Hello Goodbye

Geen stempels of andere brandmerken, maar wel een hoop geestelijke bagage erbij. De terugblik volgt vanzelf: wat heb ik nu in die drie jaar gedaan, geleerd en in welke richting heb ik stappen gezet? Ik kan hier nog geen sluitende antwoorden op geven. En mede hierdoor weet ik ook nog niet wat mijn volgende stap zal zijn.

In het traineeship werd mij door middel van verschillende tests verteld dat ik erg resultaatgericht ben. En nu zie ik in dat dat eigenlijk ook was waarom ik voor de TU Delft koos. De TU Delft staat bekend als een doe-universiteit, de mensen worden er fietsenmakers genoemd. Alles is er mogelijk als je de ambitie hebt. Dat leek mij mooi. Maar wat is er nu van die ambitie over? Die resultaatgerichtheid heeft me ook een flink aantal keren teleurgesteld. Soms is het moeilijk aan en voor de TU je ambitie te realiseren.

Het belangrijkste resultaat, waarvan ik graag denk dat het in ieder geval voor een heel klein gedeelte aan mij is te danken, is toch wel de herziening van het traineeship. Met het flinke schoppen van mijzelf en een aantal andere trainees moet in ieder geval iets in beweging zijn gezet. Voor een traineeship zijn er geen examencommissies of visitatiecommissies, maar het principe voor de deelnemer is hetzelfde. Hoe slechter het programma, hoe minder een succesvol afgerond (opleidings)traject betekent. Gelukkig is er nu een nieuwe opzet voor het traineeprogramma in LDE-verband. Ik hoop dat dit programma waarmaakt wat het belooft. Vooral de inbedding in de organisatie is voor mij belangrijk gebleken. Wat verwachten mensen van een trainee? En wat mag jij verwachten? Spreek dit uit.

Daarom wil ik alle nieuwe studenten en trainees oproepen om kritisch te zijn op hun programma en te zorgen dat je verwachtingen waargemaakt worden. Oefen je invloed uit! Ik hoop dat de fietsenmakersmentaliteit nog verder de ondersteunende dienst inkruipt. Of dat deuren worden ingetrapt door de nieuwe lichting trainees die dit genadeloos naar binnen gooien of naar buiten trekken.

Dit was de laatste column van Jessica van den Doel voor Delta.