Fax van verre

Desondanks had ik mijn maandbegrotingen veel te positief opgesteld, zodat ik na een maand al met een structureel geldtekort kwam te zitten.

De oplossing was nabij: een baantje als Hilfsassistent op de faculteit Bauingenieurwesen. Maar daar stuitte ik onmiddellijk op een tweede, typisch Zwitserse aangelegenheid: de gezellige bureaucratie. De weg naar het uiteindelijk voor het eerst gestorte maandsalaris duurt zeker vier maanden en verloopt via een veelvoud van formulieren voor verzekeringen, personeelsgegevens, verklaringen omtrent religie, belastingen en verblijfsvergunningen. Zelfs een uittreksel uit het Zwitserse strafregister diende te worden voorgelegd. Slechts met flink wat doorzettingsvermogen en inside help van de instituutsprofessor – evenals ongeveer de helft van de wetenschappelijke staf van de ETH een Duitser – was het uiteindelijk mogelijk een betaald baantje te krijgen.

Het begin van het semester verliep een stuk soepeler, ondanks mijn niet al te beste Duits. De spreektaal in Zürich is weliswaar Zwitserduits, een oerlelijk dialect van het Hoogduits dat door de harde ‘g’ vaak ten onrechte wordt vergeleken met onze moedertaal, maar de docenten dienen in het Hoogduits te doceren. Bovendien leerde ik snel mensen kennen.

Het onderwijssysteem aan de ETH is erg schools. Voor elk vak moet je een aantal oefeningen maken, die allemaal goedgekeurd moeten zijn voordat je aan het tentamen kunt deelnemen. Een tentamen kan maximaal tweemaal worden afgelegd; heb je bij de tweede keer nog geen voldoende, dan is je studietijd aan de ETH voorbij. Deze regel heeft als gevolg dat tentamens erg makkelijk zijn en bovendien soepel worden nagekeken. Toch maken de studenten de oefeningen met grote ijver en de tentamens worden buitenproportioneel voorbereid. Dat zorgt voor een studiebelasting van vaak meer dan zeventig uur per week. Activiteiten buiten de studie hebben de studenten dan ook eigenlijk niet.

Gelukkig hoeven Erasmusbeurs-studenten zich om deze regels niet al te druk te maken, zodat we ook nog wat van het land zelf kunnen bekijken. Een prachtig land, heb ik inmiddels al geconstateerd, dat eigenlijk veel te mooi is voor die arrogante Zwitsers. (AJ)

Arnold Jongbloed, zesdejaars civiele techniek, studeert een jaar aan de Eidgenössische Technische Hochschule (ETH) in Zürich.

Ik was ervoor gewaarschuwd, toen ik eind september 2001 naar Zürich vertrok: het leven is hier anderhalf tot twee keer zo duur als in Nederland. Desondanks had ik mijn maandbegrotingen veel te positief opgesteld, zodat ik na een maand al met een structureel geldtekort kwam te zitten.

De oplossing was nabij: een baantje als Hilfsassistent op de faculteit Bauingenieurwesen. Maar daar stuitte ik onmiddellijk op een tweede, typisch Zwitserse aangelegenheid: de gezellige bureaucratie. De weg naar het uiteindelijk voor het eerst gestorte maandsalaris duurt zeker vier maanden en verloopt via een veelvoud van formulieren voor verzekeringen, personeelsgegevens, verklaringen omtrent religie, belastingen en verblijfsvergunningen. Zelfs een uittreksel uit het Zwitserse strafregister diende te worden voorgelegd. Slechts met flink wat doorzettingsvermogen en inside help van de instituutsprofessor – evenals ongeveer de helft van de wetenschappelijke staf van de ETH een Duitser – was het uiteindelijk mogelijk een betaald baantje te krijgen.

Het begin van het semester verliep een stuk soepeler, ondanks mijn niet al te beste Duits. De spreektaal in Zürich is weliswaar Zwitserduits, een oerlelijk dialect van het Hoogduits dat door de harde ‘g’ vaak ten onrechte wordt vergeleken met onze moedertaal, maar de docenten dienen in het Hoogduits te doceren. Bovendien leerde ik snel mensen kennen.

Het onderwijssysteem aan de ETH is erg schools. Voor elk vak moet je een aantal oefeningen maken, die allemaal goedgekeurd moeten zijn voordat je aan het tentamen kunt deelnemen. Een tentamen kan maximaal tweemaal worden afgelegd; heb je bij de tweede keer nog geen voldoende, dan is je studietijd aan de ETH voorbij. Deze regel heeft als gevolg dat tentamens erg makkelijk zijn en bovendien soepel worden nagekeken. Toch maken de studenten de oefeningen met grote ijver en de tentamens worden buitenproportioneel voorbereid. Dat zorgt voor een studiebelasting van vaak meer dan zeventig uur per week. Activiteiten buiten de studie hebben de studenten dan ook eigenlijk niet.

Gelukkig hoeven Erasmusbeurs-studenten zich om deze regels niet al te druk te maken, zodat we ook nog wat van het land zelf kunnen bekijken. Een prachtig land, heb ik inmiddels al geconstateerd, dat eigenlijk veel te mooi is voor die arrogante Zwitsers. (AJ)