Fax van verre

br />
,,Barbed wire (prikkeldraad) and broken glass cemented into walls ten feet (drie meter) high is a seeming description of a prison facility. But in fact, this accurately depicts the walls that encase the female dormitories at the main campus of National Taiwan University.” Zo begint een stukje in The Student Post, de zondagse bijlage van The China Post, die op zondagmorgen heel vroeg, liefdevol onder de deur door werd geschoven van mijn hotelkamer in Taipei. Alinea voor alinea, eerst in het Engels en dan in het Chinees, beschrijft het artikel de liberalisering van het regime van de universiteit ten opzichte van zijn vrouwelijke studenten.

Even verder lezen … ,,These intimidating physical structures along with an 11.30 p.m. curfew (avondklok) have satisfied administrative and parental concerns about campus safety. However, female dorm residents have complained for years that the curfew is unfair because, while male dorm residents are free to come and go as they please, women must be at home at a specified time.”

Gelijk hebben ze. Nou, er is voortvarend geliberaliseerd hoor. De meisjes hebben nu een magneetkaart gekregen waarmee ze ’s avonds na half elf toch nog binnen kunnen. Zo hoeven ze, als ze de gewraakte tijd niet halen, niet de hele nacht buiten te blijven of te overnachten bij een vriend (of vriendin? dat is uit het Engels niet op te maken).

Toch blijkt niet iedereen enthousiast over dit progressieve systeem. Tachtig procent van de ouders blijkt niet te willen dat hun dochters nog zo laat buiten zijn. Er zijn ook studenten die deze zorg delen. ,,If I had a girlfriend, of course I would want her te be home early”, zegt Jeff Lin, die in de male dormitories woont. ,,The curfew is good because it helps to develop good habits.” De meisjes zijn het daar maar ten dele mee eens. ,,Men think that we should all be good girls and come home early, but why should’t they do the same?” vraagt Vivian Wu zich terecht af.

Het artikel rekent wat verderop grondig af met de zorg van de ouders dat de magneetkaart onvoldoende veiligheid zou waarborgen. Immers een computer houdt bij wie er wanneer binnen komt. De bestanden zijn natuurlijk toegankelijk voor ouders die de wandelgangen van hun dochters willen controleren. Bovendien zijn er video camera’s die elke belangrijke deur in de meisjesafdeling bespieden, zodat buitenstaanders en jongens die mee naar binnen glippen, subiet geregistreerd worden. En voor wie nou nog niet overtuigd is: de kaart geeft alleen toegang tot het eigen slaapvertek. Ten slotte, voor verlies van de kaart gelden soortgelijke strenge regels als bij ons voor de OV-jaarkaart.

Ja, er valt hier nog heel wat te liberaliseren. Maar gelukkigis alles te dragen zolang je niet anders weet. Ik ontmoet de studentes terwijl ze wat verdienen als serveerster in een van de vele eetgelegenheden hier in Taipei. Vrolijke envriendelijke meiden. Als ze Engels spreken, wat jammer genoeg niet altijd het geval is, heb je zo contact met ze. En ze zijn absoluut niet op hun mondje gevallen, o nee! Bovendien studeren er heel wat techniek. Zo kunnen de verschillen, maar ook de overeenkomsten zijn, hemelsbreed een kwart aardomtrek verder.

prof.dr.ir. K. Robers

K. Robers, deeltijd-hoogleraar bij Industrieel Ontwerpen (vakgroep constructie) verblijft voor zijn andere werkgever, Philips, in Taiwan. Een artikel over ‘liberalisering’ van de woonomstandigheden van vrouwelijke studenten, trok zijn aandacht.

,,Barbed wire (prikkeldraad) and broken glass cemented into walls ten feet (drie meter) high is a seeming description of a prison facility. But in fact, this accurately depicts the walls that encase the female dormitories at the main campus of National Taiwan University.” Zo begint een stukje in The Student Post, de zondagse bijlage van The China Post, die op zondagmorgen heel vroeg, liefdevol onder de deur door werd geschoven van mijn hotelkamer in Taipei. Alinea voor alinea, eerst in het Engels en dan in het Chinees, beschrijft het artikel de liberalisering van het regime van de universiteit ten opzichte van zijn vrouwelijke studenten.

Even verder lezen … ,,These intimidating physical structures along with an 11.30 p.m. curfew (avondklok) have satisfied administrative and parental concerns about campus safety. However, female dorm residents have complained for years that the curfew is unfair because, while male dorm residents are free to come and go as they please, women must be at home at a specified time.”

Gelijk hebben ze. Nou, er is voortvarend geliberaliseerd hoor. De meisjes hebben nu een magneetkaart gekregen waarmee ze ’s avonds na half elf toch nog binnen kunnen. Zo hoeven ze, als ze de gewraakte tijd niet halen, niet de hele nacht buiten te blijven of te overnachten bij een vriend (of vriendin? dat is uit het Engels niet op te maken).

Toch blijkt niet iedereen enthousiast over dit progressieve systeem. Tachtig procent van de ouders blijkt niet te willen dat hun dochters nog zo laat buiten zijn. Er zijn ook studenten die deze zorg delen. ,,If I had a girlfriend, of course I would want her te be home early”, zegt Jeff Lin, die in de male dormitories woont. ,,The curfew is good because it helps to develop good habits.” De meisjes zijn het daar maar ten dele mee eens. ,,Men think that we should all be good girls and come home early, but why should’t they do the same?” vraagt Vivian Wu zich terecht af.

Het artikel rekent wat verderop grondig af met de zorg van de ouders dat de magneetkaart onvoldoende veiligheid zou waarborgen. Immers een computer houdt bij wie er wanneer binnen komt. De bestanden zijn natuurlijk toegankelijk voor ouders die de wandelgangen van hun dochters willen controleren. Bovendien zijn er video camera’s die elke belangrijke deur in de meisjesafdeling bespieden, zodat buitenstaanders en jongens die mee naar binnen glippen, subiet geregistreerd worden. En voor wie nou nog niet overtuigd is: de kaart geeft alleen toegang tot het eigen slaapvertek. Ten slotte, voor verlies van de kaart gelden soortgelijke strenge regels als bij ons voor de OV-jaarkaart.

Ja, er valt hier nog heel wat te liberaliseren. Maar gelukkigis alles te dragen zolang je niet anders weet. Ik ontmoet de studentes terwijl ze wat verdienen als serveerster in een van de vele eetgelegenheden hier in Taipei. Vrolijke envriendelijke meiden. Als ze Engels spreken, wat jammer genoeg niet altijd het geval is, heb je zo contact met ze. En ze zijn absoluut niet op hun mondje gevallen, o nee! Bovendien studeren er heel wat techniek. Zo kunnen de verschillen, maar ook de overeenkomsten zijn, hemelsbreed een kwart aardomtrek verder.

prof.dr.ir. K. Robers