsingen. ,,Zij reden op ons in maar wij waren toch gewoon sterker”, aldus de MacGivertjes. Op de tuig-bouwplaats hing een aantal leuzen en wijsheden van betrokken docenten. ,,Zorg voor goede borging, er trilt meer los dan je lief is”, stond er bijvoorbeeld te lezen. Niet overbodig, leek het.

Het idee voor de workshops kwam oorspronkelijk van een MIT-hoogleraar: Harrie West. Hij wilde zijn studenten laten zien wat echte mechanica is. Tijdens een eerdere workshop van IO verbaasde hij zich erover hoeveel bouwwerken echt werkten. Zijn eigen studenten in Amerika waren heel wat minder succesvol.

Naarmate de rondes verstreken en de finale dichterbij kwam, werd het gejuich van een winnend team luider en de stiptheid van de jurering groter. Juryvoorzitter en decaan Dalmijn klom zelfs op de tafel om leunend op knieën en elleboog te kunnen constateren of de blokjes volgens reglement wel vrijstonden van het tuig.

Het tuig dat de opdracht het best bleek uit te voeren, bestond uit een vertikale schacht met daaronder een grijper die telkens de stapel blokken optilde en op een nieuw blok zette. Beide finalisten bedienden zich van een dergelijke constructie. Zij streden om de eer, eeuwige roem en naar later bleek een wekkerradio. Het stapelen ging beiden zeer goed af. Het team van ‘Oh ja joh’ stapelde net iets beter en werd de glorieuze winnaar. Ze wisten een waar flatgebouw neer te zetten van zes verdiepingen hoog.

Op een tafel werd tussen twee teams gestreden. In het midden van het wedstrijdveld werden de blokken gelegd. Het tuig moest eerst de blokken ophalen en in een gemarkeerde ‘bouwplaats’ opstapelen. Degene met de hoogste toren won de wedstrijd en ging door naar de volgende ronde.

In de eerste ronde bleek al snel dat een aantal bouwwerken niet de vereiste handelingen konden verrichten. ,,Bij het testen ging het nog goed, maar we hadden problemen met de besturing. Eigenlijk zijn we lukraak begonnen met bouwen zonder enige bouwplannen”, aldus Ronald Rozemijer van het team ‘200% crisis’.

De tuigen waren voornamelijk opgebouwd uit meccano-onderdelen. Met wielen en motoren was het geheel beweegbaar gemaakt. De maandag voor de finale kregen de deelnemende teams de opdracht, vrijdags kon met de toolkit daadwerkelijk gebouwd en getest gaan worden.

In een tjokvolle werkplaats van IO werd de competitie gestreden, met een paar honderd mensen op de verschillende tribunes. Het werd vooral rumoerig als de tegenstanders met de tuigen elkaar te ‘lijf’ gingen. Een aantal wedstrijden liep zelfs uit op ware veldslagen. Hijskranen werden klem gezet en de doorgang geblokkeerd. Team MacGiver was betrokken bij een aantal fikse botsingen. ,,Zij reden op ons in maar wij waren toch gewoon sterker”, aldus de MacGivertjes. Op de tuig-bouwplaats hing een aantal leuzen en wijsheden van betrokken docenten. ,,Zorg voor goede borging, er trilt meer los dan je lief is”, stond er bijvoorbeeld te lezen. Niet overbodig, leek het.

Het idee voor de workshops kwam oorspronkelijk van een MIT-hoogleraar: Harrie West. Hij wilde zijn studenten laten zien wat echte mechanica is. Tijdens een eerdere workshop van IO verbaasde hij zich erover hoeveel bouwwerken echt werkten. Zijn eigen studenten in Amerika waren heel wat minder succesvol.

Naarmate de rondes verstreken en de finale dichterbij kwam, werd het gejuich van een winnend team luider en de stiptheid van de jurering groter. Juryvoorzitter en decaan Dalmijn klom zelfs op de tafel om leunend op knieën en elleboog te kunnen constateren of de blokjes volgens reglement wel vrijstonden van het tuig.

Het tuig dat de opdracht het best bleek uit te voeren, bestond uit een vertikale schacht met daaronder een grijper die telkens de stapel blokken optilde en op een nieuw blok zette. Beide finalisten bedienden zich van een dergelijke constructie. Zij streden om de eer, eeuwige roem en naar later bleek een wekkerradio. Het stapelen ging beiden zeer goed af. Het team van ‘Oh ja joh’ stapelde net iets beter en werd de glorieuze winnaar. Ze wisten een waar flatgebouw neer te zetten van zes verdiepingen hoog.