Help, ik word een burger

In ieder geval niet als het over jezelf gaat. Bij generatie Y moet immers alles perfect zijn. Toch vind ik beginnen met werken niet niks.

Kijk, dat je niet direct in een privéjet de wereld overvliegt, wist ik toevallig wel. En dat een dinsdagochtend in november niet altijd sexy, dynamisch, groots en meeslepend is, dat wist ik ook. Maar niemand vertelde me dat ik nu opeens op zaterdagochtend naar allerlei winkels moet. Omdat die dan plotseling niet doordeweeks na zessen open blijken te zijn! Een bank die om vijf uur de deuren sluit. Dat zijn toch geen tijden? Ik voel me gediscrimineerd.

Verder verhuist je sociale leven voor het grootste gedeelte naar het weekend. Aan veel meer dan wat mailen, bellen, sporten, en andere burgerlijke (lees: huishoudelijke) activiteiten kom je niet meer toe op een doordeweekse avond. Op vrijdagavond ga je als vanouds helemaal los. Je moet ook wel, want wij jonge mensen moeten immers een mega super leuk en interessant leven leiden. Vervolgens ben je brak op zaterdag, en sluit je je op zondagochtend al hardlopend weer aan bij de rest van Nederland.

Het vreemde eigenlijk is: al deze misère hoeft helemaal niet. Je hebt alle vrijheid! In Delft word je natuurlijk keihard richting een succesvolle loopbaan gepusht. En terecht, want daar waar een baan zoeken voor de gemiddelde masterstudent één grote kut-voor-mekaar-show is, hebben wij Delftenaren volop mogelijkheden. Maarrrr. Het hoeft natuurlijk niet! Je kunt ook gewoon voor kluizenaar gaan spelen. Of hippie worden. Of eeuwige reiziger. Of eeuwige student. Lekker met je huisgenoot op de bank om twee uur `s middags Tel Sell-reclame analyseren. Tja. Dat is allemaal ook weer niet zaligmakend.

En zo lijkt het alsof wij, jonge hoogopgeleiden, er niet onderuit komen. Het kantoor, het bureau en de computer, het liefst voor meer dan veertig uur per week. Advies van oudere lotgenoten komt vaak op hetzelfde neer. Je niet willen verzetten. Gewoon omarmen. Je went eraan. Nou ja. Daar vertrouw ik dan maar op.