Goede voornemens

Ik heb hem één keer ontmoet. Op een conferentie in Tsjechië speelde ik een potje schaak met één van zijn promovendi en Erdös kwam erbij zitten, want hij was buitengewoon vriendelijk en altijd op zoek naar aanspraak. “Vhere ar you from?” vroeg hij. Zijn Hongaarse nationaliteit had hij opgegeven maar zijn accent had hij gehouden. “Ah, Holland! I visited De Bruijn in Eindhoven in 1967 viz my mother!” Het was toen al ruim twintig jaar later en moeder Erdös was ook al twintig jaar dood. Paul Erdös trok sindsdien alleen door de wereld, overnachtend bij één van zijn vele wiskundige vrienden, met alles wat hij had in een koffer.
Erdös had meer dan alleen kleren in zijn koffer. Ook medicijnen als benzedrine en ritaline, spul waarvan je hersens op hol slaan. Hij sliep heel weinig en bleef maar doorgaan met wiskunde tot diep in de nacht, waardoor hij niet bekend stond als de ideale logé onder zijn ongedrogeerde collega’s. Erdös was de pillen oorspronkelijk gaan slikken als antidepressiva na zijn moeders dood, maar hij kwam er al snel achter dat ze een gunstig effect hadden op zijn concentratievermogen. Zo werd hij één van de eerste natuurwetenschappers op cognitie verhogende drugs.
Ritaline, in de jaren zestig bekend als speed, wordt tegenwoordig voorgeschreven voor ADHD, een aangeboren ziekte die voorkomt van Mongolië tot Timboektoe. Ritaline helpt ADHD-kinderen om zich beter te concentreren, vaak zo goed dat ze omtoveren van de slechtsten tot de besten van de klas. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Cognitieverhogers zijn op het internet bijna net zo populair als erectieverharders. Ik zou wel eens willen weten hoeveel overambitieuze Delftse wetenschappers er rondlopen op speed. Elk voordeel heeft zijn nadeel, ritaline heeft minder prettige bijwerkingen. Het veroorzaakt een chronisch vitaminetekort en leidt tot manisch gedrag. Let dus op die overhaaste collega met zijn enorme wetenschappelijke productie, die elke dag vijftig keer zijn handen gaat wassen. Vraag hem naar zijn goede voornemen voor 2009.