Futloze technofantasie

Het begin is veelbelovend. De setting is een persconferentie van het nieuwe bedrijf Kodacell. Kodak en Duracell zijn ten onder gegaan omdat de vraag naar filmpjes en batterijen is ingestort. De nieuwe baas Landon Kettlewell legt uit dat hij gebruik wil maken van het kapitaal en de logistieke infrastructuren om in de Verenigde Staten ‘het nieuwe werken’ van de grond te krijgen door microkredieten te verstrekken aan kleine innovatieve bedrijfjes.
Journaliste Suzanne Church volgt de ontwikkeling op de voet en komt terecht bij twee nerds die uit elektronica en robots van de sloop aangepaste robots maken die als een soort circusact in auto’s rondrijden of brood roosteren. Kettlewell ondersteunt hun activiteiten.

Church gaat op de uitnodiging van Kettlewell in om exclusief voor hem het nieuwe werken te verslaan. Ze zegt haar baan op bij de krant, begint een weblog en trekt bij de nerds Perry en Lester in. Rondom hun werkplaats ontstaat een bohemienachtige samenleving van op drift geraakte mensen die allemaal hun reguliere baan zijn kwijt geraakt in de voortschrijdende crisis.
Doctorow: “In het industriegebied rond Detroit richtte iedereen zich op technologieën die de auto moest vervangen. Sommigen bouwden robots om oude tankstations te ontmantelen en de verontreinigde bodem af te voeren. Anderen bouwden lopende bandsystemen om auto’s uit elkaar te houden, om de materialen uit het binnenste van de oudjes opnieuw te gebruiken.”
In het nieuwe werken is een grote rol weggelegd voor driedimensionale printers en voor pretparken. De printers maken onderdelen, de robots zetten die in elkaar en zo ontstaat het ene pretpark na het andere. Hoe dat precies in zijn werk gaat laat de auteur in het midden.

Een andere succesvolle onderneming is de in Sint Petersburg ontwikkelde afslankingskuur die Lester in tien weken tijd doet afvallen van 180 naar 80 kilo. Dankzij de kuur, een mix van hormoonpreparaten, stamcellen en een opgezweept metabolisme, verdwijnen de ‘dikkies’ gestaag uit de Amerikaanse straatbeeld.

Afgezien van zulke onderhoudende zijlijntjes blijft de focus van het verhaal op Perry, Lester en Suzanne Church die bovendien verliefd wordt op de nieuwe en slanke Lester. Van haar journalistiek is weinig meer over, het verandert in gedweep. Dat geldt helaas ook voor het boek dat uiteindelijk heel weinig duidelijk maakt over hoe Amerika na de crisis verder leeft.
Na een voortvarende start in het eerste hoofdstuk kabbelt het verhaal zeshonderd bladzijden door. Dat is erg lang. Daar komt bij dat de taal zo plat is als in een vakantiethriller, maar dan zonder spanning. Mocht het je interesseren, download het verhaal dan gratis als e-book en spaar een boom. 

Cory Doctorow, Makers, 2010 (Nederlandse vertaling), De vliegende Hollander. Download via craphound.com/makers/download/

<![CDATA[

]]>Vanaf maart konden ontevreden stagiairs de
telefoon pakken en hun hart luchten bij de Meldlijn Stageklachten. Of ze
surften naar www.stageklachten.nl.
Maar hoeveel mbo’ers, hbo’ers en universitaire studenten deden dat precies?

Harde cijfers hebben de samenwerkende belangenorganisaties
van studenten niet, maar in de afgelopen negen maanden kwamen er “drie- à
vierhonderd klachten” binnen, aldus de Landelijke Studenten Vakbond. Minder dan
de helft daarvan kwam voor rekening van hbo’ers en wo’ers. 

Dat lijkt weinig, gegeven de tienduizenden
studenten die jaarlijks stagelopen. “Maar elke klacht is er een te veel”, vindt
voorzitter Henno van Horssen van het Interstedelijk Studenten Overleg. “We
willen niet beweren dat er veel geklaagd wordt, we willen alleen kijken waar
ontevreden stagiairs over klagen. Daar blijkt een patroon in te zitten.”

Zo zijn sommige stagebegeleiders slecht
bereikbaar of komen ze niet langs op de stageplaats. Er was bijvoorbeeld een klager
die pas na enkele weken op zijn werkplek een introductiegesprek met zijn
begeleider kreeg. Ook klagen sommige stagiairs dat hun begeleiders alleen over
hen lopen te klagen. En opvallend voor universitaire klagers: die balen ervan
als ze voor nop moeten werken, terwijl hbo-stagiairs en mbo-stagiairs een
stagevergoeding krijgen.

Sommige studenten worden aan hun lot
overgelaten of moeten de vervelende klusjes opknappen. Een stagecontract zou
dat kunnen voorkomen, menen de rapporteurs. Ze bevelen de politiek aan om zulke
contracten verplicht te stellen.