Fax van Verre (symbool erbij)

Tergend traag klimmen we de berg op, over een weg die het midden houdt tussen verhard en onverhard. Ruim vier uur zijn we al aan het klimmen. De laatste uren zitten we met ons hoofd in de dichte en laaghangende bewolking. De mist is zo dik dat ik Jeroen, die zo’n twintig meter voor me fietst, af en toe niet eens meer kan zien. We hebben eigenlijk geen idee waar we precies zitten, waar we precies naartoe gaan en waar het volgende dorp ligt.

Plots doemt er uit de dichte mist een kleine busstop op. Drie kleine restaurantjes gegroepeerd rond een modderige kruising van twee wegen. We stoppen, warmen ons rond een klein kolenkacheltje en besluiten de nacht door te brengen in een vochtig kamertje zonder ramen, in één van de restaurants.

De volgende ochtend trekken we verder omhoog. Soms trekt er een gat in de wolken en verschijnen er in de dalen onder ons kleine boerenhuisjes met mosbegroeide daken.

We komen bij een dorpje waar het marktdag is. Vrouwen zijn traditioneel gekleed, hun haren opgestoken met een grote kleurige kam of een stuk ijzerdraad. De mensen hier zijn bijzonder klein van stuk. De langste komt misschien net tot onze schouders.

Als we bij een eettentje een aardappeltje naar binnen schuiven (populair voedsel hier), schaart het hele dorp zich nieuwsgierig om ons heen. Wanneer we ons klaarmaken om te vertrekken, wordt onze werkelijke lengte goed zichtbaar en kijkt iedereen vol bewondering naar boven. Je ziet ze denken: jee, wat zijn die gasten lang, ongelooflijk.

Tja, het leven is behoorlijk veranderd sinds we ruim zes maanden geleden zijn vertrokken uit het vertrouwde Nederland, voor een fietstocht richting Sydney. De meest triviale zekerheden blijken opeens de grootste onzekerheden te worden. Waar zijn we, waar gaan we naartoe, waar en wat eten we en vinden we weer een geschikte slaapplaats voor de nacht? Het zijn vragen waar we in Nederland nog geen seconde over na zouden denken, maar die hier dagelijkse kost zijn. Elke dag weer een nieuw avontuur dat ons inmiddels via Europa, Turkije, Iran en Pakistan, naar China heeft geleid. De reis is nu al mooier dan we ons hadden voorgesteld. En we zijn vastbesloten om onze tocht te voltooien en over een maand of vijf Sydney binnen te fietsen.

Vijfdejaars IO-student Mark Dorlandt en zijn vriend Jeroen Bijlsma zijn op de fiets op weg naar Australië.

Kunming, China. Tergend traag klimmen we de berg op, over een weg die het midden houdt tussen verhard en onverhard. Ruim vier uur zijn we al aan het klimmen. De laatste uren zitten we met ons hoofd in de dichte en laaghangende bewolking. De mist is zo dik dat ik Jeroen, die zo’n twintig meter voor me fietst, af en toe niet eens meer kan zien. We hebben eigenlijk geen idee waar we precies zitten, waar we precies naartoe gaan en waar het volgende dorp ligt.

Plots doemt er uit de dichte mist een kleine busstop op. Drie kleine restaurantjes gegroepeerd rond een modderige kruising van twee wegen. We stoppen, warmen ons rond een klein kolenkacheltje en besluiten de nacht door te brengen in een vochtig kamertje zonder ramen, in één van de restaurants.

De volgende ochtend trekken we verder omhoog. Soms trekt er een gat in de wolken en verschijnen er in de dalen onder ons kleine boerenhuisjes met mosbegroeide daken.

We komen bij een dorpje waar het marktdag is. Vrouwen zijn traditioneel gekleed, hun haren opgestoken met een grote kleurige kam of een stuk ijzerdraad. De mensen hier zijn bijzonder klein van stuk. De langste komt misschien net tot onze schouders.

Als we bij een eettentje een aardappeltje naar binnen schuiven (populair voedsel hier), schaart het hele dorp zich nieuwsgierig om ons heen. Wanneer we ons klaarmaken om te vertrekken, wordt onze werkelijke lengte goed zichtbaar en kijkt iedereen vol bewondering naar boven. Je ziet ze denken: jee, wat zijn die gasten lang, ongelooflijk.

Tja, het leven is behoorlijk veranderd sinds we ruim zes maanden geleden zijn vertrokken uit het vertrouwde Nederland, voor een fietstocht richting Sydney. De meest triviale zekerheden blijken opeens de grootste onzekerheden te worden. Waar zijn we, waar gaan we naartoe, waar en wat eten we en vinden we weer een geschikte slaapplaats voor de nacht? Het zijn vragen waar we in Nederland nog geen seconde over na zouden denken, maar die hier dagelijkse kost zijn. Elke dag weer een nieuw avontuur dat ons inmiddels via Europa, Turkije, Iran en Pakistan, naar China heeft geleid. De reis is nu al mooier dan we ons hadden voorgesteld. En we zijn vastbesloten om onze tocht te voltooien en over een maand of vijf Sydney binnen te fietsen.